Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

10.Λαουρα

10.
«Θα κάνω κάτι.Μην τρομάξεις...»

Μπορείς να το κανείς Λαουρα!
Μπορεις!

Δεν είναι κάτι.Κοιτα.Παιδακια κολυμπάνε.Εσυ είσαι παιδάκι;Όχι.Δεν είσαι.Αρα μπορείς να το κάνεις.

«Όλα καλά;»ρωτάει ο Παρης αφού περπαταγαμε μέχρι την θάλασσα και σταματησα ξαφνικά.

«Ναι.Ναιπ.Ναι.Ολα καλά»λέω.

Εκτός ότι έφυγα από το σπιτι μου και η μαμά θα με ψάχνει και τώρα είμαι έτοιμη να μπω στην θάλασσα ενώ δεν ξέρω κολύμπι.Γενικα είμαι καλά όμως.

«Έλα.Δεν είναι τιποτα...»λέει και απλωνει την πετσέτα που είχε πάρει κάτω και βγάζει τις σαγιονάρες.Δεν φόραγε μπλούζα.Γιατι δεν φόραγε μπλούζα;

Γιατί ήμαστε στην παραλία ίσως;Ντα!

Σωστό και αυτό.

Βγάζω και εγώ το σορτσάκι και την μπλούζα και μενω με το μαγιό της Αλεξάνδρας.Ευτυχως δεν είναι όλα έξω.Ευτυχως.

«Έλα...»λέει και περπατάμε μέχρι το νερό.

Δεν φοβάσαι.Δεν φοβάσαι.Μην σε δει ο Παρης να φοβάσαι.Ντροπη.

Όταν ακούμπησαν τα πόδια μου στο νερό σταματησα.Ειναι κρυο.Λογικο.Σεπτεμβρη έχουμε.

«Άντε!»
«Ξέρεις τι;Εδώ είναι μια χαρά.Μαθε με εδώ»λέω.

Γελάει.Γιατι γελάει;Δεν κάνω πλάκα.

«Το νερό σκεπάζει μόνο τα δαχτυλα των ποδιών σου εδώ.Πως ακριβώς να σου μάθω;»
«Μπορείς μπορείς»λέω.

Πλησιαζει και μου πιάνει το χέρι και με τραβάει μέσα.

Ο θεε μου μου πιάνει το χέρι.

«Θα με ευχαριστείς όταν θα κολυμπάς σαν γοργόνα»λεει.
«Καλά.Σαν γοργόνα δεν νομίζω...»λέω.

Καθώς προχωράμε το νερό φτάνει νε τα γονατα μου. «Νομίζω εδώ είμαστε καλά»λέω.Δεν έχει αφήσει το χέρι μου.Απλα το κρατάει και με τραβάει.

Ποτέ κανείς δεν μου έχει κρατησει το χέρι.Εκτος από την μαμά μου όταν ήμουν μικρή δηλαδή.

Το νερό φτάνει μέχρι την μέση.Παναγια μου.

Ηρεμία Λαουρα.Ηρεμια.

«Παρη...»
«Μην φοβάσαι»είναι το μόνο που λέει.

Όταν το νερό φτάνει μέχρι τον αφαλό μου σταματάει-ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ-και με αφηνει.Ναι.Αφησε το χέρι μου.

Και ξαφνικά φοβάμαι πιο πολλη.

«Είναι απλό...»λέει και μπαινει πιο μέσα στο νερό.