Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

52.Παρης **

52.
Αλλά τώρα...
Αυτό δεν ξέρω πως περνάει...

Δεν το πειστευω.

Νιώθω λες και είμαι σε ένα κακό όνειρο.Εφιαλτη.
Και είναι τόσο άσχημο που θέλω να ξηπνησω αλλά δεν μπορώ.

Νιώθω ότι αν ξυπνησω δεν θα νιώθω αυτό που νιώθω.Δεν θα πονάω.Οτι θα ξυπνησω και θα τρέξω στο δωμάτιο της Λαουρας επειδή απλά θέλω να την αγκαλιάσω ή να την φιλήσω.

Αλλά δεν ξυπνάω.
Και αυτό με σκοτώνει.

«Παρη έφερα καφέ...»λέει η Αλεξάνδρα και από τα νεύρα μου τις το πέταξα κάτω.

Με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια.
«Συ...συγνώμη Αλεξάνδρα.Δεν....δεν το ήθελα...»λέω.
«Δεν πειραζει.Καταλαβαινω...»λέει και κάθεται διπλα στον Στέφανο.

«Που στο καλό είναι;Γιατί δεν με αφήνουν να την δω...»λέω.

«Παρη ηρέμησε.Κοιμαται ακόμα μάλλον.Με τα ηρεμιστικά που της δώσανε..»λέει ο Μαριος.

Όταν ξύπνησε στο νοσοκομείο άρχιζε να τσιρίζει και έτσι της δωσαν ηρεμιστικό.Φυσικα τους λέω να με αφήσουν να την δω.Οτι αν με έβλεπε δεν θα πάθανε τίποτα και δεν θα χρειαζόταν τα ηρεμιστικά αλλά κανείς δεν με ακούει.

«Ποιος εδώ είναι ο συγγενής;»ρωτάει ένας γιατρός και πλησιάσουμε όλοι.

«Εγώ είμαι»λέω γρήγορα.
«Που είναι;Μπορώ να την δω;»λέω.

«Μπορειται ναι.Για δυο λεπτά μόνο...»λέει και τον ακολουθώ.

Μπαίνουμε στο δωμάτιο και όταν την βλέπω ξαπλωμενη πήγα διπλα της.

Τα ματια της ήταν ανοιχτά αλλά δεν με κοίταζε.Δεν κοίταζε κάπου συγγεκριμενα.Κοιταζε το κενό νομίζω.

«Λαουρα...;»λέω αλλά δεν με κοιτάει.Ειναι χλωμή και τα μάτια της κόκκινα.

Φενεται αβοήθητη.Φενεται λυπημένη.Φενεται λες και το σώμα της είναι εδώ αλλά το μυαλό της όχι.

Ξέρω ότι πονάει.Ξερω ότι όλο αυτό που έγινε θα παίζει στο μυαλό της ξανά και ξανά.Ξερω ότι όπως και εγώ έτσι και αυτή δεν μπορεί να το συνηδητοποιησει.

Ούτε τις λέξεις δεν μπορώ να πω.

Την...ο θεε μου...την βίασε...

Και εγώ ήμουν στο ηλιθιο πάρτι!

«Ψυχή μου...κοιτάμε...»ξαναλέω.Αλλα το βλέμμα της ακόμα κριβει το ίδιο πραγμα.Κενο.Λες και δεν νιώθει.Λες και δεν μπορεί να συνηδητοποιησει που είναι,τι έχει γίνει.