Stormkind.

Deel 47.

De volgende ochtend sta ik om acht uur op en rond de klok van negen verlaat ik het huis om naar mijn zogenaamde behandelingen te gaan. Ik neem afscheid van mijn moeder en spring op mijn fiets waarna ik naar Pascal toe rijd. Ik zet mijn fiets vast aan het hek en bel aan. 'Hey Kiki, wat leuk dat je even langskomt' zegt zijn moeder als ze de deur opent en me binnen laat.
'Ja, het was alweer even geleden' zeg ik als we de woonkamer in komen.
'Hey lieverd' zegt Pascal als hij naar me toe komt en me omhelst.
'Frederik, je had me beloofd te helpen met de boodschappen, weet je nog?' vraagt Helena en haar man staat op.
'Wij blijven wel eventjes weg, kunnen jullie lekker je gang gaan' zegt Frederik en Pascal zijn ouders verlaten het huis.
'Dus, waarom ben je hier?' vraagt Pascal.
'Omdat ik jou niet langer kon missen' antwoord ik en we gaan samen op de bank zitten.
'Voel je je al beter?'
'Ja, anders zou ik hier nu niet zitten'
'Hebben de artsen nog iets gezegd'
'Ja, maar daar wil ik jou niet mee belasten'
'Belasten? Kiki, je belast mij nergens mee. Wat hebben ze gezegd'
'We hebben een scan gemaakt en daaruit is gebleken dat er uitzaaiingen zijn'
'Hoe erg is het?'
'Ik ben niet meer te redden'
'Maar, ga je dan...'
'Ja, ik ben bang van wel'
'En ze kunnen niks meer voor je doen?'
'Ze kunnen me nog chemo's geven om me langer te laten leven, maar dat wil ik niet?'
'Waarom? Je geeft toch niet op?'
'Ik zou nooit opgeven, dat weet je. Alleen ik wordt niet meer beter en als die chemo's mij geen kwaliteit van leven kunnen geven, dan stop ik er liever gewoon wat eerder mee'
'Dat snap ik wel lieverd, je hebt altijd gezegd dat je liever uit het leven zou stappen dan dat je een kasplantje zou worden'
'Ja, en daar sta ik nog steeds achter'
'En ik denk dat dat de beste keuze is die je kan maken,' zegt Pascal waarna het stil wordt, 'ik neem aan dat je moeder er hetzelfde over denkt'
'Nou, ik weet zeker dat ze die mening niet deelt. Mijn moeder wil het alleen maar uitstellen zodat ze er niet over na hoeft te denken. Het maakt haar momenteel niet uit wat ik wil'
'Dus je moeder weet het nog niet?'
'Sterker nog, ze denkt dat ik nu op het ziekenhuis zit en chemo krijgt'
'Maar zou je arts het haar niet vertellen? Ik bedoel, hij is ook een collega van je moeder'
'Mijn moeder is de komende tijd vrij en daarbij, hij heeft beroepsgeheim'
'Maar hij accepteert je keuze wel?'
'Ja, hij denkt ook dat dit het beste is'
'Je moeder is gewoon bang'
'Ja, en behoorlijk overbezorgd'
'Dat ook ja,' zegt Pascal en we beginnen te lachen, 'en nu?'
'Laten we in godsnaam gaan genieten van de tijd die we nog hebben samen'
'Dat lijkt me inderdaad het beste. Nog een laatste keer Titanic dan?'
'De vijfde keer en ik ben die film nog niet zat' antwoord ik en Pascal stopt de dvd in de dvd-speler. Ik ga op zijn schoot liggen en hij legt een dekentje over me heen waarna hij de film start.
We zijn inmiddels aan het einde van de film gekomen en de tranen rollen over Pascal zijn wangen. Hij kijkt naar mij en met gesloten ogen lig ik op zijn schoot. 'Kiki?' zegt hij geschrokken als hij me probeert wakker te maken.
'Ja?' vraag ik als ik mijn ogen open.
'Jezus, ik schrok me kapot'
'Heb je nou gehuild? Jij huilt nooit! Dit is de vijfde keer dat we deze film kijken en dit is de eerste keer dat je huilt'
'Ja, oké, misschien dat ik gehuild heb'
'Ach, jongen toch' zeg ik en we omhelzen elkaar. Ik kijk even later op mijn horloge en ik sta op. 'Ik moest maar weer eens gaan'
'Is goed lieverd'
'Ik zie je morgen wel weer'
'Is goed, zie ik je dan' antwoord Pascal waarna ik de deur uit loop en terug fiets naar huis.