Stormkind.

Deel 18.

Enkele uren later kom ik de trap af gelopen en zie ik hoe mijn moeder en zusje gezellig een spelletje aan het doen zijn. 'Kiki!' roept mijn zusje waarna ze me omhelst. Ik til haar op en ik loop richting de bank als mijn telefoon afgaat. Ik zet Tessa op de grond neer en zie op het beeldscherm dat het Pascal is. Ik twijfel, maar besluit toch op te nemen. 'Met Kiki' zeg ik.
'Je spreekt met Pascal' hoor ik aan de andere kant van de lijn.
'Dat zag ik al ja' zeg ik chagrijnig.
'Het spijt me dat ik laatst ineens ophing, het ging allemaal gewoon even niet zo lekker'
'Het gaat bij jou verdomme de hele tijd "even niet helemaal lekker". Ik ben daar wel een beetje klaar mee eerlijk gezegd!'
'Lieverd, ik kan het je uitleggen'
'Bespaar je de moeite, ik hoef je uitleg niet' zeg ik waarna ik ophang.
'Was dat nou nodig?' vraagt mijn moeder.
'Het is altijd wat met hem, ik heb er genoeg van nu!'
'Lieverd, misschien moet je het hem vertellen'
'Ik zou niet weten waarom' antwoord ik waarna ik naast mijn zusje op de bank ga zitten. We negeren onze moeder die opstaat en de keuken inloopt als de deurbel gaat. Ze kijkt ons aan, maar we doen alsof we haar niet zien. Ze loopt naar de voordeur, opent hem en laat iemand binnen. Mijn aandacht is bij Tessa als mijn moeder de keuken weer inloopt. 'Kiki, kan ik je even spreken?' hoor ik een bekende stem zeggen. Ik kijk op en zie hem staan. Hij heeft de moeite genomen om hierheen te komen en om het uit te praten. Ik sta op en neem hem mee de achtertuin in waar we samen aan de picknicktafel gaan zitten. Ik heb de tuindeur achter ons gesloten en we zitten zwijgend naast elkaar. 'Het spijt me echt, ik had niet zo bot mogen doen. Het is voor jou ook niet makkelijk om voor je zusje te moeten zorgen,' het blijft stil, 'wat is er?'
'Het ligt niet aan jou' antwoord ik.
'Ik ben degene die zo bot deed, ik was die ongevoelige klootzak, daar moet jij je niet voor verontschuldigen'
'Pas, ik ben ziek' zeg ik na een stilte.
'Ik begrijp het lieverd, we zijn allemaal soms even niet lekker'
'Pascal, ik weet niet hoe ik je dit moet zeggen'
'Wil je dat ik ga?'
'Nee,' het blijft even stil, 'ik ben niet ziek van een griepje, ik ben echt ziek'
'Wat bedoel je?'
'Ik wordt misschien niet meer beter'
'Maar Kiek, wat heb je dan?'
'Laat maar, ik moet jou hier helemaal niet mee lastig vallen'
'Liefje, wat is er?'
'Ik heb kanker, nou goed?'
'Wat?!'
'Hersentumor'
'En nu?'
'Nu zit ik aan de chemo'
'Maar, het komt toch wel goed?'
'Ik hoop het' antwoord ik waarna het weer stil word. Hij neemt me in zijn armen, waar het warm en vertrouwd is. 'Ik moet maar weer eens gaan, we houden contact lieverd' zegt Pascal waarna we opstaan en naar binnen toe gaan. Ik laat hem uit en breng mijn zusje naar haar bed toe.