Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

37.Λαουρα

37.
Ας το συζητήσω να τελειώνουμε και να μην νιώθω άβολα συνέχεια.

Από το στόμα τώρα πάει στο αυτί.Το φιλάει-νομίζω το ρουφάει- και έκανε όλο το σώμα μου να τρέμει.Νιωθω ότι ούτε να αναπνεύσω μπορώ.

Τώρα πάει στο λαιμό μου και πιάνει τα χέρια μου και τα κρατάει πάνω από το κεφάλι μου.

Μέντα.Πως γίνεται κάθε φορά να μυριζει με μέντα;Πως είναι εφικτό αυτό;

Ακόμα έχει το πρόσωπο  του στον λαιμό μου πραγμα που με κάνει να πηγαίνω πάνω κάτω χωρίς να μπορώ να σταματήσω.Πραγμα που με κάνει να μην ξέρω τι να κάνω.

Το στόμα μου είναι στεγνό.Και ενώ νιώθω ότι πρέπει να σταματήσω δεν το κάνω.Νιωθω ένα περίεργο συναίσθημα που δεν μπορώ να το περιγράψω.Οχι στην κοιλιά.Πιο κάτω.

Μπερδεύει τα πόδια του με τα δικά μου και όταν βάζει το χέρι του στην κοιλιά μου νιώθω ότι πρέπει να σταματήσω.
«Παρη...Σταματά σε παρακαλώ...»λέω σιγά αλλά δεν το κάνει.Τωρα με φιλάει πάλι στο στόμα και ακουμπαει τους αγκώνες του διπλα από το κεφάλι μου για να μην βάλει το βάρος Ολο πάνω στο σώμα μου.

«Παρη...»λέω πάλι σιγά και ευτυχώς τώρα το άκουσε.Βαζει το κεφάλι του για λίγα δευτερα στο πλαι σαν να θέλει να ηρεμήσει και μετά σηκώνεται από τον καναπέ  και απλωνει το χέρι του.Το δινω και με σηκώνει.

«Συγνώμη...δεν...»λέω.
«Μην ζητάς συγνώμη.Νιωθω πιο ηλιθιος έτσι»λέει.

Ηλιθιος;Ηλιθιος γιατί;

«Εσυ γιατί να νιώθεις έτσι.Εγω έχω το θέμα όχι εσυ...»του λέω.
«Και εγώ πρέπει να κατάλαβω!»λέει αυστηρά κατηγορώντας τον εαυτό του και σηκώνεται πηγαίνοντας στην κουζινα.Τον ακολουθώ.Πρεπει να το συζητήσουμε αυτό.Οσο και να θέλω να το αποφύγω πρέπει να γίνει.Ειμαστε μαζί τώρα και για να πετύχει όλο αυτό πρέπει να τα συζητάμε όλα.

Και αυτό.

«Να μιλήσουμε για αυτό;Σε παρακαλώ;»λέω και βάζει τα χέρια του στην μέση μου και με σηκώνει απαλά και με βάζει πάνω στον παγκο της κουζίνας.

«Δεν χρειάζεται.Δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση Λαουρα»λέει.
«Χρειάζεται.Θελω να το συζητήσουμε και αυτό»λέω.

Ας το συζητήσω να τελειώνουμε και να μην νιώθω άβολα συνέχεια.

«Δεν θέλω να κάνω σεξ.Τουλάχιστον τώρα δεν θέλω.Ειναι σημαντικό αυτό για μένα και με αυτό που έγινε με τον Φώτη δεν το σκέφτομαι πια.Φοβαμαι.Και δεν νιώθω και έτοιμη.Ξερω ότι εσείς οι άντρες έχετε ανάγκες...»λέω.
«Και οι γυναίκες έχουν...»προσθέτει.
«Έστω.Εγω δεν θέλω ακόμα.Και θέλω να το ξέρεις αυτό επειδή μένουμε και μαζί και αυτό  το κάνει ακόμα πιο περίπλοκο.»λέω.
«Εντάξει.Καταλαβαίνω...»λέει.
«Και αν θες και μπορείς να καταλάβεις τότε θα με...»
«Εντάξει Λαουρα...»
«Και μπορεί εσυ να θες.Λογικο.Αλλα δεν μπο...»
«Λαουρα!»λέει δυνατά.

«Όλα καλά.Καταλαβαινω.Δεν υπάρχει πρόβλημα»λέει.

Μου έφυγε ένα βάρος.Κατι που σκεφτόμουν καιρό τώρα.

Έρχεται αναμεσα στα πόδια μου και σηκωνει το κεφάλι να με δει Καλυτερα.

«Δεν θέλω να πιεστείς.Αληθεια δεν θέλω.Ολα καλά.Ειμαστε καλά μεταξυ μας;»με ρωτάει.
«Είμαστε»
«Όχι δεν είμαστε καλά.Ειμαστε τέλεια.Αρα τα αλλά δεν έχουν σημασία.Δεν με πειραζει εμένα.Θα περιμένω.Μου φτάνει να είμαστε μαζί»λέει.

Τον αγκαλιάζω σφικτά.

«Ψυχή μου εσυ...»λέει.
«Μπορείς να μην είσαι τόσο γλυκός πια;»του λέω.
«Αυτό δεν γίνεται...»λέει και πήγε να με φιλήσειαλλά μας σταματάει το κουδούνι που μόλις χτύπησε.

«Πάω εγώ»λέω και κατεβαίνω από τον πάγκο.Περπαταω μέχρι την πόρτα και όταν ανοίγω μου φεύγει το χαμογελώ κατευθείαν.

«Ακόμα εδώ εσυ;Μέσα είναι ο γιος μου...»λέει και με προσπερνάει μπαινωντας μέσα.
«Και εγώ χάρηκα που σας βλέπω κυρία Λουκια...»λέω αλλά δεν μου δίνει σημασία.Εχει φύγει μέσα.

Ωραια θα περάσουμε...