Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

34.Παρης

34.
Ότι και να γίνει θα το δούμε μαζί.

«Φτάνει!Κουραστικα!»λέει ο Μαριος και αφηνει την κιθάρα του κάτω,διπλα του.

«Κουράστηκες ή επειδή δεν εχει γυναίκες εδώ πέρα δεν σε νοιαζει...;!»λεω.
«Το δεύτερο..»απανταει.
«Βλακα...»
«Χαζό...»με λέει.

Κοιταω την Λαουρα διπλα μου να μαζεύτηκε.
«Μήπως κρυώνεις;Να πάω να σου φέρω κάτι από μέσα;»λέω.
«Όχι όχι.Ειμαι εντάξει με την ζακέτα.Ευχαριστω...»λέει.

Ήμαστε έξω από το σπιτι μου.Ανοιξαμε και φωτιά και καθόμαστε γύρω γύρω της.Ειναι όλοι εδώ.Ακομα και η Ξενια.Μονο που την πήρε ο ύπνος και τώρα κοιμάται κάτω στην άμμο με εκατό ρούχα από πάνω που της έβαλε ο Στεφανος να μην κρυώσει.

«Καιρό είχαμε να το κάνουμε αυτό...»λέει η Άννα στην αγκαλιά του Στέφανου.
«Και αν και ξεκανωνησα με κάποια άντε,χαλάλι σας!»λέει ο Μαριος λες και μας κάνει χάρη.
«Μπορείς να μην σκέφτεσαι το σεξ για μια φορά στην ζωή σου;»λέει η Αλεξάνδρα και τραβάει την κουβέρτα που σκεπάζοντουσαν και τώρα είναι σκεπασμένη μόνο εκείνη.

«Σοβαρά τώρα;Θα με αφήσεις εδώ να κρυωσω;»της λέει αλλά εκείνη δεν του δίνει σημασία.
«Τα θέλει ο κωλος σου...»λέει ο Στεφανος.
«Ο ωραίος και στρουμπουλος κωλος μου εννοείς...»λέει εκείνος και του πετάμε όλοι εκτός από την Λαουρα άμμο από κάτω στα μούτρα του.
Ταυτοχρονα.

«Παιδιά με παρενόχλητε....»
«Το χρειάζεσαι που και που»λέει η
Αλεξάνδρα.
«Δεν νιώθω καλά.Νομιζω κρύωσα...»λέει και βήχει ψέμματα.Μαλλον η Αλεξάνδρα τον λυπήθηκε και για να μην είναι αυτή που θα τον προσέχει αν αρρωστήσει του την έδωσε πάλι.

Ο Μαριος το παίζει άντρας και έτσι αλλά όταν αρρωσταίνει γίνεται άλλος άνθρωπος.Νομιζει θα πεθάνει και λέει τις τελευταίες φράσεις του.Μια μέρα μου είχε πει και που έκρυβε τα λεφτά στο σπιτι.

Κοιταω την Λαουρα και κοιτάει πάνω.Τα αστέρια.

«Και τι δεν θα εδινα να έβλεπα μια φορά τι σκέφτεται αυτό το μυαλουδάκι σου..»της λέω.Σηκωνει τους ωμους της και ξαπλώνει βαζωντας το κεφάλι της στα πόδια μου ακόμα κοιτωντας πανω.

«Δεν θα ηθελες.Πειστεψε με...»μου λέει.
«Τι σκέφτεσαι...;»ρωτάω.
«Ότι δεν θέλω ποτέ να φυγω από την Σαντα Ροζα...»απαντάει και ξαφνιάστηκα με αυτό.Ξαφνιαστηκα και χάρηκα ταυτόχρονα.

Στο κάτω κάτω αυτό δεν ήθελα και εγώ;Να κάνει φίλους και να συνηθίσει εδώ για να μην φύγει ποτέ.

«Κοιτά σύμπτωση.Ουτε εγώ!»λέω και με το χέρι σπρωχνει το ώμο μου απλά πηγαίνοντας πίσω και μετά πάλι κοντά της βλέπωντας τα υπεροχα μάτια της.

«Σοβαρά τώρα.Χερομαι για αυτό.Δεν θέλω να φύγεις...Για τον Στεφανο πιο πολύ.Που να ψάχνει πρόσωπικο πάλι...»λέω δήθεν.
«Σωστά...»λέει.
«Αλλά για μένα πιο πόλυ.Ξερεις...αφού δεν μπορώ μακριά σου και αυτά...»λέω και φωτίστηκε όλο το πρωσωπο της.

Πλησιάζω το πρόσωπο της και την φιλάω.

«Για αυτό σου έχω μια πρόταση...»της λέω.
«Για να ακούσω...»λέει.
«Τι θα έλεγες να μετακομίσεις μόνιμα εδώ;Στην Σαντα Ροζα;Στο σπιτι μου;»της λέω.

Εντάξει μπορεί να μένει τώρα αλλά πάντα έλεγε ότι θα φύγει κάποια στιγμή.Οχι ότι θα την άφηνα.Στο κάτω κάτω ξέρω και το επίθετο της τώρα.

«Σπιτι σου ε...;»
«Ναι.Και κάνω και ωραίο πρωινό αν θες να ξέρεις...»την πειράζω.
«Σοβαρά;»
«Και έχω ωραίο καναπέ.Τελειο για να βλέπεις ταινίες αργά το βράδυ με τον αγαπημενο σου..»λέω.Χαχανιζει.
«Αφού έχει ωραίο καναπέ...»λέει.
«Αρα κλείσαμε;»
«Κλείσαμε....»λέει και της χαϊδεύω το πρόσωπο.

«Και με την μαμά μου;Τι θα γίνει με την μαμά μου;»λέει.
«Ότι και να γίνει θα το δούμε μαζί.Οκ ψυχή μου;»της λέω.

Με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια.
«Τι;»λέω.
«Με είπες ψυχή μου...»λέει.
«Αποκλείεται.Ιδεα σου θα είναι...»λέω και γελάμε ταυτόχρονα.

«Ήρθαμε να ήμαστε παρέα ή να σαλιαριζεται τα ζευγάρια;»ακούμε την φωνη του Μάριο και απομακρύνομαι από πάνω της ακουμπώντας τα χέρια μου πίσω.

«Μπορείς να μην τους το χαλας;»λέει η Αλεξάνδρα.
«Όχι»
«Αγαμιες εχεις Μαριουκο;Πολλά νευράκια...»λέει εκείνη και αυτός γυρνάει το κεφάλι του από την άλλη.Παιρνει την κιθάρα του πάλι και παίζει κάποιες νότες μέχρι που βγαίνει μια Ωραια μουσική.

Έχω τους φίλους μου.Εχω την γυναίκα που είμαι ερωτευμένος στην αγκαλιά μου.Ειμαι στο πιο αγαπημένο μου μέρος,την Σαντα Ροζα.

Δεν ζητάω τίποτα άλλο.
Τα έχω όλα αυτά που χρειάζομαι.