Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

48.Παρης

48.
«Θα σε αγαπάω εγώ...»

Η γειτονιά δεν λέει και πολλά.Δεν έχει ψυχή έξω.Κανενας.Τα σπίτια παλιά,είχε βγει το χρωμα στα περισοτερα και τέτοια ησυχία δεν έχω ξαναδεί σε κανένα μέρος.

Βλέπω την Λαουρα που κοιτάει το σπιτι της.Αλλα δεν κάνει κανένα βήμα για να πλησιάσει.

Ποιος ξέρει τι θα σκέφτεται αυτό το μυαλουδάκι της τώρα.

«Όταν είσαι έτοιμη...»της λέω σιγά.Δεν θέλω να την πιέσω.Τρομαξα όταν την είδα χθες έτσι.Ελεγε ξανά και ξανά ότι δεν είναι τρελή.Λες και δεν το ξέρω αυτό.

Και φυσικά πίσω από αυτό κριβεται η πολυαγαπημένη μου μητέρα.Οπως πάντα.

Αν και η Λαουρα λέει ότι δεν φταίει,εγώ ξέρω ότι φταίει.Ετσι κάνει η κυρία Λουκια.Φταιει ακόμα και αν δεν φταίει.

«Ξέρεις τι;Ας έρθουμε άλλη φορά...»λέει και πάει πίσω στο αμάξι.Προσπαθει να ανοίξει την πόρτα αλλά δεν μπορεί.Κλειδωσα επειδή το ήξερα ότι θα γίνει αυτό.

«Παρη άνοιξε να φυγουμε...»λέει.
«Όχι»λέω και τότε με κοιτάει.

«Θα το κάνουμε αυτό Λαουρα.Θα μιλήσεις στην μαμά σου.Δεν χρειάζεται να φοβάσαι.Ειμαι εγώ εδώ.Θελω να το ξέρεις ότι δεν φταίς εσυ σε τίποτα.Δεν ήρθαμε εδώ επειδή έκανες κάτι κακό.Ηρθαμε για να ανοίξεις τα μάτια της μαμάς σου.Ηρθαμε επειδή δεν πρέπει να φοβάσαι.Θα κλείσει αυτό το κεφάλαιο εδώ...»λέω.

Κουνάει το κεφάλι της αν και δεν είναι σιγουρη για αυτό.Το ξέρω ότι δεν είναι.

«Δεν έκανες εσυ κάτι κακό.Αυτος έκανε.Εσυ έφυγες επειδή δεν ένιωθες ασφάλεια...»ξαναλέω.
«Εχεις δίκαιο...»λέει και ξανακοιταει το σπιτι της.

Αρχίζει να περπατάει μέχρι εκει έτσι πάω διπλα της και της πιάνω το χέρι.
«Δεν είσαι μόνη σου.Θυμασαι;Είμαι το κελεπούρι...»λέω για να την κάνω να γελάσει.Και γέλασε.Οχι πολύ αλλά αρκετα για να μπει μέσα διαφορετικά.

Όταν χτυπάμε το κουδούνι μου σφίγγει δυνατά το χέρι πριν ανοίξει η πόρτα.

Μια γυναίκα μελαχρινή,πολύ άσπρη με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και που μύριζε από μακριά τσιγαριλα ήταν.

«Γεια σου μαμά...»λέει η Λαουρα.Εκεινη άνοιξε τα χέρια της μην πειστευωντας στα μάτια της.

«Κόρη μου...»λέει και την αγκαλιάζει.

                                            ***