Stormkind.

Deel 39.

Haastig word ik de spoedeisende hulp op gereden terwijl mijn moeder haastig meeloopt. We gaan door de klapdeuren heen en mijn moeder word tegengehouden door een verpleegster die haar zegt dat ze niet verder mee mag. Verslagen gaat mijn moeder in de wachtkamer zitten en wacht ze tot ze meer hoort. Ondertussen word ik door de artsen onderzocht en krijg ik weer een chemokuur via een infuus, ik krijg extra zuurstof en op een hartmonitor wordt ik aangesloten terwijl een knijper op mijn vinger word gezet. De artsen laten me verder met rust en wachten af tot ik weer bij bewustzijn kom.
Inmiddels zijn de buurvrouw en mijn zusje aangekomen bij het ziekenhuis. 'Mama!' roept mijn zusje waarna ze elkaar omhelzen.
'Weten ze al iets?' vraagt de buurvrouw begripvol.
'Ze zeggen niks, maar ik vermoed dat het behoorlijk mis is' antwoord mijn moeder.
'Zou het een overdosis zijn?'
'Een overdosis? Hoe kom je daar nou bij?'
'Ik hoorde dat ze slaappillen slikte en drugs gebruikte'
'Ja, ik geef haar soms een slaappil, maar niet omdat ze een verslaving heeft. Kiki is ziek'
'Heeft ze slaapstoornis?'
'Nee, maar wel een tumor in d'r kop!' zegt mijn moeder boos waarna het stil word en mijn moeder begint te snikken.
'Het spijt me, we oordelen voordat we weten wat er speelt,' zegt de buurvrouw als ze opstaat, 'ik ga maar weer eens, sterkte'
'Mevrouw Bergman, u mag bij uw dochter. Ze is nog buiten bewustzijn, maar we denken dat dat niet lang meer zal duren,' zegt een verpleegster als ze mijn moeder en zusje meeneemt naar mijn kamer, 'ze heeft haar rust hard nodig' zegt ze waarna mijn moeder en Tessa binnenkomen. Mijn moeder gaat naast me zitten terwijl Tessa terug naar de wachtkamer loopt om te gaan kleuren. De monitor piept. Mijn moeder pakt mijn hand vast en kijkt me aan. Tranen rollen over haar wangen en ze begint te snikken. Ze laat mijn hand los en legt haar hoofd in haar handen. Langzaam maar zeker open ik mijn ogen. Ik heb last van het felle, witte licht en ik kijk om me heen. Ik zie mijn huilende moeder naast me en ik til mijn hand op waarna ik haar gezicht aanraak. Ze kijkt me aan en droogt snel haar tranen. 'Je mag best huilen' zeg ik en ze begint te lachen terwijl ze mijn hand weer vastpakt.
'Ik moet er nu voor jou zijn' antwoord ze.
'Maar jij moet je emoties niet verstoppen, dat is nergens voor nodig. Het komt wel goed hoor mam'
'Waarom ben jij toch altijd zo positief? Je bent hartstikke ziek'
'Ja, maar dan hoef ik toch niet negatief of pessimistisch te worden? Ik kan wel blijven hangen in het verdriet, maar ik kan ook vooruit kijken. Ik word gewoon beter hoor'
'Dat hoop ik maar'
'Ik weet het zeker hoor mam, jij moet je niet zo'n zorgen maken'
'Ik ben je moeder, ik hoor overbezorgd te zijn'
'Daar heb je wel een punt'
'Kiki!' hoor ik Tessa roepen als ze samen met mijn tante de kamer binnenkomt en me omhelst.
'Hey lieverd' zeg ik als ik haar een knuffel geef.
'Word je wel weer beter?'
'Natuurlijk word ik beter'
'Beloofd?'
'Beloofd'
'Ik ben even naar de wc' zegt mijn zusje als ze de kamer uitloopt en mijn tante komt naar me toe.
'Hoe is het met je?' vraagt ze.
'Behoorlijk kut' antwoord ik eerlijk.
'Kunnen ze er nog iets aan doen?'
'Ik hoop het, maar zeker weten doen we het niet,' het blijft stil, 'en die klote chemo maakt me ook alleen maar zieker'
'Het is ook niet makkelijk voor jullie'
'Het is fijn dat je zo snel kon komen' zegt mijn moeder.
'Als ik jullie daarmee kan helpen,' mijn zusje komt weer binnen, 'ga je mee?'
'Ja, dag Kiki' zegt mijn zusje en ze loopt de kamer uit.
'Sterkte' zegt mijn tante en samen met mijn zusje verlaat ze het ziekenhuis. Het blijft stil, totdat de deur ineens open zwaait. 'Oh, daar heb je hem weer' zeg ik vermoeid.
'Lieverdje, ik ben me kapot geschrokken' zegt Pascal terwijl hij zijn jas uitdoet en naast me komt zitten.
'Is dat niet een beetje overdreven?'
'Ik maak me gewoon zorgen'
'Ach, doe normaal zeg'
'Ik bedoel het goed'
'Rot toch op man'
'Nou Kiki, wat is dit nou?' zegt mijn moeder.
'Bemoei je er niet mee' zeg ik.
'Ik ga wel weer' zegt Pascal als hij opstaat.
'Eindelijk, mijn boodschap is gehoord' zeg ik waarna hij de kamer verlaat.
'Was dat nou nodig?' vraagt mijn moeder.
'Verdomme, dat was helemaal niet m'n bedoeling. Mama, ik ben zo moe. Ik weet niet eens meer wat ik zeg'
'Ik ga wel achter hem aan, dan haal ik meteen een kop koffie. Heb jij nog wat nodig?'
'Nee, bedankt' zegt ik waarna mijn moeder glimlacht en de kamer verlaat.
'Pascal!' roept mijn moeder als ze hem ziet lopen. Hij draait zich aan en loopt naar haar toe. 'Ze bedoelde het niet zo. Kiki is moe, ze heeft het momenteel behoorlijk zwaar. Het was niet haar bedoeling om je weg te jagen' vervolgt mijn moeder.
'Ik begrijp het, voor jullie is het ook niet makkelijk'
'Ze vroeg of je nog terug kwam'
'Ik ga wel even naar haar toe' zegt Pascal en hij loopt naar mijn kamer terwijl mijn moeder haar weg naar de personeelskamer vervolgt.