Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

66.Παρης

Σαν όνειρο είναι.Ποσο καιρό είχα να την δω.Να της μιλήσω.Και τώρα είναι εδώ.Διπλα μου.

Αντί να κάνω αριστερά κάνω δεξιά.Οχι επειδή δεν ξέρω τον δρόμο απλά παω από τον μακρινό δρόμο.Για να την χορτάσω πιο πολύ.

«Με την μαμά σου μένεις;»ρωτάω όχι μόνο επειδή έχει ησυχία στο αμάξι απλά επειδή θέλω να μάθω για αυτήν.

«Ναι.Μαζι της.Ερχεται και ο μπαμπάς μια φορά τον μήνα να με δει»
«Αρα τα πάτε καλά;»
«Ναι..»λέει.

Χερομαι για αυτό.Ας είναι αυτοί καλά τουλάχιστον.

«Εσυ με την μαμά σου;Εχεις μιλήσει;»λέει.
«Όχι»
«Κακώς...»λέει.

Φτάνω στα κοριτσια και σταματάω από έξω.

Κλείνω το μηχανή και όταν γυρνάω προς αυτήν με κοίταζε.
«Το ξέρεις ότι δεν φταίει αυτή έτσι;»λέει.

Κλασσικα Λαουρα που υποστηρίζει τους πάντες και δεν κατηγορεί κανέναν.

«Κανείς δεν φταίει για αυτό»συμπληρώνει.
«Εγώ φταίω»λέω.Γυρναει το σώμα της προς τα εμένα τώρα.

«Δεν φταις Παρη.Κανεις δεν φταίει αλλά ειδικά εσυ δεν φταις.Πως μπορείς να φταις;»
«Αν δεν σε είχα πιέσει να πας στην μαμά σου...»
«Τότε ποτέ δεν θα είχα πάει και δεν θα μάθαινε η μαμά μου τι άντρα έχει στο σπιτι της»
«Ναι αλλά αν είχα έρθει μαζί σου στο σπιτι στα γενέθλια σου....»
«Τότε θα με είχε πετύχει κάποια άλλη στιγμή μόνη μου...»
«Μην το κανείς αυτό...»της λέω και βγαίνω από το αμάξι.

Με εκνευριζει αυτό.Που προσπαθεί να κάνει εμένα να μην νιώθω χάλια.ΕΜΕΝΑ.Που αυτή πέρασε το αδιανόητο.

Βγαίνει έξω και έρχεται πίσω μου.
«Παρη κοιτά με...»λέει και γυρνάω να την δω.

«Να μην κάνω τι;»
«Να προσπαθείς να παρηγορεις εμένα...»λέω.

Το ότι το κάνει αυτό με κάνει να την αγαπώ πιο πολύ ακόμα.Και δεν ξέρω πως αυτό είναι εφικτό.

«Εγώ πρέπει να το κάνω αυτό.Εγω έπρεπε να το κάνω αυτό.Οχι να τρέξω πίσω του.Επρεπε να κάτσω διπλα σου,να το περναγαμε αυτό μαζί.ΜΑ-ΖΙ.Και το ξέρω ότι είναι αργά αλλά σου ζητάω συγνώμη...»λέω.
«Μην.Το καταλαβαίνω τώρα.Ειναι Λογικο Παρη.Πρωτιμουσες να τον ψάξεις από το να αντιμετωπίσεις όλο αυτό.Να αντιμετωπίσεις εμένα.Δεν σου άξιζε να είσαι μαζί μου.Ειχα θέματα και δεν ήθελα ούτε να με κοιτάς.Πως να ήσουν με κάποια σαν εμένα;Πως θα ζούσες έτσι;Έπρεπε να είσαι με κάποια φυσιολογική...»
«Είσαι φυσιολογική...»
«Ίσως αλλά ακόμα μαθαίνω να ζω με όλο αυτό που έγινε.Και ήθελα δυνατούς ανθρώπους διπλα μου.Να έχουν υπομονή.Να με αγαπάνε...»
«Σαγαπουσα Λαουρα.Ακομα σαγαπαω...»λέω.

Δεν μίλαγε αλλά αυτό ένα πραγμα συμαινει...

«Καλυτερα να πάω μέσα»λέει και πάει να φύγει αλλά πάω μπροστά της και της κλείνω τον δρόμο.

«Περιμενε λίγο...»
«Θα περιμένουν τα κοριτσια...»
«Δεν παθαίνουν τίποτα»λέω.

Έχω μια ευκαιρία.Να της πω ότι δεν είπα τόσο καιρό.Και αυτή η ευκαιρία είναι τώρα.

«Το ξέρω ότι εκανα βλακεία.Με τον Φώτη εννοώ.Το ήξερα τότε απλά δεν ξέρω δεν μπορούσα να σταματήσω να τον ψάχνω.Οταν τον βρήκα τον χτύπησα τόσες φορές για αυτό που σου έκανε.Σχεδον τον σκότωσα.Αν δεν ήταν εκει ο Μαριος μπορεί και να το εκανα....»
«Τι;»ρωτάει μπερδεμένη.
«Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.Πειστευα ότι εκανα το καλυτερο για σένα»

Κοιτάει άλλου.
«Αλλά δεν το εκανα.Το ξέρω αυτό.Και το μετανιώνω.Καθε μέρα το μετανιώνω.Ισως αν ήμουν εκει δεν είχες φύγει και έτσι το παιρναγαμε μαζί»
«Παρη δεν σε κατηγορώ για τίποτα.Για αυτό σταματά να το κανείς αυτό.Προσπαθω να μην σκέφτομαι το παρελθόν και κοιταω το μέλλον οκ;Και καλό είναι να το κάνεις και εσυ...»λέει και γελάει.Πως μπορεί να γελάει;

«Φενεσαι όντως Καλυτερα...»
«Είμαι.Ο χρόνος με την οικογένεια μου μου έκανε καλό.Ειδα τι αξίζει και τι όχι»

Αυτό με πόνεσε κατά κάποιο τρόπο.

«Και εγώ δεν αξίζω να φανταστώ...»λέω.
«Όχι.Οχι φυσικά.Γιατι το λες αυτό;Είπα εγώ κάτι τέτοιο;»λέει.
«Λαουρα δεν μπορώ μακριά σου...πονάω...»λέει.
«Γιατί εγώ νομίζεις δεν πονάω;Δεν είναι πιο εύκολο για μένα Παρη»
«Για μένα δεν είναι επειδή σαγαπαω...»λέω.

Περιμενα να πει ότι το κάνει και εκείνη.Αλλα δεν το λέει.

«Εσυ;»ρωτάω αφού δεν παιρνω απάντηση.Μην μου πει ότι δεν το κάνει πια.Δεν θα το αντέξω.

«Εγώ;»
«Ναι εσυ.Εσυ μαγαπας;»λέω.

«Εγώ...»λέει σιγά τρέμοντας αλλά ακούγεται η πόρτα να ανοίγει και γυρνάμε να δούμε την Άννα και την Αλεξάνδρα εκει.

Τώρα βρήκαν και αυτές;

«Παιδιά;Όλα καλά...;»λέει η Αλεξάνδρα.
«Ναι.Ναι.Ολα καλά...»λέει η Λαουρα και με προσπερνάει να πάει σε αυτές.

Γαμωτο.

Γυρνάω προς το μέρος τους αφού απάντηση δεν πήρα.

«Να περάσετε όμορφα..»λέω και μπαινω στο αμάξι αφήνοντας τες εκει να με κοιτάνε.

Κάποιες φορές εύχομαι να ήμουν κάπου που δεν μπορεί κανείς να με βρει.Μια από αυτές τις φορές είναι και τώρα.