(Tamamlandı.)
"Seni soldurduklarını sananlar aslında senin, yapraklarının arasına sakladığın güzelliğini göremiyorlar."
Derin bir nefes aldığını göğsünün şişip alçalmasından anladım. Koyu kırmızı tonlarında iri dudaklarını araladı. Alt dudağının köş...
Ona kim söyledi merhem olduğunu? Belki yaranın ta kendisiydi o, nereden bileceklerdi şifa olduğunu? Henüz dermanı bulunmamış bir dertti belki, belki derdin sahibi? Belki derin derin çağlayan suların ta kendisi? Belki hiç kimsesi olmayan bir kızın her şeyi olan hiç kimsesi? Adı neydi? Bağcığı salık botları vardı. Saçları hep karman çormandı. Yaralı ellerinde anılar saklardı. Dokunduğunda kızın içini yakardı. Soğuktu, ıssız sokaklar kadar kimsesiz ve sessiz. Ama o genç kıza o gün bir gürültü oldu.
Belki bir çığlık?
Belki de o uçurumda açan güzel, hırçın çiçek.
Kendisi, "Sen solgun bir papatyasın, bense sana dolanmış bir ot parçası," derdi.
Bir bilseydi.
Aslında o uçurumun ta kendisiydi.
Yine de...
Onu sevdi.
24 Ağustos 2018
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Küçük bir not: Ara ara multimedyaya koyacağım şarkılar benim için önemli. Dinleyerek okumanızı rica edeceğim.
