Stormkind.

Deel 13.

We zijn een dag verder, kwart voor twee, dezelfde plek en dezelfde tijd als gisteren. Kijkend in een tijdschrift wacht ik op mijn beurt. Ik hoor hoe het geluid van hakken op me afkomt. Een vrouw staat voor me, maar ik doe alsof ik haar niet zie. 'Laat me raden, Sascha kreeg een spoedoproep en niemand kon met haar mee' zegt de vrouw waarna ik opkijk uit mijn tijdschrift.
'Tessa is bij Aafke, ik zal haar ophalen als ik naar huis ga' antwoord ik waarna mijn moeder naast me komt zitten.
'En Sascha zit nu binnen?'
'Ja, haar ouders zijn te druk met hun bedrijf en ik kan haar toch niet alleen laten gaan'
'Het is goed dat je er voor haar bent en dat je haar kan opvangen straks, maar denk je ook een beetje aan jezelf?'
'Met mij is niks mis hoor,' de deur van de spreekkamer gaat open, 'ik voel me kiplekker'.
'Kiki Bergman, ben je er klaar voor?' vraagt dokter Van der Hoog.
'Waar moet jij klaar voor zijn?' vraagt mijn moeder bezorgd.
'Niks mam, niets bijzonders' antwoord ik om haar gerust te stellen.
'Jij bent hier helemaal niet met Sascha hè?' vraagt mijn moeder met tranen in haar ogen waarop ik knik, 'en jij laat dat toe? Zoiets moet ik toch weten?'
'Anita, ze is 18. Ze mag zelf beslissen wat ze doet en wie ze het verteld' antwoord dokter Van der Hoog.
'Dus je hebt kanker?'
'Er is nog niets zeker mam' beantwoord ik haar vraag.
'Laten we even gaan zitten, dan kunnen we de uitslagen bespreken' springt dokter Van der Hoog in waarna mijn moeder en ik naar hem toelopen.
'Anita, spoedgeval!' roept een collega waarna mijn moeder zich tot mij wend.
'Ik spreek jou thuis nog dame' zegt ze waarna ze met haar collega naar de spoedeisende hulp loopt. Ik stap de spreekkamer binnen en ga aan het bureau zitten terwijl de arts tegenover mij plaatsneemt. 'Weet je zeker dat je niet op je moeder wilt wachten?' vraagt hij voorzichtig.
'Zeg het maar gewoon, ik kan het wel hebben' zeg ik stoer terwijl ik van binnen kapot ga, omdat ik weet dat het grandioos mis is.
'We hebben een kwaadaardige tumor gevonden in je hersenen'
'Hetzelfde als mijn vader,' zeg ik na een stilte, 'dus ik ga dood'. Tranen verschijnen in mijn ogen en ik begin te snikken. 'We gaan je behandelen zo goed als we kunnen. We hebben goede hoop dat we er op tijd bij zijn omdat jij je wilde laten testen,' het blijft stil, 'zonder jouw initiatief had het heel anders kunnen aflopen'.
'En nu? Nu mag ik die klote molen in?'
'We gaan kijken in hoeverre we de tumor kunnen verwijderen door middel van chirurgie en we gaan je chemo geven'
'Wat een klote zooi zeg!' roep ik waarna ik opsta en door de spreekkamer heen loop.
'We willen zo snel mogelijk beginnen met behandelen'
'En wie zegt me dat het nut heeft? Dat het aanslaat? Ik weet wat die fucking operaties en chemo's met je kunnen doen'
'Wat er met je vader gebeurd is, hoeft bij jou niet te gebeuren'
'Hoe bedoelt u dat?'
'Je vader kreeg uitzaaiingen, dat is bij jou nog niet het geval'
'Hij werd ziek van die chemo, hij werd een kasplantje. Ik wil niet zo eindigen als hij is geëindigd'
'Dat hoeft ook niet te gebeuren. Zoals ik al zei, we zijn er op tijd bij. Ik wil morgen een MRI-scan maken en beginnen met de chemokuur'
'Prima' antwoord ik waarna ik mijn spullen pak en naar de deur toe loop.
'Kiki,' hij komt naar me toe gelopen, 'het komt allemaal goed'. Ik loop de spreekkamer uit en zo snel als ik kan loop ik het ziekenhuis uit. Ik spring op mijn fiets en huilend rij ik naar het huis van Aafke, waar ik mijn zusje ophaal. We komen het huis binnen waar we aan de keukentafel gaan zitten. Tessa begint weer te kleuren terwijl ik alleen maar voor me uit kan staren.
Even later hoor ik hoe de voordeur opengaat en mijn moeder het huis binnenstapt. Ze hangt haar jas op en zet haar tas onder de kapstok neer waarna ze naar de keukentafel loopt. 'Tessa, ga jij boven even met je Barbies spelen, ik moet even met Kiki praten' zegt ze, maar mijn zusje weigert.
'Tessa, ga maar even' zeg ik waarna ze me een knuffel geeft en de trap op loopt naar haar kamertje toe.
'Wat deed jij daar?' vraagt ze boos als ze tegenover me komt zitten.
'Je bent vroeg thuis' zeg ik rustig in de hoop het onderwerp te veranderen.
'Ik ben eerder weggegaan omdat ik me zorgen maakte om je. Waarom heb je me niks verteld?'
'Omdat er nog niks zeker was'
'Wanneer was jij van plan dit aan mij te vertellen?'
'Weet ik veel, als het zeker was misschien?'
'Als het zeker was? Want ik hoef volgens jou niet te weten dat jij achter mijn rug om jezelf laat onderzoeken'
'Nee, jij zou je zorgen gaan maken terwijl er nog niets aan de hand was'
'En wanneer heb je die uitslagen?'
'Ik heb ze net besproken'
'En?' het blijft stil, 'Kiki?'
'Het is gewoon een grote klere zooi'
'Heb je...'
'Ja, een hersentumor'
'Jezus! Kiki!'
'Ik kan er toch ook niks aan doen?'
'En nu?'
'Ze willen morgen beginnen met behandelen, ze denken er op tijd bij te zijn'
'Ik vraag vrij, ik ga met je mee'
'Mam, ik wil niet dat je meegaat'
'Maar je hoeft dit niet alleen te doen'
'Ik wil niet dat je meegaat'
'Maar ik ben je moeder'
'Mam, ik ben 18 en ik wil niet dat jouw leven weer overhoop gehaald wordt'
'Het gaat nu niet om mij, het gaat om jou'
'Daarom, ik wil dit alleen doen. Als ik je nodig heb, weet ik je te vinden,' ik pak mijn moeders handen vast, 'het komt allemaal goed'.
'Beloof me dat je voortaan alles aan me verteld'
'Jij hoeft niet alles te weten, ik ben niet verplicht alles met jou te delen'
'Kiki, ik wil niet dat je me ooit nog zo buitensluit!'
'Ik dacht dat dit het beste was, jij zou je geen zorgen maken en ik zou mezelf wel redden. Het was voor mij ook niet makkelijk hoor!' roep ik waarna ik opsta en van de tafel wegloop. Tranen springen in mijn ogen terwijl ik met mijn rug naar mijn moeder gericht sta. Ik draai me om en kijk haar met ogen vol tranen aan. 'Kan je me misschien heel even vasthouden?' vraag ik voorzichtig waarna ze naar me toe komt gelopen.
'Het spijt me lieverd, ik had niet zo mogen reageren' zegt ze als ze me vastpakt. In haar armen durf ik al mijn tranen te laten gaan en als ik even later rustig ben, gaan we met een kop thee aan de keukentafel zitten. Wachtend op wanneer mijn zusje naar beneden komt.