×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

14

×jin×

Langzaam openen me ogen zich. ik kijk met nog kleine, moeie oogjes rond naar de zieken kamer. ja, ik lig hier nog steeds. er zijn al zo veel onderzoeken geweest. bloed metingen, bloed prikken, ik begin er klaar mee te raken. telkens weer dezelfde witte kamer.

ik wil naar huis! de jongens weer zien, en dan ze dood knuffelen. ik lijk net een klein kind. ik lig hier al 3 weken, en heb geen flauw idee wat er met me is. diep van binnen, voel ik mezelf hier gebroken door. ook door het besef dat de jongens steeds minder vaak komen.

de eerste week, kwam iedereen wel. ze steunde me, en ik dacht dat het zo zou blijven. maar, steeds minder vaak komen ze. ze zijn hier al 2/3 dagen niet geweest. ik voel me soms zo alleen.. ik huil vaak ook; vaak als ik lach fake ik het. ik weet dat ik het niet moet doen, maar de waarheid kan niet naar voren komen.

ik heb een klein boekje, waar ik alles in opschrijf. een soort van dagboekje, waar alles in staat. maar alles gaat steeds moeizamer, er hangen allemaal gekke buisjes rond me heen. er zijn al zoveel onderzoeken geweest, dat ik het niet meer kan bijhouden. zo vaak weer, het lijkt wel alsof ik geen rust meer krijg!

ineens klopt er iemand op de deur. ik zucht diep. het is vast weer zo'n dokter. 'kom binnen.' mompel ik zwak. ik schrik even als het geen dokter is, maar Namjoon? ik doe met een afstandsbediening me zieken bed omlaag, zodat ik Namjoon goed kan zien. 'jinnie,' mompelt hij. ik staar hem maar aan.

'weten ze al..' ik schud me hoofd. 'helemaal niks?' zegt hij bezorgd. alweer schud ik me hoofd. hij komt naast me op bed zitten, en voelt even aan me voorhoofd. 'je.. je bent verzwakt..' ik knik teleurgesteld. 'jin, ik beloof je dat alles goed komt.' ik krijg traan ogen. 'ik weet het niet, Joon.'

ook tranen staan in zijn ogen. 'we moeten staan waar we staan, jin, we kunnen niet opgeven. we moeten gewoon blijven hopen, dan komt alles goed.' ik onderbreek hem. 'hoe gaat het met jullie allemaal.' mompel ik zacht. me stem is ook verzwakt. hij kijkt even sip. 'hyung,' begint hij.

ik staar hem bezorgd aan. me hart maakt grote sprongen. wat is er met hem? 'we.. we hebben, best veel, meegemaakt.' hij hangt zijn worden steeds stil, wat me bang maakt. 'we.. we kregen te maken met een meisje. dat meisje, heet Thyra. we zijn er dus achter gekomen dat..' 'vertel het me, Joon. ik ben er voor jullie allemaal.'

hij glimlacht zwak. heel zwak. 'we zijn er dus achter gekomen, dat dus die Thyra.. yoongi heeft pijngedaan.' ik schrik even. 'die ene keer toen hij 2 dagen nergens meer was. dat hij zei dat hij was aangehouden. is een leugen, hij is 2 dagen vermist, omdat hij dus is ontvoerd, en lichamelijk is mishandeld.'

'w..wat..?' zeg ik geschokt. 'en, daardoor is hij zijn agressie stoornis gaan kennen.. hij heeft haar, dus ook pijn gedaan..' ik schrik er van. 'zo ken ik hem niet..' zeg ik met traanogen. 'niemand kent hem zo, Jin. laatst is er ook inbraak geweest. en weet je door wie?' ik blijf stil haken. 'thyra..' zegt hij dan.

'w..wat wilt ze van jullie,' me stem klinkt heel verzwakt. 'dat weten we nog niet. we zijn bang, Jin. het voelt zo anders zonder jou, ineens zo, minder vertrouwd..' de tranen lopen over me wangen. 'ik beloof jullie dat ik beter zou worden..' zeg ik dan. hij glimlacht zwak. 'jin?' 'ja?' hij hangt even stil, iets wat ik niet had verwacht.

de stilte blijft lang. ik zie de pijn in zijn ogen. 'nee, laat maar..' hij wilt op staan en weglopen, maar ik heb hem vast. niet heel sterk, ik ben inmiddels wel te zwak daarvoor. maar hij blijft zitten. 'joon, please vertel het me. ik ben er altijd voor je. no matter what.' hij zucht even. 'please.. vertel dit tegen niemand, oké?'

ik knik zachtjes. 'please ga me niet haten, ik geef teveel om je, en dit moet ik wel tegen je zeggen..' ik knik. dan zegt hij iets in me oor, met een fluisterende stem. iets wat ik totaal niet had verwacht, is waar? 'jinnie,' mompelt hij in me oor. 'i..ik heb alles veroorzaakt..'