×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

62

×taeyhung×

ik heb de hele nacht met me hoofd in me kussen gelegen, ik hoorde soms rare geluiden rond me heen. maar ik keek er niet voor om, ik word wakker en kijk in de spiegel. ik ga met me hand door me haar. 'ik ben zo lelijk,' mompel ik kort en zucht. ik loop naar me bureau en zie iets.

Taeyhung,
hey.
Misschien wel heel heftig.
Ik snap dat je nu bang bent vanwege je erge angststoornis.
Maar alles is voorbij.
Ik heb zelfmoord gepleegd.
Laat me het uitleggen oké;
Ten eerste heb ik je nóóít vrijwillig pijn gedaan oké.
Ik moest kiezen,
of het was mijn dood of jullie dood.
Maar ik ben natuurlijk weer zo egoïstisch geweest om mezelf voor te gaan trekken.
Het voelde eerst zo goed,
maar het was een leugen.
Waarom dat zo was,
kan ik je niet vertellen.
Want dan ben je echt in levensgevaar en dat wil ik NOOIT meer een persoon aan doen.
Ten tweede,
ik heb zelfmoord gepleegd.
Ik voelde me zo klote:
wat ben ik kut geweest om die keuze te hebben gemaakt om mezelf toch voor te gaan trekken.
Ik voel me,
een egoïst.
Ik kan het even niet omschrijven,
maar dat doet er niet toe.
Ten derde,
ga me nooit achter na.
Vergeet me.
Vergeet het verleden.
Alles gaat goedkomen wanneer je erin gelooft.
You can do this.
Vaarwel, Taeyhung.
Ik hou toch nog héél veel van je.
Never forget that.
~Namjoon.

ik heb geen idee meer wat ik moet doen en me angststoornis laat heel mijn hart tekeer gaan. ik ren naar beneden en beland al snel bij Yoongi, ik begin te huilen. hij leest het briefje, en meteen pakt hij zijn jas. 'MAAR JIMIN HYUNG DAN!' hij schudt zijn hoofd 'niet nadenken!'

en hij trekt me mee naar buiten, en we rennen samen opzoek naar namjoon, hopend dat hij ergens is. we vragen het ook aan mensen, maar iedereen zegt nee. dan lijkt het wel alsof me zicht zich verblindt van wat ik zie. ik ren er met al me snelheid naar toe.

'NAMJOON!' ik pak hem vast en snel neemt Yoongi al grip en neemt het over, 'OMG NAMJOON.' hij begint te hijgen, 'l-laat me los,' er klinkt angst en verdriet in zijn stem. ook nogal afstandig. 'we gaan naar huis, nu.' maar namjoon gaat tegen. 'LAAT ME GAAN IK WIL DOOD!'

maar ik en yoongi trekken hem beide snikkend mee, veilig, thuis, en leggen hem daar in dekens. Yoongi is hem aan het kalmeren en ik kijk toe op de stoel tegenover hun. nog steeds weet ik niet wat ik moet doen. hij heeft me wel vreselijk pijn gedaan. hij kijkt me dan aan in me ogen.

ik kijk terug en ik zie iets in zijn ogen, zoveel verdriet maar ook zoveel spijt, de twinkel wordt sterker. hij staart me recht aan en lipleest dan iets, 'vergeef me Taeyhung.' dan legt hij snikkend zijn hoofd op een kussen en ik blijf maar naar hem kijken. hoe breekbaar hij aan het hijgen is.

al zijn tranen die van zijn wangen over zijn nek stromen, en ik het zout daarvan kan proeven. dat ik me hart kan voelen kloppen in mijn keel die als een gek gaat. zijn breekbare ogen die recht in de mijne keken die zich maar blijven afspelen als een gif. what the fuck nu?!

-->

het is een tijd later en jimin is bij ons gekomen om namjoon te kalmeren, en is zelf aan het huilen. ik zit met pen en papier op me schoot, en beide jongens begrijpen mijn angsten nu. ik ben aan het denken wat ik voor hem zou schrijven, ik durf niet te praten. ik begin met schrijven.

Namjoon,
begrijp nu dat ik het niet zeker weet
of je wel de waarheid spreekt.
Begrijp dat,
hoe moeilijk het is.
Ik weet het niet.
Je hebt me zoveel pijn gedaan,
dat ik harde twijfels heb.

ik bijt op me onderlip en kijk namjoon kort aan, hij kijkt terug en ik geef hem het briefje. hij begint te lezen en ik kijk naar hem hoe hij een nieuwe aan het schrijven is. ik luister naar het geluid van de pen die op het papier drukt. totdat er ineens een briefje bij me ligt.