×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

37

×yoongi×

ik loop zenuwachtig en wat langzamer dan normaal over straat, er zijn 2 dingen waarom ik zenuwachtig ben; 1, ik ga naar Jimin toe en 2, voor de angst om gepakt te worden na alles. ik begin sneller te lopen van alle zenuwen wat snel veranderd naar snel lopen.

aangekomen in het ziekenhuis ga ik staan bij de balie, 'goede middag meneer. kan ik u ergens mee helpen?' de persoon achter de balie drinkt haar koffie. ik antwoord daarop; 'ja eh, i-is er al nieuws over Park Jimin?' de vrouw kijkt op haar computer en tikt wat dingen in.

ze knikt, waardoor ik schrik: 'wat is het nieuws,' vraag ik nieuwsgierig afwachtend. ze bijt even op haar lip. maar zegt dan; 'Park Jimin gaat voorlopig in coma. hij wordt stil gelegd.' tranen vullen me ogen. 'w-wat?' ze knikt. 'sorry meneer,' ik loop droevig uit het ziekenhuis.

terwijl ik snelloop stromen de tranen over me wangen, maar ik probeer het te negeren. op een gevend moment in een steegje geef ik mezelf over, en ga huilend op me knieën zitten. 'ik heb je nooit pijn kunnen doen Jimin.' ik kijk met me wazige zicht van de tranen huilend om me heen.

in me ooghoek zie ik in het donker steegje de scherpte van het mes glinsteren in me ogen. ik sta langzaam op en pak hem op, hij is scherp gesneden. ik leg me tas tegen de muur en ik ga er naast zitten. ik neem het scherpe mes voor me en ga over het scherpe punt.

ik zet het mes tegen me pols aan en begin te trillen, ik slik nog even: 'ik kan je geen pijn doen Jimin.' daar zet ik me eerste snee, het bloed druipt over me pols op de grond. een beetje geshockeerd ga ik verder. 'ik kan jullie allemaal geen pijn doen bangtan.' en daar zet ik weer een snee.

'ik wil niemand van jullie ook maar een beetje pijn doen,' en daar is de derde snee. de woede komt in me op. 'IK WIL GEWOON FUCKING DOOD,' en daar komt de scherpste. het mes gaat diep in me pols waardoor er veel bloed uit komt. ik begin te hijgen en steeds meer tranen komen.

'IK WIL NIET GEZIEN WORDEN ALS DEGENE DIE VOOR ALLES WEER BOOS IS.' en daar is me 5e snee. voor nu ook de laatste, ik stop het mes in me tas en maak van servetten me eigen verband. ik veeg me tranen weg en loop naar huis, met een gebroken gezicht, en een gebroken hart.

-->

thuis aangekomen loop ik meteen door naar boven, ik open me kamer deur. ik pak het mes en leg het op me nacht kastje, terwijl ik me tas in de hoek gooi. met het mes in me handen loop ik door naar de badkamer. ik stroop me mouw op en begin met een steviger verband maken.

de sneden waren aardig diep, dus al de servetten zijn helemaal al rood door het bloed. de pijn prikt door me pols bij het verband zetten, maar veel boeit het me niet. wat boeit mij dan wel? na het verband te hebben gezet was ik het mes af, alle bloed druipt in de wasbak.

het geeft me een goed, maar toch ook een slecht gevoel, als je snapt wat ik bedoel. als het mes helemaal is afgewassen stroop ik eerst me mouwen goed. en loop dan door weer naar me slaapkamer, daar leg ik het mes in me la van me nachtkastje. hopelijk zien ze nu niks.

ik ga op bed zitten en denk na, je zou denken dat nu de pijn volledig weg is, maar eigenlijk. de pijn was op dat moment weg, maar nu voel ik me nog kutter dan eerst. sneden verbergen de pijn maar voor even, daarna is alles 3 keer erger. met telkens de zelfde zin in me hoofd; 'park jimin wordt stil gelegd.'

-->

het is laat in de avond en hijgend staar ik voor me uit, ik gooi van alles op de grond. ik ontwijk de realiteit en stamp boos op de vloer 'IK BEN OOK NIKS.' ik gooi van me houten hoge plank alle boeken er vanaf, waardoor alles op de grond belandt. van frustratie gaan me handen in me haar