Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

67.Λαουρα

Ο γαμος ήταν μαγικός.Δεν έχω ξαναπάει σε ωραιότερο.

Η Άννα ήταν μια κούκλα.Δεν είχε αυτό το μακρύ παραδοσιακό νυφικό που έχω δει σε όλες.Φοραγε ένα στενό που άνοιγε κάτω.Ηταν υπεροχο.Ηταν θέα.Δεν φαντάζομαι πως νιώθουν.Αυτη η μέρα πρέπει να είναι η ωραιότερη για εκείνους.

«Πέθανα...»λέει η Αλεξάνδρα που έβγαλε τα παπούτσια της και τα έχει δώσει στον Μάριο.
«Λογικο...»λέει εκείνος κοιταζοντας το τακούνι.

«Πάω στο ξενοδοχείο και εγώ.Αυριο θα φυγω νωρίς»λέω και σηκώνομαι.

Πάω πρώτα στον Στέφανο και στην Άννα.
«Όλα ήταν υπεροχα»τους λέω.
«Θα φύγεις και ολας;»
«Ναι.Αυριο δεν φεύγετε και εσείς για το ταξίδι του μέλιτος;»
«Ναι»λέει η Αννα.

Ο μπαμπά της.Το δώρο του είναι αυτό.Ενα μήνα στην Χαβάη.Εναν ολόκληρο μήνα.

Τους αγκαλιάζω και τους δυο δυνατά.
«Ευχαριστώ που με καλέσατε...»λέω.
«Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το κάναμε»λέει ο Σταφανος χωρίς να τους αφήσω.

Ποσό μου λειψαν.

«Γιατί αγκαλιαζεστε;»ρωτάει ο Παρης που τώρα μόλις ήρθε κοντά μας.Τους αφήνω και απομακρύνομαι.

«Η Λαουρα...φεύγει αύριο πρωί πρωί...»λέει η Αλεξάνδρα.
«Τι;Και ολας;»λέει εκείνος.
«Ναι...»λέω.

Θα πηγαινα να χερετησω τον Μάριο και την Αλεξάνδρα όταν νιώθω το χέρι του Παρη στο μπράτσο μου και μετά με τραβάει μακριά από τα παιδιά.

Όταν φεύγουμε αρκετά μακριά σταμάταει αλλά δεν αφηνει το μπράτσο μου.
«Άσε με!»του φωνάζω.Βγαζει το χέρι του γρήγορα.
«Συγνώμη...δεν το ήθελα...»λέει.

Του φώναξα και εγώ.Κακως.

«Εγώ συγνώμη.Που σου φώναξα.Απλα έτσι με κράταγε εκείνος και...»
«Συγνώμη αληθεια...»λέει πάλι.
«Εντάξει»απαντάω.

«Λαουρα δεν μπορείς να φύγεις»
«Παρη έχω τα μαθήματα και πρέπει να βρω δουλειά...»
«Τότε δεν κατάλαβες τι θέλω να πω»λέει.

«Λαουρα Σαγαπω»λέει και η καρδιά μου άρχισε πάλι να κάνει τα περίεργα της.

«Σαγαπω και δεν θέλω να φύγεις.Ή αν θες να φύγεις τότε θα έρθω μαζί σου.Ή αν δεν θες να έρθω μπορώ να μείνω εδώ.Οτι θες.Αλλα θέλω να είμαι μαζί σου.Θελω να είμαστε καλά.Και αν και δεν γίνεται να ήμαστε όπως πριν τότε δεν με πειραζει.Καθολου δεν με πειραζει.Το θέμα είναι να είμαστε μαζί.Δεν μπορεί να περάσαμε όλα αυτά και να μην είμαστε μαζί.Εμεις θα παντρευομασταν.Θυμασαι;Θα κάναμε παιδιά.Και μπορεί να άλλαξαν πολλά από τότε αλλά δεν άλλαξαν τα συναισθήματα μου για σένα.Ακομα Σαγαπω και ακόμα πειστευω ότι πρέπει να κάνουμε το σωστό,και όχι το εύκολο.Και αν δεν είναι σωστό το να είμαστε μαζί τότε δεν ξέρω τι είναι...»λέει με βαριά ανάσα.

«Εκανα βλακεία.Σου ζητάω συγνώμη.Νομιζα ήσουν Καλυτερα χωρίς εμένα.Σε είδα Καλυτερα γαμωτο.Αλλα όλα σε θυμίζουν.Παντου είναι το άρωμα σου.Η μυρωδιά σου.Θες να πουλήσω το σπιτι;Θα το κάνω.Θες να έρθω μαζί σου;Θα το κάνω.Οτι θες θα κανω.Μονο μην μαφησεις μόνο μου.Μην φύγεις από την ζωή μου.Αν θες χρόνο θα τον εχεις.Αποσταση,και ότι άλλο θες.Μονο μην μαφησεις...»λέει.

Δεν...
Δεν ξέρω τι να πω...

«Θα φυγω τώρα.Δεν θέλω να σε πιέσω ή κάτι τέτοιο...»λέει και κάνει κάποια βήματα πίσω.

«Παρη εγώ....»
«Ξέρω.Στα είπα όλα και σου ηρθαν αποτομα.Αλλα ήθελα να τα πω πριν φύγεις»

Μόνο αποτομα...;
Όλα αυτά είναι γλυκά και τα νιώθω και εγώ αλλά δεν μπορώ να κάτσω εδώ.Στο σπιτι που έγινε αυτό.Και δεν μπορώ να του πω να αλλάξει σπιτι.Εκει έχει όλες τις αναμνήσεις του.Τις καλύτερες παιδικές αναμνήσεις.

«Χωρίς εσένα είμαι ένα τίποτα Λαουρα.Να το ξέρεις αυτό...»λέει πριν μου γυρίσει την πλάτη και φύγει από το κέντρο.

Περπάτησα μέχρι τα παιδιά χωρίς τα λόγια του να φύγουν από το μυαλό μου.

«Δεν σε βλέπω και πολύ καλά...»λέει η Αλεξάνδρα.
«Ναι...»είναι το μόνο που λεω.

«Ελπίζω όταν γυρίσω από το ταξίδι να είσαι εδώ.Θα ήθελα κάποιον έμπιστο να προσεχει το μαγαζί όσο λειπω...»λέει ο Στεφανος.
«Στέφανε δεν μπορώ»λεω.
«Δεν μπορώ να φανταστώ τι περνας.Αληθεια δεν μπορώ.Αλλα ένα πραγμα έχω μάθει από την ζωή μου.Ποτε τίποτα δεν περνάει με το να είσαι μόνος σου.Το εκανα.Τοσο καιρό ήμουν μόνος και πήρα όλες τις ευθύνες και τα προβλήματα πάνω μου.Και να ξέρεις.Αυτο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου...»λέει.

Δεν ξέρω.Μου ήρθε να κλάψω.Νιωθω ότι πιεζομαι ενώ ξέρω ότι δεν πιεζομαι.

Το να έρθω στην Σαντα Ροζα τα μπέρδεψε όλα.