Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

2.Λαουρα

2.
Εύκολο να το λες.Ξυπνα και εσυ σε ένα άγνωστο σπιτι και μετά τα λέμε.

Δεν ανοίγω τα μάτια μου γιατί φοβάμαι.Φοβαμαι που θα ξυπνησω αυτήν την φορά.

Την πρώτη μέρα ήταν στο μπάνιο στα Μακντόναλντς.Την άλλη σε ένα άλλο 24ωρο μαγαζί.Στο τραπεζάκι.Τριτη νύχτα.Τριτη νύχτα μακριά από το σπιτι μου.

Το περίεργο είναι άλλο όμως.Δεν πονάει όλο μου το σώμα.Και συνήθως ποναγε.Το πάτωμα δεν είναι ότι πιο αναπαυτικό.

Νιώθω Ωραια όμως.Νιωθω σαν να κοιμάμαι στο κραβατι μου.Γιατι όμως το νιώθω αυτό;Δεν πρέπει να το νιώθω αυτό.

Τώρα φοβάμαι ακόμα πιο πολύ να ανοίξω τα μάτια μου.

Ανοίγω το ένα ματι σιγά σιγά και όταν βλέπω ένα μπλε χρωμα στον τοίχο ανοίγω και το άλλο.

Ο θεε μου!
Αυτό δεν είναι καλό!

Κοιταω γύρω μου.Ειμαι σε ένα υπνοδωμάτιο.Οχι γνωστό μου.Το ταβάνι άσπρο αλλά οι τοίχοι μπλε.Εχει εικόνες στους τοίχους και μια ντουλάπα.Το πάτωμα ήταν ξύλινο και ήμουν σκεπασμένη με ένα σεντονι.Τα παπούτσια μου λείπανε.

Ο.Θεε.Μου.

Όχι όχι όχι όχι όχι όχι όχι.Δεν μπορεί.Πως ήρθα εδώ;Δεν θυμάμαι.Θυμαμαι ήμουν στην παραλία αλλά πείναγα παρά πολύ αφού έχω να φάω μέρες.Δεν ήθελα να χαλάσω τα μόνα μου λεφτά από τώρα.Μετα;Μετά ξάπλωσα;Μετά δεν θυμάμαι.

Αυτό δεν είναι καλό.Καθολου καλό.

Σηκωνω το σεντονι.
Ευτυχώς.Ουφ.Φοραω τα ρούχα μου.Αρα δεν έγινε αυτό που φοβομουν.

Αλλά Προφανως κάτι έγινε.Πως ήρθα εδώ;Που είναι το εδώ;

Βγάζω το σεντόνι και σηκώνομαι.Κανω έναν γύρω στο δωμάτιο αλλά δεν έχει ούτε φωτογραφίες ούτε τίποτα που να με κάνει να καταλάβω ποιος μπορεί να μένει εδώ.

Καλυτερα να μην πρέπει να μάθω.Καλυτερα ας πάρω τα παπούτσια μου και ας φυγω αθόρυβα.

Ναι.Αυτο θα κάνω.

Παιρνω τα αθλητικά στα χέρια μου και ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα.Βγαζω πρώτα το κεφάλι μου για να δω.Εχει έναν διαδρομο με πόρτες.Μετα βγάζω και το σώμα μου έξω και κλείνω την πόρτα του δωματίου.Περπαταω σιγά σιγά με τις μυτες των ποδιών μου.

Κάτι μυριζει.Κατι πολύ ωραίο.Πολυ πολύ ωραίο.

Έχω να φάω τρεις μέρες τώρα.Απο τότε που έφυγα από το σπιτι.Απο τότε που...

Διώχνω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου.Οχι.Δεν πρέπει να το σκέφτομαι.Πλεον είμαι μόνη και πρέπει να σταθώ στα πόδια μου.

Μόλις φυσικά βγω από το σπιτι του «ξένου»που ένας θεός ξέρει πως βρέθηκα εδώ.

Αλλά Μυριζει Ωραια.Αυγα νομίζω.Μπεικον.

Ο θεεε μουυυυ
Μου τρέχουν τα σάλια.Και μαρεσει που όταν μου έφτιαχνε η μαμά αυγά παραπονιομουν.Τωρα ακούγονται πολλη καλή ιδέα.

Τηγανητά ματι.Βραστο.Ομελετα.Οτι να ναι.

Έτσι πως κάνω ένα βήμα ακούγεται το πάτωμα  να τρίζει.Την τύχη μου!

Σταμάταω για λίγο και μενω ακίνητη.Και όταν δεν ακούω τίποτα συνεχίζω το περπάτημα να βγω από τον διαδρομο.Να ανοίξω εκείνη την πόρτα και να εξαφανιστω από εδώ.

«Ξυπνησες...»ακούω μια αντρική φωνη και σηκωνω τρομαγμένη το πρόσωπο μου να δω έναν άντρα να με κοιτάει.

Ήταν ξανθός με ανοιχτόχρωμα μάτια.Ηταν νέος.Πανω από 25 δεν έπρεπε να είναι.Φοραγε μια φόρμα και μια μαύρη μπλούζα που έκανε τα γαλάζια μάτια του ακόμα πιο έντονα.

Ο θεε μου ποιος είναι αυτός;

Κάνω ένα βήμα πίσω αλλά αυτός κάνει ένα μπροστά.

«Μην φοβάσαι...»λέει αλλά με πλησιαζει.Γιατι με πλησιαζει;Μήπως θέλει να μου κάνει κακό;

Κάνω πολλά βήματα πίσω μέχρι που η πλάτη μου ακουμπαει στον τοίχο.Δηλαδη στο τέλος του διαδρόμου.

«Μην φοβάσαι...»λέει και κράταγε τα χέρια του στον αέρα.

Εύκολο να το λες.Ξυπνα και εσυ σε ένα άγνωστο σπιτι και μετά τα λέμε.

Κρατάω τα παπούτσια μου γερά.

«Θα σου εξηγήσω...»λέει.Η φωνη του είναι ούτε πολύ βαριά ούτε πολύ ψιλή.Φοραγε ένα ρολόι στο χέρι του και σαγιονάρες κάτω.

«Με λένε Παρη...»λέει.

Παρη;Τι περίεργο όνομα.

Μου δίνει το χέρι μου αλλά δεν του το δινω.
Δεν τον ξέρω.Και το ότι είμαι σε ένα ξένο σπιτι δεν βοηθάει.

Ούτε το ότι με έχει κολλήσει στον τοίχο.