AYKIRI SERİSİ'NİN 3. KİTABIDIR!
***
Zıtlıklar düğüm oldukları noktada da itebilirler mi birbirlerini? Yoksa verdikleri her tepki, bundan sonra onları itmek yerine birbirlerine mi çekecekti?
Daha yakın!
Şimdi herkes daha yakın!
Hayaller ve gerçekle...
Bu güzel şarkıyı bölümümüze armağan ettiği için Safiye' ye teşekkürler... =))
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karanlık... Soğuk... Koş Beria, daha hızlı koş...
Acı!
Acı, her yerde.
Ayaklarımın altına batan cam kırıklarının sesleri kulaklarımı kanatıyor. Nefesim kesiliyor. Kalbim göğsümü acıtırcasına çarpıyor. Kimse yok! Ağlıyorum ama... Sesim çıkmıyor. Nefes almak artık işkence gibi geliyor. Bacaklarım her adımda beni daha fazla taşımamak için isyan ediyor.
Alnımdan süzülen terlere karışmış göz yaşlarımı elimin tersiyle sildikten sonra dişlerimi biraz daha sıkarak, pes etmek isteyen yanıma belki de yüzüncü kez savaş açtım. Titreyen dizlerimi ne kadar süreceğini bilmesem de: 'Biraz daha... Biraz daha!' diyerek, ilk günkü inatla koşmaları için zorlamaya devam ettim.
Koş Beria... Bulunduğun yerden daha karanlık olamaz hiçbir yer. O yüzden daha hızlı koş...
Yakından gelen ince tiz bir çığlık karanlık sessizliği kesti! Aniden olduğum yerde durdum! Nefes nefese, avuç içleri hala kanamakta olan ellerimi, yine kan içinde kalmış olan dizlerime yasladım. Panik ve korku içinde gözlerimi hızlıca etrafta dolaştırdım.
Kimse yok!
Doğrulduktan sonra nefesimin düzene girmesini beklemeden, aceleyle etrafımda bir tur döndüm. Bu hareketim sayesinde ayaklarım yeni cam kırıklarına yuva olmuştu. Acısını umursamadım. Az önceki sesin nereden geldiğini anlamaya çalışırken kalbimin sesi, bana doğru yaklaşmakta olan adım seslerine ritm tutuyordu.
Soğuk...
Şimdi çok daha yakın! Nefesimi kesiyor. Kalbimi patlatmak istercesine sıkıyor ve kanayan yaralarıma batıyor. Birden bire zemin ayaklarımın altından çekiliveriyor. Düşüyorum! O kadar hızlı düşüyorum ki... Dibe doğru çekildiğimi hissetmeme rağmen çırpınamıyorum. Soğuk tüm bedenimi kaskatı kesiyor.
En dipteyim! Kaçıncı kez çakıldığımı sayamadığım o dipteyim. Yine...
Bir ışık... Aniden parlayıp gözlerime batan buz gibi maviliklerle bir kez daha göz göze geliyorum! Soğuk bakışların sahibi zihnimde derin bir çukur kazıyor: MEZARIMI!
Canım... Canım çok yanıyor... Ve ben... Artık dayanamıyorum! Sanırım... Sanırım...
Ölümü arzuluyorum...
Derin ve acı dolu bir nefesi ciğerlerime çekerken aniden açılan gözlerim, kabusumun kalıntılarını karanlık odaya savurdu ve beni kabusumdan farkı olmayan gerçekliğimle baş başa bıraktı. İnilti eşliğinde az önceki nefesi dışarı üflerken, bir yandan da sıçrayarak uyanmamın etkisiyle hafifçe kalkan başımı yeniden soğuk zemine teslim ettim.
