Stormkind.

Deel 15.

Rustig liggen we te slapen als ik ineens mijn ogen open. Ik kijk om me heen en ga rechtop in het bed zitten. Naast me zie ik hoe mijn moeder rustig door slaapt waarna ik op de wekker kijk. Half twee. Zachtjes sla ik de dekens van me af en stap ik het bed uit. Ik loop langs mijn moeder, open zo voorzichtig mogelijk de kamerdeur en stap de kamer uit waarna ik het licht op de overloop aandoe. Langzaam en stilletjes loop ik de trap af, doe ik het licht in de huiskamer aan, loop ik richting de keuken en begin ik met het zetten van een kop thee.
Inmiddels is mijn moeder wakker geworden en zit ze rechtop in haar bed. Ze kijkt naast zich, maar het bed is leeg. Ze kijkt naar de openstaande kamerdeur waardoor het licht van de overloop de kamer in schijnt. Voorzichtig stapt ze haar bed uit, doet ze haar ochtendjas aan en loopt ze de trap af. 'Liefje, gaat het wel?' vraagt mijn moeder als ze me huilend aan de keukentafel ziet zitten met een kop hete thee.
'Ik kon niet meer slapen' zeg ik waarna ik snel mijn tranen wegveeg.
'Je hoeft je niet groot te houden, niet voor mij,' mijn moeder komt naast me zitten en slaat een arm om me heen, 'ik ben er voor je als je er doorheen zit. Daar ben ik je moeder voor'.
'Ik hou me niet groot, ik heb gewoon geen zin in dat gejank. En ik zit trouwens ook niet echt te wachten op de psychiatrisch gelul van jou'
'Ik pak iets voor je om te slapen' zegt mijn moeder waarna ze opstaat.
'Ik moet die zooi niet'
'Doe nou eens niet zo eigenwijs Kiki'
'Ik kan makkelijk zonder'
'Maar nu even niet, hier' ze geeft me een slaappilletje waarna ik het van haar aanpak.
'Omdat je zo aandringt' zeg ik waarna ik het medicijn inneem.
'Kom, we gaan weer naar boven'
'Maar,'
'Dat ruim ik morgen wel op lieverd, kom' zegt mijn moeder waarna ik met haar meeloop naar boven. Ze doet de lichten uit en we liggen weer samen in haar tweepersoonsbed. We liggen net weer in de donkere kamer, als ik mijn ogen alweer gesloten heb. Mijn moeder komt tegen me aan liggen en ook zij valt snel weer in slaap.