sleeping with ghost • malik

•can't hurt•

Öfke.

Beni patlatacak. Arabayı bir uçurumdan fırlatıp kendimi gebertmemek için sadece bir nedenim var ama yine de dayanmak çok zor. Öfke beynimi kemiriyor, alnımda ve vücudumun çeşitli yerlerinde karıncalanmalar hissediyordum.

Parmaklarımın arasındaki ottan bir nefes daha çektim. İşe yaramıyor. Öfke geçmeyecek ve ben onu öldüreceğim. Bunu yapmamalıydı. Fazla ileri gitti. Çok fazla.

Bir derin nefes daha. Nereye gittiğimi biliyordum. Bana zarar veremez. Artık ezebileceği kadar küçük değilim. Yaşlandı. Bana zarar veremez. Bana zarar veremez.

Arabayı kenara çekip aşağı indiğimde adımlarımı hızlandırdım. Parmaklarımın arasındaki otu tüttürürken diğer elimdeyse bıçağı sıkıca tutuyordum. Onu geberteceğim. Ve bana zarar veremez.

Hangi bölgelerde takıldığını bilirdim. Onu bulmak zor olmadı. Bugün yanında olan iki arkadaşı da onunla birlikteydi fakat sorun değil. Daha kötülerini yaşamıştım.

Adımlarım daha da hızlanıyor. Hayır. Ondan korkmuyorum. Artık büyüdüm. Bana zarar veremeyecek. Ondan daha güçlüyüm. Yaşlandı. Korkmuyorum. Korkmama gerek yok. Canımı yakamaz. İzin vermeyeceğim.

Sonuna geldiğim otun son nefesini de çektikten sonra kalanını yere fırlattım. Birkaç adım sonrasıysa onun yanıydı. Geldiğimi fark etmeden boşluğuna indirdiğim yumruk nefesini kesti ve iki büklüm oldu. Yere düşmeden yakasından tutup onu kaldırdığımda bedenini göğüs üzeri duvara bastırdım ve diğerlerinin bana yaklaşmaması için gözle görülür bir şekilde bıçağı piçin karnına değdirdim. Dudaklarının arasından bir soluk yükseldi. Neye uğradığını şaşırmış ve duvar ile benim bedenim arasında hareket edemez bir şekilde sıkışmıştı.

Korkmuyorum. Zarar veremez. Ondan güçlüyüm. Güçlüyüm. Çocuk değilim.

Konuşmak için dudaklarını araladığı sırada saçlarını kavrayıp yüzünü duvara sürttüm. Tenini yarıp geçtiğimi biliyorum. Muhtemelen yüzünün diğer yarısı kan içinde. Umrumda değil. Korkmuyorum. Bana zarar veremez.

"Hayatımdan uzak durmazsan," diye fısıldadım kulağına doğru. Sesim bir katile ait gibi tehdit dolu, soğuk. Ve bıçağı daha derine bastırdım. Biraz daha ileri gidersem ona güzel bir delik açacak ve hatta kendimi tutamazsam onu öldürecektim. Yapmak istiyordum. Her şeyden çok. Fakat hayatım artık eskisi gibi değildi. Artık bir nedenim vardı.

Korkmamalıyım.

"Seni öldürene kadar sikerim." Karnındaki bıçağı yüzüne doğru kaldırdım. Yanağına değen soğuk metal onu ürpertmiş gibi görünüyor ve hiçbir şey söyleyemiyordu. Çünkü artık bana zarar verebilecek bir güçte değil.

Kasıklarına dizimi geçirip onu yere fırlattığımda iniltiler eşliğinde düştü. İki arkadaşı onun için diz çökerken ona son defa bakmış ve arkamı dönerek geldiğim yöne doğru yürümeye başlamıştım. Çakıyı kapatıp cebime geri koydum. Parmaklarım doğruca bir sigara aradı. Sigara yeterli değil.

Arabaya binip buradan siktir olup gittiğimde nereye sürdüğümü düşünemeyecek kadar dalgın ve öfkeli bir haldeydim. Başarmıştı. Beni paramparça etmişti. Üstelik çok uzun bir zaman sonra iyi olduğumu hissetmiştim. Mutlu. Tam olarak mutlu. Neden bunu benden aldı?

Korkmuyorum. Zarar veremez. Beni incitmeyecek. Canım yanmayacak. İnan. Hayır. Artık büyüdüm.

Boş bir parktaydım. Gecenin karanlığını ağaçlar süslüyor. Ve ben. Öylece oturuyorum. Torpidodan aldığım bir otu ateşleyip gözlerimi kapadım ve başımı arkamdaki koltuğa yasladım.