×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

11

×Hoseok×

Het is het moment; de stem spookt weer rond door me hoofd, en vertelt me dingen. ik lijk wel gek te worden, en zak in elkaar. de tranen stromen over me wangen, en machteloos lig ik op de grond. me hoofd bonkt en me keel doet pijn. ik wil praten, maar ik kan niks;

ik moet luisteren naar een stem die me dingen verteld. en die dingen zijn het volgende;

Jung Hoseok, waag het om naar een psycholoog te gaan
Jung Hoseok, waag het om naar een dokter te gaan
Jung Hoseok, waag het om het met iemand hier over te hebben
Jung Hoseok, één woord hier over en je bent neer

me hart klopt in me keel, en angstig staar ik voor me uit. 'wat ben je angstig.' zegt de stem. ik schud met me hoofd. 'niks helpt,' mompelt de stem dan. 'urgh!' ik voel woede in me opkomen, maar ik weet dat ik een probleem krijg. Jung Hoseok kalmeer.

toch zou ik hier over moeten praten, dit is niet normaal! toch? ik zucht, en kijk hopeloos naar me handen. ik mag iedere dag 1 vraag stellen. zou ik er weer eentje stellen? ik aarzel, maar besluit het dan gewoon te doen. 'jung hoseok.' mompelt de stem. 'i..ik wil vandaag weer wat vragen.' zeg ik bang.

'wat.' zegt de stem duivels. het lijkt wel dat het tegen me nek hijgt. 'waarom, als stem, moet je bij mij rond spoken?!' de stem lacht duivels, kippenvel dijnst me lichaam. 'hobitje, daar kom je echt wel achter. je kan zeker niet wachten wat je te komen gaat?' de duivelse lach wordt harder.

boos kijk ik voor me uit. 'wat gaat me gebeuren.' mompel ik zacht. de stem hijgt tegen me nek. ik denk even twee koude handen er tegen aan te voelen, maar het is verbeelding. toch? 'je hebt al twee vragen gesteld.' bromt de stem boos in me nek. bang staar ik voor me uit. dan voel ik me lichaam weer 1 worden, en de stem verdwijnen.

'hobi,' hoor ik dan een stem. ik schrik me dood van yoongi die ineens voor de deur staat. 'hobi. met wie, was je aan, het praten.' me hart slaat over en maakt te grote sprongen. 'p..p..wat?' ik zeg maar wat woorden. niks kan er toch meer uit komen. besluiteloos blijft yoongi bij de deur staan.

'met wie praatte je.' zegt hij dan. ik blijf emotieloos zwijgen. ik weet dat ik zo uit het huilen barst. maar ik kan niet zwijgen. 'fine ben ik weer eens eng?' ik schrik ineens van zijn reactie. 'yoongi,' mompel ik. hij kijkt me aan. 'you din't any,' zeg ik geruststellend. ik wil nu zo graag op hem af rennen en hen dood knuffelen, maar me gevoelens zijn tegen.

dat breekt me van binnen. emotieloos staren we elkaar aan. 'met wie praatte je.' herhaalt hij zich. 'ik.' ik zucht weer even. 'yoongi, ik kan het tegen niemand zeggen.' zeg ik dan. 'ik ben er voor je.' zegt hij dan. 'yoongi, je snapt het niet. ik kan niks vertellen.' hij zucht.

'hobi.' zegt hij dan. 'soms, mis ik de oude ons.' ik staar hem met traanogen aan. 'we zijn de afgelopen tijd, zo erg uit elkaar gegroeid.' hij komt naast me op bed zitten. 'we verschuilen onzelf. show yourself, u beautifull.' ik snik zachtjes. 'ik kan het niet.' mompel ik. 'je kan het wel, alleen geloof je er niet in en heb je hulp nodig. ik wil je die aan je geven.'

'why..' mompel ik dan. 'omdat ik om je geef en van je hou.' ik glimlach heel zwak. 'face yourself.' ik geef hen een hele stevige knuffel. 'hyung zonder jou ben ik niks.' zeg ik dan. 'slijmbal!' ik lach zachtjes met yoongi, en knuffel hem steviger. het is zo goed om te horen, dat iemand om je geeft en die je kan helpen. terwijl hij me verhaal niet eens weet.

-->

we zitten in het vliegtuig onderweg naar Berlijn. het is niet zo heel ver reizen. ik denk zo'n 3/4 uur. Namjoon naast me leest een boek, en Jin de andere kant slaapt. ik lijk net een kind. je vader die in plaats van de krant Harry Potter leest, en die moeder die altijd slaapt.