Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

23.Παρης

23.
Όπως έχω ξαναπεί.Μαρεσουν οι αγκαλιές.Και ειδικά της Λαουρας.

Κοιτάω το κεράκι που είναι ακόμα ανοιχτο.

«Σβηστό επιτελους!»φωνάζει ο Μαριος.
«Δεν είμαι μωρό.Δεν χρειάζεται να μου περνεται τούρτα!»λέω.
«Πάντα θα είσαι το μωρό μου.Σβηστην επιτελους!»λέει η Αλεξάνδρα.

Κοιταω το γραφείο και όλοι κοίταζαν εμένα.Δεν συμβαίνει κάθε φορά αυτό.Να έρχονται στο γραφείο οι κολλητοί σου με μια τούρτα.

«Νομίζα ότι θα το ξεχνάγατε φέτος»λέω.
«Ούτε καν;!;!»λέει ο Μαριος.
«Κάνε μια ευχή και απλά σβηστην επιτελους!»παραπονιέται η Αλεξάνδρα.

Τι ευχή να κάνω;Φίλησα την Λαουρα.Και ήταν τέλεια.Μεχρι που έφυγε τρέχοντας στο δωμάτιο της.Και για όλα φταίει το Ηλιθιο κεφάλι μου.Δεν το σκεφτηκα καλά.Επρεπε να το σκεφτω Καλυτερα.Στο κάτω κάτω από που και ως που να την φιλήσω.Ειδικα όταν μου είπε ότι δεν είχε ξαναφιλησει κανέναν.Τι περιμενα να γίνει;Να με ερωτευτεί κεραυνοβόλα με το φιλί ή να μεταμορφωθώ  από βάτραχος σε πρίγκιπας;Αυτό είναι τρελο.

Εκανα βλακεία.Ειχε δίκαιο.Χαλασα το πρώτο της φιλί.Το πήρα.Και θα έπρεπε να είναι με κάποιον που να θέλει εκείνη.Να είναι ξεχωριστό.Και εγώ της πήρα αυτήν την επιλογή.

«Άντε!»λέει η Αλεξάνδρα.Δεν έχω επιλογή.Κοιταω το κεράκι και κάνω μια ευχή.

Μακάρι να μην είναι νευριασμενη η Λαουρα μαζί μου.

Και το σβήνω.Και χειροκροταγαν σαν χαζά.Ολοι μας κοίταζαν. «Δεν τους ξέρω!»φωνάζω στους συναδέλφους μου και ο Μαριος μου κοπανάει μια στην κοιλιά.

«ΑΟΥΤΣ»λέω.
«Το δώρο μου για σένα»λέει.
«Ωραίο δώρο.Με συγκινήσες»
«Λοιπόν τι θα κάνουμε σήμερα;Πάρτι;Ξενύχτη;Χαμο;Πανικό;Τι;»με ρωτάει.

Τον κοιταω και περιμένει απάντηση.Σοβαρα τώρα;

«Τίποτα από αυτά»λέω.
«Έλα σπιτι μας.Να φωνάξουμε και τα παιδιά.Και την Λαουρα σου»
«Δεν είναι Λαουρα μου»λέω.Ειδικα μετά τα χθεσινά.Θα είναι θαύμα αν δεν έχει φύγει από το σπιτι.

«Μην μου πεις ότι θα έρθουν πάλι οι γονείς σου να φάτε όλοι μαζί όπως κάθε χρόνο στα γενέθλια σου;»λέει ο Μαριος και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
«Όχι φυσικά.Αυτο ει-.....»

Όχι.
Όχι όχι όχι όχι όχι.

«Παρη;Όλα καλά;Τι έπαθες;»ρωτάει η Αλεξάνδρα.