Stormkind.

Deel 12.

Het is inmiddels half twee als we de tafel afgeruimd hebben en onze jassen en tassen pakken. We lopen de deur uit waar ik mijn fiets van het slot afhaal. Met mijn fiets aan de hand en Tessa naast me, lopen we naar het vriendinnetje dat aan het einde van de straat woont. Ik bel aan waarna haar moeder in de deuropening verschijnt. 'Mag ik haar hier weer even achterlaten?' vraag ik terwijl Tessa al naar binnen gerend is.
'Dat is geen probleem, dat weet je toch?'
'Dankjewel'
'Is het weer mis met je vriendin?'
'Ja, spoedoproep,' antwoord ik als ik op mijn fiets ga zitten, 'ik kom haar zo snel mogelijk weer ophalen'.
'Doe maar rustig aan, die twee vermaken zich wel' antwoord ze waarna ik nog even zwaai en de straat uit fiets.
Niet veel later kom ik aan in het ziekenhuis en om tien voor twee zit ik al in de wachtkamer van dokter Van der Hoog. Hij loopt langs en vraagt me direct mee naar binnen. 'Ga zitten' zegt hij als we de kamer inkomen. Ik ga zitten terwijl hij de deur sluit. 'Ik heb gehoord wat er gisterenmiddag gebeurd is' zegt hij als hij tegenover me komt zitten.
'En dat was de rede om mij hierheen te laten komen?' vraag ik verbaasd.
'Het is niet niks gezien jouw omstandigheden en twijfels. Ten eerste zit het dichtbij in je familie en ten tweede, ik voer niet voor niks al die onderzoeken bij je uit. Zoiets zou ik niet doen als ik geen vermoedens zou hebben'
'Dat mijn vader eraan gestorven is, hoeft niet te betekenen dat ik het ook heb'
'Misschien moet je het aan je moeder vertellen voordat ze er zelf achterkomt'
'Ze hoeft er niet achter te komen. Luister, mijn moeder heeft al genoeg aan haar hoofd en dit zou ik haar daarom heel graag willen besparen. Ik wil haar niet onnodig overstuur maken, er is bovendien nog helemaal niets zeker'
'Maar als blijkt dat het ernstig is, heb je je moeder wel nodig'
'Dat zien we dan wel weer'
'En wat als dit vaker gebeurd? Jouw moeder is niet gek'
'Dan zien we wel weer verder. Van mij zal ze niks horen en van u ook niet neem ik aan?'
'Ik heb beroepsgeheim en je bent meerderjarig, dus van mij zal ze het ook niet horen. Kiki, ik probeer je alleen maar te helpen'
'Was dit het? Ik moet Tessa ophalen' vraag ik geïrriteerd.
'Ik ga ervoor zorgen dat ik de uitslagen morgen heb. Dit begint op een spoedgeval te lijken'
'Ik ben niet wanhopig hoor'
'Dat hoor je mij ook niet zeggen. Kiki, je bent een risicogeval. Je vader is eraan overleden en gezien de symptomen is de kans groot dat jij ook ziek bent'
'Ik zou zeggen doe wat je niet laten kan,' ik sta op en loop naar de deur, 'fijne dag nog'.
'Kiki, morgen dezelfde tijd' zegt dokter Van der Hoog nog tegen me waarna ik de deur open.
'Ik zal er zijn' antwoord ik na een diepe zucht waarna ik de spreekkamer verlaat. Ik loop enigszins boos het ziekenhuis uit en pissig pak ik mijn fiets. Driftig rij ik naar het huis van het vriendinnetje waar ik opnieuw aanbel. De moeder van Aafke doet open en kijkt me bezorgd aan. 'Ik kom Tessa weer ophalen' zeg ik met tranen in mijn ogen.
'Gaat het wel?' vraagt ze bezorgd en verbaasd tegelijkertijd.
'Prima,' een traan rolt over mijn wang, 'is ze al onderweg?'
'Kom even binnen, ik wil niet dat je zo alleen thuiskomt,' zegt Barbara waarna ik het huis binnenga en aan de keukentafel ga zitten, 'is het mis?'
'Ze maken zich zorgen' zeg ik waarna ze naast me komt zitten.
'Is het ernstig?'
'Ze moet morgen terug'
'Tessa is hier van harte welkom, ze heeft jou ook nodig nu'
'Ik weet het,' het blijft even stil, 'is ze boven?'
'Ja, ik zal haar even halen'
'Graag, ik wil liever niet dat ze me zo ziet'
'Dat snap ik' zegt Barbara waarna ze de trap op loopt om Tessa te halen. Even later komen ze naar beneden en gaan mijn zusje en ik terug naar huis waar we samen een spelletje gaan spelen.