Stormkind.

Deel 43.

Het is twaalf over half drie, midden in de nacht en ik begin onrustig te worden. Ik draai heen en weer, mijn ademhaling versnelt en ik begin te zweten en te mummelen. Mijn moeder wordt wakker van mijn onrust en ziet dat ik een beginnende aanval heb. Ze stapt uit het bed, loopt naar me toe en pakt mijn armen vast. 'Kiki, word eens rustig' zegt mijn moeder kalm.
'Nee' zeg ik angstig terwijl ik met mijn hoofd blijf draaien en mijn ademhaling nog altijd versnelt.
'Kiki, hoor je me? Let op je ademhaling lieverd'
'Los, los'
'Kiki, word eens wakker!' roept mijn moeder ligt in paniek omdat ze me miet wakker krijgt. Ze slaat op mijn gezicht terwijl ze met haar andere hand mijn armen vast blijft houden. 'Kiki!' roept ze in paniek. Ik schrik wakker en kijk haar met grote en verschrikte ogen aan. Ik begin een uitweg te zoeken en mijn ogen beginnen te rollen. 'Lieverd, kijk me aan' zegt mijn moeder als ze contact probeert te krijgen en uiteindelijk kijk ik haar recht in haar ogen aan. Mijn ademhaling is nog steeds aan de snelle kant en mijn moeder probeert me rustig te krijgen. Ze ademt met me mee en langzaam maar zeker heb ik mijn ademhaling weer onder controle. Ik begin te huilen. 'Kom even zitten lieverd, het geeft niet, ik begrijp het wel' zegt mijn moeder terwijl ik naast haar ga zitten en ze me omhelst.
'Ik ben zo bang' zeg ik zacht.
'Je hoeft niet bang te zijn lieverd, ik ben bij je,' het blijft stil, 'had je een nachtmerrie?'
'Ja, ik werd achterna gezeten,' er valt weer een stilte, 'ik wil dit niet meer, ik wil niet meer van die stomme dromen. Het heeft toch allemaal geen nut meer'
'Natuurlijk heeft het nog wel nut'
'Je hebt geen idee wat het is om te weten dat je dood gaat en je niet weet wanneer'
'Ik snap je even niet liefje'
'Ik kan praktisch gezien overal ineens neerstorten, terwijl ik me kiplekker voel'
'Lieverdje, daar hoef je toch nog niet over na te denken? Je gaat gewoon morgen naar je behandeling toe, dan is er niks aan de hand voorlopig'
'Je hebt gelijk mam'
'Zullen we weer gaan liggen? Misschien dat je nog eventjes kan slapen' zegt mijn moeder en we gaan weer samen in bed liggen, waar we langzaam maar zeker weer wegzakken.