Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

57.Λαουρα

57.
Τι λέω;Τον Παρη τον έχασα εκείνη την μέρα.

Αυτό είναι αμήχανο.Και δεν τον θέλω εδώ.Δεν τον χρειάζομαι.Τοσο καιρό ελειπε άλλωστε.

«Τι κανείς εδώ μπαμπά;»σπάω την σιωπή.
«Ο νεαρός;»λέει και μου δείχνει τον Παρη.

«Παρης»λέει εκείνος και του δινει το χέρι.
«Χάρηκα»λέει και γυρνάει σε εμένα.

«Πήρα άδεια από την δουλειά για λίγες μέρες και ήρθα να σε δω...»λέει.

Ο πατέρας της χρονιάς...

«Δεν χρειαζόταν»λέω.
«Λαουρα...»λέει και μου πιάνει το χέρι αλλά το βγάζω γρήγορα.

«Μην με ακουμπάς...»λέω και πάω στο δωμάτιο μου.

Δεν τον θέλω εδώ.Γιατι ήρθε;

«Καλυτερα μην την ακουμπάτε.Δεν της αρεσει»ακούω την φωνη του Παρη.
«Πως...πως είναι;»
«Τι να σας πω...Καλυτερα να της μιλήσετε.Δεν μιλάει πολύ για το τι νιώθει.Οταν την ρωτάμε λέει ένα καλά αλλά όλοι ξέρουμε ότι το λέει για να μας ξεφωρτωθει»λέει ο Παρης.

Μετά από λίγο μπαινει μέσα.

«Συγνώμη κόρη μου.Δεν...δεν θα το ξανακάνω»λέει.

Γελάω ειρωνικά με αυτό.
Κόρη μου.

«Ποτέ δεν με εχεις πει έτσι...»λέω.
«Λαουρα...»λέει και βλέπω την λύπηση στα μάτια του.Και αυτός λοιπόν.

Δεν το θέλω από κανέναν.Ειδικα από τον μπαμπά μου.Ειδικα μετά που εξαφανίστηκε και παιρνει τρεις φορές το χρόνο τηλεφωνο.

«Μην μπαμπά.Δεν θέλω να κάτσεις.Δεν με βοηθάς εδώ.Αν δεν είχες φύγει ποτέ από το σπιτι η μαμά δεν θα τον είχε γνωρίσει και...»λέω αλλά σταματάω την πρόταση όταν σκέφτομαι ποσό λάθος ακούγεται αυτό.

«Δηλαδή εγώ φταίω για αυτό;»ρωτάει.

Τι έχω παθει;Κατηγορώ τους άλλους για κάτι που δεν φταίνε;

«Όχι.Δεν φταις εσυ.Συγνωμη.Μου βγήκε.Δεν το εννοώ...»λέω.
«Ξέρω ότι έχω εξαφανιστεί από την ζωή σου αλλά με το νέο σπιτι,την νέα δουλειά και το....»
«Το παιδί σου μπαμπά.Μπορεις να το πεις.Που χρονος για την Λαουρα»λέω.
«Είναι μωρό.Ξερεις πως είναι αυτά...»λέει για να δικαιολογηθεί.

Τι να του πω τώρα;Ακόμα είμαι χάλια για να ασχοληθώ μαζί του.Ακομα δεν μπορώ να κλείσω ματι τα βραδια,ακόμα φοβάμαι και την σκιά μου,ακόμα νιώθω ότι πνίγομαι στο ίδιο μου το σώμα,ακόμα με σιχενομαι.