Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

19.Παρης

19.

ΑΝ ΦΥΣΙΚΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΙΔΡΩΝΟΥΝ.

Μου φτιάχνει τον γιακά της μπλούζας.

«Μαμα!Ελεος!Δεν είμαι μωρό...»της λέω.
«Δεν μπορούσες να φορέσεις κάτι άλλο;Κουστούμι ας πούμε...»λέει.

Τι ακούω...

«Γιατί;Γαμπρός θα γίνω;»ρωτάω.
«Καλά.Μην είσαι και τόσο σίγουρος...»λέει και γελάει.

Δεν θα ρωτήσω.Οχι.Καλυτερα να μην ξέρω.

Έχουμε έρθει σε αυτήν την φίλη της και μαντέψτε.Ειναι βίλα.Περιεργο έτσι;

«Παρη εχεις μεγαλώσει.Σε θυμόμουν έτρεχες με την πάνα από εδώ και από εκει...»λέει η κυρια Σωτηρία.
«Πριν 20 χρόνια αλλά οκ»λέω.
«Πως περνάνε έτσι τα χρόνια...»λεει.

Κοιταω την κόρη της απέναντι που με κοίταζε περίεργα.Σκιαζομαι λίγο.

Μου στέλνει φιλάκι.

Οκ...

«Η Ελένη μας από έδω...δεν είναι πολύ όμορφη;»λέει η μαμά μου.

Βασικά όχι.Η Λαουρα είναι όμορφη.Μπροστα της καμία δεν πιιανει μια.

Τι να κάνει άραγε;

«Ε γιε μου;»με ρωτάει.
«Ναι μαμά.Οτι πεις»λέω συμφωνωντας μαζί της αλλά δεν ξέρω σε ποιο πραγμα.

Δεν το πειστευω ότι νόμιζε ότι ντρεπόμουν για αυτήν.ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ;ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ;

Λες και υπάρχει κάτι πάνω της που θα μπορούσα να ντραπώ να πούμε.Ειναι τέλεια.Ολα πάνω της είναι τέλεια.Απο τα πανέμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου της μέχρι το σώμα της,από τον χαρακτήρα της μέχρι το χαμόγελο που μπορεί να κάνει ακόμα και κάποιον σκληρό άντρα να μαλακώσει.

«Η κόρη μου κουράστηκε σήμερα...»λέει η φίλη της μαμάς μου.
«Ναι;Από τι;»ρωτάω.
«Ήταν όλοι μέρα στην πισίνα.Ηθελε να μαυρίσει για σένα...»απαντάει η μαμά της.

Γιατί δέχτηκα να έρθω εδώ;
Α σωστά.Δεν είχα επιλογή.

«Για μένα;Γιατί τι θα κάνω;Θα την πάρω στα καλλιστεία;»λέω και γελάω μόνος μου.Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν καταλάβαινουν το χιούμορ μου.

«Η Ελένη ήταν καλή στην χημεία.Οπως εσένα»λέει η μαμά μου.

Τόσο καλά με ξέρει.Καθολου δηλαδή.

«Μαθηματικά μαμά.Οχι χημεια.Μαθηματικα...»λέω.
«Σωστά..πως μπερδεύτηκα...»λέει.

Έλα μου ντε πως.