×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

47

×namjoon×

me gedachtes zijn compleet weg van de buiten wereld; ineens is Taeyhung terug, yoongi is gek geworden in zijn hoofd, taeyhung is steeds banger voor mij aan het worden. maar niet alleen voor mij, het lijkt wel alsof hij 24/7 bang is. natuurlijk is het logisch na alles.

maar het lijkt alsof hij daar veel heftiger op reageert, heftiger dan Yoongi doet. ik zucht en schud me hoofd en praat in mezelf, 'je bent geen fucking stuk wrak. ik heb de opdracht gekregen om ze pijn te doen en die zou ik voltooien ook.' 'waarom boeit het me!?'

'ik zou de jongens toch moeten vermoorden,' tranen vullen me ogen en ik loop naar de tafel. ik ga op de bank zitten en pak van een tafel een foto van ons allen. 'bangtansonyeondan wordt verleden tijd.' ik gooi de foto op de grond waardoor de foto in stukken breekt.

ik passeer stappen richting de trap en ik loop op een rustig tempo naar boven, wachtend tot iets. iets wat me nog kan boeien maar toch nooit voor me wilt zijn. als ze mijn verhaal kennen, zouden ze me nooit vergeten. bangtansonyeondan. degene die ik pijn moet doen, maar niet wil.

ik wil en durf het niet; in al die jaren zijn ze familie voor me en nu moet ik ze enorme pijn doen. de jongens draaien compleet door en snappen er helemaal niks meer van. ik vind het zo breekbaar om te zien en iedere dag breekt me hart weer een stukje meer, dit verdienen ze niet.

en het besef dat ik ze zo'n enorme pijn ga doen, dat ik hier nog met me hele leven ermee rond loop. 'NAMJOON,' Yoongi komt met volle paniek me kamer binnen gestormd. hij begint hard te huilen in me armen. 'YOONGI! WAT IS ER?!' me hart breekt in miljoenen stukken.

'HET IS NIET GOED HET IS NIET GOED NEE NEE NEE NEE,' ik kalmeer hem om over zijn rug te wrijven. 'wat is er gebeurt Yoongi,' zeg ik bezorgd terwijl ik hem aankijk. 'ZE WAREN ER WEER. ZE WAREN ER! NAMJOON IK TREK HET NIET IK WIL FUCKING DOOD!!!' hij hijgt en schreeuwt hard.

'YOONGI-' 'NAMJOON HELP ME OM VAN ZE AF TE KOMEN IK MAAK DIT AL ZO LA-'. en dan gaat ineens de deur open en taeyhung komt bij de knuffel 'DAAR BEN JE!!' hij knuffelt Yoongi en begint heel hard te huilen. zijn bezorgdheid breekt mijn hart in stukken en ik krijg tranen.

'vertel me wat heb je gezien,' zegt hij op een kalmerende toon wat voor Yoongi helpt. 'zoals vroeger er werd drugs en drank aan me gegeven en ik was dood.' me ogen worden wijd. 'yoongi ik moet je nu spreken.' ik trek hem weg en neem hem mee naar de gang.

'yoongi wat willen ze van je vertel het me, wat hebben ze met je gedaan, en wie waren het!' hij begint luid te adem halen, 'ik heb geen idee wat ze van me willen!' tranen vullen me ogen. 'wat deden ze met je!' hij bijt kort op zijn onderlip. 'ze deden me alleen maar pijn.'

'ze gaven me drankjes, alcohol, pillen, drugs, sloegen me bewusteloos, deden me lichamelijk pijn.' 'maar de meeste pijn die ik van binnen voelde was me geestelijke pijn. WEETJE WEL NIET HOE LANG IK-' hij kaapt zijn zin af en huilt in me armen. 'je had een dokter had ik begrepen.'

hij knikt huilend, 'wijs me de weg, dan gaan w-' hij kaapt me zin af: 'taeyhung moet mee. hij weet er meer over,' hij loopt weer naar mijn kamer en ik voel een enorm zware steek van woede. niet door Yoongi, maar door Taeyhung. waarom wist ik niet dat hij nog in leven was?

ik wou zo graag naar hem toe rennen en vragen wat er was, maar ik kreeg nooit de kans. ik wou zo graag de waarheid vertellen, maar ik had nooit de kans. ik loop alvast naar de gang en trek me jas en schoenen aan en wacht op de jongens. na even komen ze er snel aan.

ik probeer oog contact te zoeken met Taeyhung, maar hij maakt geen enig contact met me. hij trekt voorzichtig aan yoongi zijn arm. hij loopt snel over de straten en ik achtervolg hun als het derde wiel. dan als we daar aankomen weten hun de weg zo snel te vinden.