Doğaüstü

45

1 Aralık

Zaman öyle hızlı akıp geçti ki şaşırdım. Avlandık, beraber vakit geçirdik ama hiçbiri aklımdaki ölüm senaryosunun sonunu düşünmeme engel olmuyor artık, çünkü her günün sonunda günlerimin ne çabuk geçip gittiğine, ne çabuk bittiğine bir kez daha şahit oluyorum ki bu beni oldukça yıpratıyor...

Annemi ve babamı kaybettiğimde neden yaşadığımı sorgulayıp durdum. Ben de onlarla ölmeliydim, değil mi, ilk defa o zaman ölmeyi bu kadar içten ve derinden istedim.

Ama şimdi ölmek istemiyorum.

O günlerdeki kadar güzel bir hayatım yok ama anlamlı bir hayatım var ve bitmesini istediğimden emin değilim. Keşke, en azından cehennem köpeklerine yem olacak olmasaydım ve acı çekmeden ölecek olsaydım, belki biraz daha motive olabilirdim.
Kimi kandırıyorum,"

"Rachel?" dedi Sam ön koltuktan. "Ne yazıyorsun?"

"Anılarım," dedim. "sanırım en azından onlar ölümsüz olsun istedim."

Kimse bir şey söyleyemedi.

"Avlanmayı özledim." dedi Dean. "Yani, vampir, şekildeğiştiren ya da kurt adam gibi basit şeylerle uğraşmak güzel olacak."

Güldüm. "Üzgünüm, sanırım çok uzun süredir benimle uğraşmak zorunda kaldın."

"İyi misin?" diye sordu Sam. Dean'in sert çıkacağını bildiğimiz için, bir önlem olarak konuştuğunu biliyordum, Dean'den önce konuşup konunun öylece kapanmasını sağlaması bazen bizi iyileştiriyordu. "Hastalanacak gibi görünüyorsun, biliyor musun?"

"Sanırım biraz halsizim." dedim. "Ama önemli değil."

Sessizlikten sonra tekrar konuştum. "Bir vampir yani, eminsiniz öyle mi?"

"Kesinlikle." dedi Dean.

"Yüzde kaç eminsin?" diye sordum.

"Doksan." dedi.

"O zaman kesinlikle değil."

"Her neyse." dedi.

"Hadi ama Dean, resmen mızıkçılık yapıyorsun."

"Rachel, şansını zorlama."

Ellerimi teslim olur gibi kaldırdım. Öyle bir elektriklenme aramızda gelip gidiyordu ki ikimiz de etkileniyor deliye dönebiliyorduk. Saatler süren yolun sonunda bir motele yerleştiğimizde herkes sessizce odasına çekildi, odaları kiralayan Dean benim için ayrı bir oda kiraladığında ona hiçbir şey söylemedim.

Merdivenlere yürürken Sam yanıma geldi, Dean'le aynı odada kalıp isteyip istemediğimi sordu ama öfkemin tesiri altında olmak bana iyi gelmiyordu bu kesindi, zira bunu deliler gibi istiyor olsam da onu reddettim sadece.

Odalarımıza çıktığımızda telefonumu bugüne kadar kullanmadığım her amaçla kullandım hatta Siri'yle bile sohbet ettim ama ne tesadüftür ki hiçbiri sıkıntıma iyi gelmiyordu... Sonunda kapüşonlumu üzerime geçirip üşüyecek olmama aldırmadan anahtarı alarak odadan çıktım. Biraz yürümek belki iyi gelirdi.