AYKIRI SERİSİ'NİN 3. KİTABIDIR!
***
Zıtlıklar düğüm oldukları noktada da itebilirler mi birbirlerini? Yoksa verdikleri her tepki, bundan sonra onları itmek yerine birbirlerine mi çekecekti?
Daha yakın!
Şimdi herkes daha yakın!
Hayaller ve gerçekle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Çünkü anne babalarımız da geldiğinde, bu geceden bile daha iyisini yapacağız! Üstelik bu kez... HERKES BAĞLILIĞINI İSTEDİĞİ KİŞİYE SUNUYOR OLACAK..."
Afşin, Arat ve ben aceleci olmayan adımlarla ana element binasından çıktığımızda, adımlarım kapının hemen önünde aniden durdu. Sanırım benimle birlikte Afşin ve Arat' da oldukları yerde kalmışlardı. Onların ne halde olduklarından ya da ne hissettiklerinden emin değildim ama ben... Tam kalbimden başlayıp, saniyenin onda biri hızla tüm vücudumu saran o sıcak hisle baş etmeye çalışıyordum. Boğazımdaki düğümler o anda çözülüvermiş, kalbimdeki ağırlık büyük bir sarsıntıyla patlayarak vücudumdaki karamsarlığı da peşine takıp kaybolmuştu.
Binlerce element...! Binlercesinin elinde de alev alev yanan meşaleler... Gece: 'Göğün hakimiyim.' deyip gündüze meydan okurken, gündüz meydanları sarmış ve geceyi karşılamıştı! Yer göğe dokunmuş, gece gündüze... Zıtlar kavuşmuş... Şafak çizgisi denilen o ince ama imkansızlığın sembolü olan çizgi, yok olmuştu! Yani tüm imkansızlar mümkün olmuştu!
Kan kırmızısına döndüğünü bildiğim gözlerim hızla etrafı tararken karşımdaki manzaranın her bir ayrıntısını zihnime kazıyordu. Beynimse gördüklerimin zihnimde yaktığı ışıklar sayesinde karanlıktan kurtulan kelimeleri, her bir zerremde yankı yapacak kadar yüksek seste tekrarlamıştı!
Bu bir yangındı:Özgürlük yangını! Bu bir kavuşmaydı:Tüm zıtların!Bu...Bu bir İSYANDI!!
Gördüklerim... Sanki... Bunca zamandır içimde tutmaya gayret ettiğim, çoğu zaman dışarı çıktığında bana ve etrafımdakilere zarar vereceğine inandığım o gücün, karşımda duruyor olması gibiydi... Sanki içimdeki ateş bana sormadan dışarı çıkmıştı da iç dünyama dışarıdan bakıyor gibiydim. Elimi uzatsam dokunacak kadar yakın ve bana ait...
Burası, bendim. Bense, evrenin kalbi...
Yanaklarımdaki ıslaklığı yenice hissetmeme yardım eden soğukluğa doğru, usulca çevirdim başımı. Pamir... Ne ara yanıma kadar gelmişti bilmiyordum ama büyülenmiş gözlerimin ardındaki hissi en iyi o anlıyordu biliyordum. Ne hissettiğimi tam kalbinde o da duyuyordu. Biliyordum ve bunu bilmek onun gözlerine bakarken içimdeki sıcaklığın daha da artmasına sebep oluyordu.
Yaşam bendim... Ateş bendim... Ellerinde binlerce meşale tutan bu halk... Bendim! Ateş geceye meydan okumuyor onu kucaklıyordu. Ateş, halka zarar vermiyor, her birini sıcacık sarıyordu. Birleştiriyor, bütünleştiriyor, en önemlisi de koruyordu. İsyan bir başkaldırı değildi. Aksine bütünleşmeydi! Ayrılan, farklı kılınan ne varsa bu gece hepsi eşitti. Yan yanaydı!
Aykırı olmak ayrı kalmak değildi! Bizi önce kendimizle sonra yanımızdakilerle birleştirecekti... Evet. Ben Aykırı'ydım! Buradaki herkes gibi...
