Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

53.Λαουρα

53.
Πονάει η ψυχή μου.

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ότι είμαι μόνη μου.Οτι η πόρτα του δωματίου είναι ανοιχτη.

Αλλά έτσι θα μπορέσει να μπει ο οποιοσδήποτε.
Και ο...ο...ο Φώτης...

Ξαφνικά νιώθω την καρδιά μου να πηγαινει γρήγορα και να μην μπορώ να αναπνεύσω.Να μην έχει αέρα έδω μέσα.

Νιώθω ότι πεθαίνω.

«ΠΑΡΡΡΡΗΗΗΗΗΗ»φωνάζω αλλά βλέπω την μαμά μου να μπαινει μεσα και να έρχεται καταπάνω μου.

«Αγαπη μου εδώ είμαι...»λέει και πάει να με αγκαλιάσει.

«Μην με ακουμπάς!Το Παρη θέλω.Που είναι ο Παρης;»λέω.
«Δεν είναι εδώ...»λέει.

Δεν είναι;

Τα ματια μου γέμισαν δάκρυα.Και όταν είδα τους καρπούς μου τον θυμιθηκα πάλι εκείνον.

Το ποσό δυνατά κράταγε τα χέρια μου πάνω.Το πως κράταγε το στόμα μου για να μην φωνάξω.

Το εκανα εικόνα και ήθελα να φυγω από εκει αλλά δεν μπορούσα.Ενιωθα αδύναμη.Ετσι εκανα το μόνο που μπορούσα.

Τσιριξα.Ξανα.Και ξανά.Και ξανά.

Δεν ανεπνεα.Μονο τσίριζα.

Μετά νιώθω τα χέρια του Στέφανου γύρω μου να με κρατάνε δυνατά και άρχιζα να φωνάζω πιο δυνατά.

«Ηρέμησε γλυκιά μου.Ολα καλά...»
«ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ.ΑΣΕ ΜΕ.ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΤΕ.ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!»φώναζα αλλά δεν το έκαναν.

Τα αλλά έγιναν τόσο γρήγορα που ούτε τα κατάλαβα.Ενα τσίμπημα στο χέρι,κάτι κλάμματα της μαμάς μου,την Άννα να μου μιλάει και μετά...

Μετά το σκοτάδι.

                                              ***

Μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

«Μαμά όχι!»λέω και βγάζει τα χέρια της γρηγορα.

«Αγαπη μου συγνώμη.Δεν θα το ξανακάνω...»λέει.

Παιρνω το σεντόνια και σκεπαζομαι μέχρι τον λαιμό.Νιωθω γυμνή.Αν και δεν είμαι νιώθω γυμνή.

Και νιώθω ότι ντρέπομαι.Δεν θέλω να φενονται τα χέρια μου.Δεν θέλω να φενεται τίποτα.

Ντροπή.Αηδια.Φοβος.Μοναξια.

Αυτά νιώθω τώρα.

«Ο Παρης;»ρωτάω για χιλιοστή φορά.
«Δεν έχει έρθει ακόμα»λέει.

Που είναι;Γιατί δεν είναι εδώ;

Ντρεπεται;Ντρεπεται για αυτό που έγινε;Νιώθει αηδία για μένα όπως εγώ για τον εαυτό μου;

«Λαουρα...αγαπη μου...χίλια συγνώμη...αν σε είχα πειστεψει από την αρχή τίποτα δεν θα είχε γίνει...»λέει.

Δεν την κοιταω καν.Γυρναω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά.Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.Δεν μπορώ  να την παρηγορήσω.Οχι αυτήν την φορά.

Μου έδωσαν προληπτική φαρμακευτική αγωγή για διαφορα σεξουλικα μετάδοδουμενα νοσήματα.Δεν ξέρω ποιος ο λόγος.Αυτο είναι το τελευταίο που με νοιαζει.

Το σώμα μου δεν το νιώθω δικό μου πια έτσι και αλλιώς.

                                    ***

«Και μετά;»ρωτάει ο αστυνομικός.

Γιατί μου το κάνουν αυτό;Γιατί πρέπει να τα περιγράφω;

Πονάει η ψυχή μου.

Ανοίγει η πόρτα και μπαινει ένας θυμωμένος Παρης.Καθεται στην καρέκλα διπλα από το κρεβάτι μου.

«Συγνώμη που άργησα.Συνεχιστε»λέει στον αστυνομικό.

Ήθελα να τον αγκαλιάσω αλλά και δεν ήθελα μαζί.Ετσι έκατσα εκει στο κρεβατι,με τα μάτια όλων πάνω μου.

Κράτησα το σεντονι σφιχτά γύρω μου και ξεκίνησα να τους λέω τι ακριβώς έγινε.