Stormkind.

Deel 45.

Ik kom de straat in fietsen na een heerlijke wandeling in het park. Mijn fiets zet ik voor het raam, ik open de deur en ik stap de gang in. Nadat ik mijn jas heb opgehangen, open ik de tussendeur en kom ik de woonkamer binnen waar mijn moeder en tante een kop koffie zitten te drinken. 'Hé lieverd, hoe was het?' vraagt mijn moeder positief.
'Net zo kut als altijd' zeg ik zonder haar aan te kijken.
'Je moeder heeft het me verteld' zegt mijn tante.
'Ja, want het is zulk geweldig nieuws! Bel de krant ook nog even!'
'Ze maakt zich alleen zorgen, dat zou iedere moeder doen,' er valt een stilte, 'jij lijkt er nogal nuchter onder'
'Ik kan er niks meer aan doen, dood ga ik toch. Ik heb me erbij neergelegd en dat zouden jullie ook moeten doen'
'Jij vindt het toch ook klote?' vraagt mijn moeder.
'Natuurlijk vind ik het klote! Maar daarom hoef ik toch niet pessimistisch te zijn. Laten we er in godsnaam nog wat van maken'
'Wat wil je doen? Je bent zwak Kiki...'
'Ik ben niet zwak!'
'Je kan op ieder moment instorten'
'En daarom mag ik mijn leven niet leuk meer vinden'
'Dat zeg ik toch niet?'
'Nee, je zegt het niet, maar ondertussen neem je me wel van alles af'
'Omdat ik je wil beschermen'
'Ik heb jouw bescherming niet nodig, ik ben geen kleuter meer'
'Maar dat je volwassen bent, betekend niet dat je moeder zich geen zorgen meer maakt. Ze vertelde me net juist hoe trots ze op je is, dat je doorgaat met behandelen' zegt mijn tante.
'Ja, waardoor ik alleen maar zieker en zieker word en uiteindelijk eindig als kasplantje. God, wat heb ik dan een mooi einde gehad' zeg ik en ik loop de trap op om te gaan douchen.
'Ik weet niet meer wat ik met haar aan moet' zegt mijn moeder.
'Het komt wel goed, Kiki kennende draait ze wel weer bij' stelt mijn tante haar gerust.
'Ik kon nooit omgaan met Tessa, terwijl Kiki niks verkeerd kon doen, maar dat lijkt nu wel omgekeerd te zijn. Van Tessa kan ik inmiddels alles hebben, maar Kiki, ik weet gewoon niet meer wat ik met haar aan moet'
'Maar voor Kiki is het ook niet makkelijk hoor, wij weten niet wat die ziekte allemaal veroorzaakt'
'Nou, die stemmingswisselingen zijn wel te merken hoor. De ene keer is ze kwaad terwijl ze vijf minuten later weer vrolijk is, dan doet ze alsof er niks gebeurd is'
'Misschien gaat dat onderbewust, misschien weet ze niet eens wat ze doet of zegt'
'Maar snap je hoe moeilijk dat is? Als je dag in dag uit zo'n persoon om je heen hebt?'
'Natuurlijk snap ik dat, maar ze is ook je dochter en ze kan dit ook niet alleen. Ze heeft ook iemand nodig waarop ze zich kan afreageren, waarbij ze kan huilen, waarmee ze kan lachen. En dan zijn er vervelende momenten, maar dan mag je die mooie momenten die jullie samen hebben niet vergeten'
'Je hebt gelijk, maar soms zakt me de moed wel in de schoenen hoor'
'Dat snap ik, voor jou is het ook niet makkelijk om dit voor de tweede keer mee te maken en om te weten dat ze je eerdaags zal verlaten'
'Ik wil er nog niet over nadenken'
'Dat begrijp ik,' er valt een stilte, 'ik moet maar weer eens gaan. Als er iets is kan je me bellen, misschien is het voor Kiki ook fijn om met iemand te praten die niet de hele dag op haar lip zit'
'Fijn, ik denk dat dat Kiki zeker zal helpen' zegt mijn moeder en ze laat mijn tante uit.
'Sterkte, voor jullie allebei' zegt mijn tante.
'Dankjewel' antwoord mijn moeder en ze sluit de deur waarna ze op de bank gaat zitten met een tijdschrift.