Stormkind.

Deel 30.

De volgende ochtend wordt ik wakker, maar het bed naast me is leeg. Ik sta op en loop de trap af. 'Tessa?' vraag ik als ik de donkere woonkamer inkijk.
'Ik ben hier' hoor ik haar zachtjes zeggen waarna ik het licht aandoe.
'Wat ben jij vroeg op' zeg ik als ik naar haar toe loop en naast haar op de bank ga zitten.
'Ik kon niet meer slapen, ik was bang'
'Je hoeft niet bang te zijn'
'Maar wat nou als mama me wel weg wil hebben?'
'Dat wil ze niet. Ik heb met mama gepraat, ze wil het proberen'
'Dat meent ze niet'
'Dat meent ze wel, maar dat betekend wel dat jij haar moet toelaten'
'Dat probeer ik toch?'
'Dan is er toch niks om bang voor te zijn'
'Misschien niet'
'Jij moet je eens niet zo'n zorgen maken, daar ben ik toch voor?' zeg ik waarna we elkaar omhelzen. Mijn moeder komt de trap aflopen en ziet ons samen zitten. 'Jullie zijn vroeg op' zegt ze waarna ze de keuken inloopt. Ik loop haar achterna en sluit de keukendeur achter me. 'Je hebt haar bang gemaakt' zeg ik kalm als ik tegen het aanrecht aanleun.
'Dat spijt me' antwoord mijn moeder waarna het stil word.
'Ze wil het proberen met je'
'Heb je met haar gepraat?'
'Ja, maar ze vertrouwd je niet meer'
'Dat valt vast recht te zetten'
'Ik denk van wel'
'Dankjewel schat'
'Het is geen probleem, ik ben al lang blij dat jullie het gaan proberen' zeg ik waarna we samen de keuken uitlopen en niet veel later gaat mijn moeders telefoon. 'Met Anita,.. nee, ik ben vrij vandaag... ja, je kan vanmiddag wel even langskomen... oké, zie ik je dan' hoor ik haar zeggen.
'Wie was dat?'
'Dat was Jaimy, ze komt vanmiddag even langs'
'Neemt ze Timo dan mee?' vraagt mijn zusje enthousiast.
'Ik denk het wel' zegt mijn moeder waarna ze aan de tafel gaat zitten.
'Het gaat niet met hem' zeg ik als ik tegenover haar ga zitten.
'Ze trekt het niet, als hij huilt, als hij slaapt'
'Waar denk je aan?'
'Ik weet het niet'
'Zwangerschapsdepressie?'
'Zou kunnen, ze is bang haar zoontje iets aan te doen'
'En ze kan hem niet om zich heen verdragen'
'Precies'
'Het zijn wel de symptomen'
'Ik weet het, ik probeer haar ook te helpen, maar voor medicijnen moet ze toch echt naar het ziekenhuis komen want die kan ik hier niet uitschrijven'
'Alleen dat wil ze niet'
'Klopt'
'En die vent van d'r doet er ook niet bepaald moeite voor geloof ik'
'Nee, da's de grootste egoïst die ik ken. Alleen maar aan het werk'
'Dan val jij nog wel mee'
'Nou zeg!'
'Grapje,' zeg ik waarna het stil word, 'morgen is het precies zes jaar geleden'
'Zes jaar alweer, het lijkt wel of het gisteren was'
'Ik lag nog in z'n armen vlak voor hij stierf'
'Je schrok van die piep'
'Ja, ik kan het nog steeds niet horen. Ik krijg al de zenuwen als ik zo'n monitor hoor'
'Het einde ging zo snel'
'Gelukkig wel'
'Hij heeft niet te veel geleden aan het einde'
'Hij is van zijn pijn en strijd verlost,' het blijft weer stil, 'waar was Tessa eigenlijk toen het gebeurde?'
'Ze was bij mijn zus, je vader was net opgenomen en ik zou jullie even langs brengen. Maar jij stond erop om mee te gaan, ik kon je daar met geen mogelijkheid achterlaten'
'En wanneer heb je het haar verteld?'
'Ze was drie toen het gebeurde en toen ze oud genoeg was heb ik het haar verteld.' Het is weer stil geworden. Ik pak mijn moeders handen vast en zwijgend blijven we elkaar aankijken. Ik kijk naar onze handen, naar mijn moeders ringvinger, naar de trouwring. 'Hoe zit het eigenlijk tussen Chris en jou?' vraag ik na een tijdje.
'Dat is over' antwoord mijn moeder zonder me aan te kijken.
'Toch niet omdat ik me zo heb misdragen?'
'Nee, het werkte gewoon niet tussen ons'
'Ik wou al zeggen'
'Zou je het niet erg vinden dan?'
'Als het een aardige en leuke verschijning is en als hij jou gelukkig maakt, waarom niet?' zeg ik waarna ik opsta en achter haar stoel ga staan. Ik pak haar vast en zij mij. 'Ik ben blij dat je er niet zo'n probleem van maakt'
'Maar alleen als hij door mijn keuring heen komt hè'
'Ik hou van je lieverd'
'Ik ook van jou' antwoord ik waarna we elkaar omhelzen.