Stormkind.

Deel 14.

Het is half zes als mijn zusje zachtjes de trap afloopt en naar me toe komt. Stil zitten mijn moeder en ik aan de keukentafel als mijn zusje op mijn schoot kruipt. 'Hey lieverd' zeg ik als ik haar vastpak en het opnieuw stil blijft.
'Ik heb honger' zegt ze ineens waarna ik op mijn horloge kijk.
'Je hebt gelijk, het is al lang etenstijd,' zeg ik als ik opsta, 'wil jij ook wat?'
'Nee bedankt' antwoord mijn moeder waarna ik de keuken inloop.
'Zal ik een eitje voor je bakken?' vraag ik aan mijn zusje waar ze enthousiast op reageert. Ik pak een bord en leg er een boterham op waarna ik een pan op het vuur zet. Ik bak een ei voor mijn zusje en even later gaan we weer bij onze moeder aan de tafel zitten waar Tessa haar broodje op eet. 'Hoef jij niks?' vraagt mijn moeder als ze me na lange tijd weer aankijkt.
'Geen honger' antwoord ik zonder haar aan te kijken. Een nieuwe stilte valt. Ik sta op van mijn stoel, loop richting de glazen tuindeur en kijk naar buiten waar de vogeltjes vrij heen en weer vliegen. Ik open de tuindeur en voel een frisse wind door mijn haren gaan. Ik stap de drempel over en ga midden in de tuin staan waar de vrijheid me omringt. Ik voel de ogen van mijn moeder in mijn rug, maar ik negeer ze. Ik voel hoe de armpjes van Tessa zich om mijn heupen klemmen. Ik til haar op en samen kijken we naar de vogels die door de lucht heen vliegen. 'Kijk!' roept Tessa terwijl ze naar een vogel wijst.
'Ja, mooi hè?' antwoord ik waarna ik haar aankijk en de tranen in mijn ogen schieten.
'Ja,' het blijft even stil tot ze me aankijkt, 'wat is er?'
'Niks lieverd'
'Waarom huil je?'
'Kiki is gewoon een beetje verdrietig'
'Waarom?'
'Omdat Kiki heel veel van jou houd'
'Ik ook van jou' zegt ze waarna ze me omhelst.
'Ik ga je naar bed brengen,' zeg ik als ik haar terug op de grond neerzet, 'ga jij alvast je pyjama aandoen en je tanden poetsen? Dan kom ik ook zo'
'Is goed' zegt ze waarna ze de trap op rent. Ik blijf nog even in de tuin staan waar de tranen over mijn wangen rollen. 'Kiki, ik ben klaar' roept mijn zusje vanuit haar kamer waarna ik mijn tranen droog en naar binnen toe loop.
'Ik ben onderweg,' antwoord ik en ik loop langs mijn moeder de trap op. Ik ga mijn zusje haar kamer binnen en leg haar onder haar dekbed. 'Slaap lekker kleine meid' zeg ik waarna ik haar een kus op haar voorhoofd geef.
'Ik ben niet klein' zegt ze geïrriteerd.
'Je hebt gelijk, welterusten lieverd'
'Trusten Kiki' zegt ze waarna ik de deur sluit en de trap afloop richting de woonkamer waar mijn moeder nog altijd aan de keukentafel zit.
'Je hebt niks meer gezegd sinds ons gesprek,' zeg ik waarna ik haar aankijk, 'mam, huil je nou?' Ik loop naar haar toe, ga naast haar zitten en sla een arm om haar heen. Ze kijkt me aan met haar ogen vol tranen. 'Hé, wat is er nou?' vraag ik aan haar.
'Ik heb twee kinderen, de ene wil me niet toelaten omdat ze autistisch is en de andere blijkt ernstig ziek te zijn,' ze pakt mijn handen vast, 'ik wil jou niet ook nog verliezen Kiek'.
'Je verliest mij niet, dat beloof ik je'
'Liefje, hoe kan je dat nou beloven? Papa zou ook bij me blijven'
'Maar papa was niet meer te genezen, bij mij zijn die kansen vele malen groter'
'En wat als het ineens de verkeerde kant op gaat? Ze weten niks zeker. Ik kan niet voor Tessa zorgen zoals jij dat doet'
'Zo ver gaat het helemaal niet komen'
'Ik hoop het'
'Het komt wel goed mam'
'Ik heb vrij morgen, ....... kon mijn patiënten overnemen. Ik kan met je mee als je dat wil' zegt mijn moeder als ze haar tranen gedroogd heeft.
'Je hoeft niet met me mee, ik wil dit alleen doen. Blijf jij nou maar gewoon bij Tessa'
'Ik weet niet of dat zo'n goed idee is'
'Jullie komen er wel uit samen, je moet gewoon niet te veel van haar eisen'
'Maar,'
'Het komt wel goed tussen jullie, geef het gewoon wat tijd'
'Misschien heb je gelijk'
'Natuurlijk heb ik gelijk,' zeg ik en er valt een stilte.
'Jij bent altijd zo zeker van jezelf'
'Schijn bedriegt hoor mam'
'Maar je doet altijd zo stoer, alsof het je niks doet'
'Ik ben gewoon heel goed in het verstoppen van mijn gevoelens'
'Misschien moeten wij ook maar eens naar bed gaan, het is tenslotte weer vroeg dag morgenochtend'
'Mag ik dan bij jou slapen vannacht?'
'Natuurlijk lieverd' zegt mijn moeder waarna we opstaan en de trap op lopen richting de slaapkamer.
Inmiddels hebben we ons omgekleed en liggen we samen in het tweepersoonsbed van mijn moeder. Ik voel hoe mijn moeder maar me kijkt terwijl ik naar het plafond staar. Ze pakt mijn hand, maar ik negeer het. 'Ben je bang?' vraagt ze voorzichtig.
'Misschien' antwoord ik zacht na een korte stilte.
'Je hoeft niet bang te zijn, het komt vast wel goed,' er valt opnieuw een stilte, 'kom eens bij me'. Ik ga in haar armen liggen waar ze me stevig vasthoud. Het voelt veilig en vertrouwd in haar armen. Langzaam maar zeker sluit mijn moeder haar ogen en zodra ik merk dat ze slaapt, maak ik me los uit heer greep en ga ik naast haar liggen. Ik staar naar het plafond, maar voor de wekker op middernacht staat, ben ik al in slaap gevallen. Beiden zijn we in onze eigen wereld, onze eigen droom en pakken we onze eigen rust.