Halam elleri arasındaki minik Hazel' ı benim yabancı birisi olmadığıma inandırmak için yarım saattir orada otururken aynı zamanda Hazel' a nasıl bakmam gerektiğini anlatıyordu. Alışkanlıklarını, nasıl beslenmesi gerektiğini falan falan... Kolaydı. Küçük bir bebek. En fazla ne kadar zor olabilirdi ki?
Halam gitmeden önce bana onlarca kez teşekkür etti. Yedi aylık olan Hazel, halamı ve kocasını o kadar çok yıpratmıştı ki iki günlük bir tatilin çok iyi geleceğini söylemişti. Tam bir iyilik meleği olduğumu biliyorum.
Gittiğinde koltukta oturan ve elindeki tuhaf oyuncağı izleyen Hazel ile yalnız kalmıştım. Onu kucağıma alıp ayağa kalkarken neşeyle adını bağırıyor ve çevremde dönerek onu eğlendirmeye çalışıyordum. Yirmi saniye sonra omzuma kusması bizim için kesinlikle iyi bir başlangıç değildi. Halamın az önce onu emzirdiğini unutmuştum.
Sorun etmeden temizledikten sonra onu yatağıma yatırdım. Ellerim ile yüzümü kapatıp tekrar açtığımda komik mimikler yaparak onun gülmesine neden olurken sevimli tombul yanaklarına öpücükler bırakıyor ve şimdiden iyi bir anne olacağımı düşünüyordum.
Winter: :')
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Winter: Alıştırmaya gelmiyor musun
Winter: Bence artık gel
Zayn her zaman olduğu gibiydi işte. Aradan geçen on beş dakika sonra mesajımı görüp cevap vermişti.
Zayn❤: Çalışıyorum
Winter: Sonra gelecek misin
Zayn❤: Gelmezsem kaç gün konuşmazsın
Winter: Dokuz
Zayn❤: Akşam gelirim
Winter: Şimdiden örnek bir baba gibi davranıyorsun ❤
Görüldü ile bıraktığında telefonumu bir kenara atıp tüm ilgimi Hazel' a verdim. Akşama dek geçirdiğimiz vakit ikimizin de birbirimize alışmasına neden olmuştu. Onunla oyunlar oynamış, öğlen uykusuna yatırmış ve akşam yemeğini de yedirmiştim. Yemek yedirmek biraz zor ve kirliydi.
Akşamın ilerleyen saatlerinde birlikte salondaki koltukta oturmuş bir şekilde bebekler için yapılmış bir çizgi film izliyorduk. Hazel ilgili gözleriyle çizgi filmi izlerken bazen gülerek tepkiler veriyor, televizyona gitmek ister gibi elini oraya doğru uzatıyor ve bazen de heyecanla zıplıyordu. Onu sıkıca tutuyordum. Halam onun ani hareketler yapabildiğini söylemişti.
Ve sonra zil çaldı. Hazel refleks olarak kapı tarafına baktığında "Kim geldi?" dedim sesimi incelterek. "Kim geldi Hazel?" Onu kucaklayarak ayağa kalktığımda zıplar adımlarla kapıya doğru gitmem onu tekrar güldürmüştü.
Kapıyı açtığımda kaya surat karşımıza çıktı. Duygusuz bakışları kollarımdaki bebekte dolaştığında hiçbir şey söylemeden içeri girmiş ve kapıyı kapatmıştı. Botlarını çıkarmasını izlerken "Gelmeyeceksin sandım." dedim, yine cevapsız kaldım.
