Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

60.Παρης

60.
Τίποτα δεν έχω...

«Ναι;Ποιος είναι;»ξαναλέω αλλά όχι μόνο πάλι δεν μιλάει κανείς αλλά μου το κλείνουν και ολας.

Πετάω το κινητό στον καναπέ.

«Ποιος ήταν;»
«Κανείς»λέω.Μαλλον καναν λάθος.

«Τι θες να κάνουμε τώρα;»
«Τι λες να πας σπιτάκι σου;»της λέω με ύφος.

Μου έχει κατσικωθει εδώ πέρα να πούμε από το πρωί.

«Όχι.Αλλο;»λέει.
«Σοβαρά μιλάω.Πρεπει να φύγεις!»

Γυρνάει προς τα εμένα.
«Δεν έχω κάτι καλυτερο να κάνω.Μην νομίζεις ότι το κάνω για σένα...»λέει.
«Αλεξάνδρα.Σοβαρα τώρα...»

Συνέχεια κάποιος είναι εδώ.Συνεχεια.Μονο το βράδυ είναι η στιγμή που μενω μόνος.Και γίνεται σπαστικο.Μαρεσει η μοναξιά.

«Δεν πας να φτιάξεις μελομακάρονα ή κάτι τέτοιο ξέρω γω....»
«Έχω ήδη κάνει.Δυο φορές και ολας.Την πρώτη τα έφαγε σε μια νύχτα ο Μαριος.Τον έβρισα λίγο αλλά με καλοπιάσε λέγοντας ότι είναι τα καλυτερα του κόσμου.Την δεύτερη φορά έκανα τα τριπλάσια....»λέει.
«Σε εκνευριζει ο Μαριος έτσι;»ρωτάω.
«Όσο κανείς άλλος»απαντάει.
«Εχεις σκεφτεί ποτέ να βρεις κάπου άλλου να μείνεις;Εννοώ όταν ήρθες στην Σαντα Ροζα μόλις είχες βρει δουλειά και έψαχνες συγκάτοικο αλλά τώρα είσαι καλυτερα....γιατί μένεις ακόμα μαζί του;»ρωτάω ειλικρινά.

Πάντα το είχα απορία.

«Δεν μπορώ να φυγω.Θα τον φάνε οι κατσαρίδες αν φυγω...»λέει γελώντας.
«Σοβαρά τώρα...»λέω και παιρνει το σοβαρό της ύφος.

Σκέφτεται λίγο πριν μιλήσει.
«Κάποιες φορές Παρη δεν μπορείς να κανείς αλλιώς.Πες ότι τον έχω συνηθίσει,πες ότι ακόμα και έτσι δεν νιώθω μόνη,δεν ξέρω,πες το όπως θες.Δεν θέλω να φυγω από εκει...»λέει.

Για λίγο μπήκε στο μυαλό μου η ιδέα  ότι η Αλεξάνδρα κάτι νιώθει για τον Μάριο αλλά όσο γρήγορα μπήκε άλλο τόσο γρήγορα βγήκε αυτή η ιδέα.Αυτο αποκλείεται.

                                          ***

Τον τραβάω από το λουρί και με ακολουθεί.Οταν φτάνω στο σπιτι του Στέφανου χτυπάω το κουδούνι .Εκεινος είναι που μου ανοίγει.

«Καλώς τον»λέει και κάνει ακρη να περάσω αλλά δεν το κάνω.
«Είναι εδώ η Ξενια;»λέω.
«Όχι»απαντάει.Τοτε του δινω το λουρί που κράταγα και το παιρνει κοιτώντας το μπερδεμένος.

«Είναι για την Ξενια.Δωστης το για μένα οκ;»
«Περιμενε.Γιατι δεν το δίνεις εσυ;Θα χαρεί να το δει από σένα...»λέει και τώρα είναι στα γονατα χαϊδεύοντας τον σκύλο.Αυτος κούναγε την ουρά του πέρα δωθε.

«Έχω δουλειά»λέω και φεύγω να πάω στο αμάξι μου.

Μπαινω μεσα και κλείνω δυνατά την πόρτα.

-Δεν με πειστευει Παρη.Κανεις δεν νοιάζεται.Δεν έχω κανέναν να με αγαπάει.Η μαμά μου δεν με πειστευει,ο μπαμπάς μου ούτε που νοιάζεται για το πως είμαι...είμαι μόνη μου...
-Εχεις εμένα Ψυχή μου.Θα σε αγαπάω εγώ.Θα νοιάζομαι εγώ...

Λαουρα...

Τι να κάνει άραγε;Είναι καλυτερα;Καλυτερα χωρίς εμένα;Έχει την οικογένεια της αρα χειρότερα δεν μπορεί να είναι.

Πηγα σπιτι της.Στην μαμά της.Δεν έχει ακούσει τίποτα όμως από εκείνη.Ουτε αυτή.

Έχουμε καιρό να μιλήσουμε.
Ποτέ δεν νόμιζα ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε  έτσι.

Αρχίζω να σκέφτομαι ότι ίσως είναι Καλυτερα χωρίς εμένα.Μακρια από εδώ.Τουλαχιστον αυτός ο μαλακας δεν θα ξέρει που είναι.

Ναι.Ακομα δεν τον έχουν βρει.Και ακόμα μου έρχεται να κοπανήσω το κεφάλι μου στο τοίχο.Εχω τρελαθεί.Δεν μπορώ να φάω,δεν μπορώ να κοιμηθώ,δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς να τον σκέφτομαι.

Το πρόσωπο του έρχεται ξανά και ξανά στο μυαλό μου.Δεν μπορώ να το ελενξω.Δεν μπορώ να με ελενξω.

Αν δεν τον βρω δεν θα ηρεμήσω.Εχασα την Λαουρα και  αντί να σκέφτομαι αυτό,αντί να σκέφτομαι πως θα πάω εκει,πως θα κάνω τα πραγματα όπως πριν σκέφτομαι το πρόσωπο του Φώτη.

Δεν είναι ότι δεν το καταλαβαίνω ότι αυτό είναι λάθος.Το καταλαβαίνω.Απλα δεν μπορώ να σταματήσω.Θελω να τον σκοτώσω.Θελω να πληρώσει.Και νιώθω ότι δεν θα είμαι ο Παρης αν δεν το κάνω.

Ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού και μπαινει ο Στεφανος.Τον παρακολουθώ που βγάζει το μπουφάν και το πετάει πίσω και μετά βάζει την ζώνη.

«Πάμε»λέει.
«Στέφανε τι θες εδώ;»λέω.
«Σου έστειλε ο ντετέκτιβ νέα διεύθυνση έτσι;»λέει.
«Ναι...και;»λέω.
«Ε πάμε τότε»λέει.

Αυτό το πραγμα που συνέχεια θα είναι μαζί μου ή ο Στεφανος ή ο Μαριος ....καταντάει αηδία.

«Στέφανε θα πάω μόνος μου»απαντάω.
«Ξεκινά.Θα τον χάσουμε»λέει.

Αφήνω το χειροφρενο και ξεκιναω αφού ξέρω ότι ότι και να πω δεν θα αλλάξει κάτι.

«Τι εχεις;Φενεσαι σκεπτικός σήμερα...»με ρωτάει.
«Τίποτα δεν έχω...»λέω.

Η Λαουρα.
Η Λαουρα είναι αυτό το «τίποτα» που απαντάω συνέχεια σε ολους.

Λέω τίποτα αλλά εννοώ τα πάντα.