sleeping with ghost • malik

mother

Her zamanki sabahlardan birinde tek başıma uyuyorken telefonumun durmaksızın çalan melodisi gözlerimi aralamama neden oldu. Ekranda gördüğüm isim ise beni tamamen uykudan sıyırdı. Hızla oturur bir pozisyona geçip telefonu açtım.

"Anne?"

"Nasılsın?"

Hala uyku sersemi ve şaşkın olduğum için birkaç saniye boyunca sessizliğim sürmüştü. "İyiyim. Sen nasılsın?"

"Ben de iyiyim. Bugün buluşabilir miyiz?"

Bu beni daha da şaşırttı. Biz buluşmazdık ki. Sadece çok nadir zamanlarda beni arar ve nasıl olduğumu sorardı.

"Bir sorun mu var?"

"Hayır. Biraz konuşuruz. İşin yok değil mi?"

"Hayır, buluşabiliriz."

Birlikte nerede ve kaçta buluşacağımızı belirledikten sonra vedalaşıp telefonu kapatmıştık. Biraz gergin hissediyordum. Çok uzun bir zaman olmuştu görüşmeyeli. Yanında ne yapacaktım? Onu görünce sarılmam gerekir miydi?

Bunları düşünürken aklım karışmış bir şekilde kahvaltı yapmıştım. Yapacak hiçbir şeyim olmadığı için giyinirken telefonum tekrar çaldı. Zayn arıyordu.

"Günaydın." diyerek açtım telefonu. Oysa saat öğlene yaklaşıyordu.

"Bana gelsene." Arkadan gelen çakmağın sesini duyunca iç çekerek yatağıma oturmuştum.

"Olmaz."

"Neden?"

"Annemle buluşacağız."

Birkaç mırıltı çıkardı. Konuşmamızın sonuna geldiğimizi düşünürken "Neden mutlu değilsin?" diye sordu yumuşak bir sesle.

"Bilmiyorum. Neden buluştuğumuzu da bilmiyorum. Yanında ne yapacağımı ya da onun neler yapacağını da bilmiyorum. Biraz korkuyorum galiba."

"Siktir et." dedi dumanı üflediğini belli eder bir sesle.

"Tamam." Sert sesimin yanında görmeyeceğini bilsem de gözlerimi devirdim. Gerçekten güzel moral veriyor lanet olsun.

"Ne?"

"Hiçbir şey."

İç geçirdi. "Normal davran. Abartıyorsun."

"Her neyse. Boşver, tamam mı? Hazırlanmam gerekiyor. Görüşürüz." Cevap vermeyince telefonu kapattım. 

Bu tuhaf konuşmayı düşünmemeye çalışarak hazırlığıma devam ettim ve sonra vakit gelene kadar dergilerime göz attım.

Annemle sıkıcı bir kafede buluşmuştuk. Benden önce orada olması kaç dakika geciktirdiğimi düşündürdü. Yanına varınca bu düşünceler dağılmıştı elbette.

İnce dudaklarında bir tebessüm oluştuğunda oturduğu yerden kalkarak bana sarıldı. Biraz değişik hissetmiştim. Bu duygunun adını koyamam. Ne iyi ne de kötüydü ve kollarını geri çekince bu tuhaf büyü de üzerimden kalkmıştı.

Karşısındaki sandalyeye oturup onu inceledim. Tıpkı benim gibi ince bir yapıya sahipti. Zayıf ve minyon bedeninin üzerine saten yeşil bir gömlek, altına da beyaz kumaş bir pantolon giymişti. Gözleri benimkiler gibi yeşil, kahverengi saçları omuzlarında bitiyordu. Annem güzel bir kadındı. Her zaman güzel olmuştu.

Birbirimizi uzun bir süre incelerken sessizlik uzayıp gtti. Ardından üzerimdeki ceketimi çıkardım. Bakışları koluma kaydı.

"Dövme yaptırmışsın?"