×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

56

×jungkook×

ik knal mezelf tegen de muur en zak in elkaar en ga zitten, heel me hoofd en zicht begint te draaien. ik probeer mezelf niet alweer te laten omvallen en pak iets vast. ik weet niet wat het is, maar dat houdt me evenwicht om niet om te vallen. terwijl ik kotsmisselijk wordt, draait alles.

daardoor wordt alles een beetje wazig en lijken me ogen wel rondjes te cirkelen wat me draaierig maakt. me hoofd bonst ernstig en ik voel maagzuur omhoog komen. ik pak me steviger aan het vast als ik nog draaieriger begin te worden en alles alleen maar meer draait.

er komen rare geluiden in me keel wat wel lijkt te bubbelen en dan geef ik rood spul over op de grond. er komen nog meer misselijkmakende geluiden uit me mond. ik pak me steviger aan me grip vast en me hoofd bonst zo hard dat ik het niet onder controle hou.

en ja hoor, me lichaam krijgt geen controle over zichzelf en ik beland van alle pijn op de grond. ik plaats me hand naast me hoofd en ik open me mond als ik wat voel. er stroomt rood bloed naar buiten en me maag krimpt in elkaar van al het ijzer wat me lichaam zich verlaat.

ik blijf zo op een lange tijd opgekropen liggen, ene hand op me buik, en andere op me hoofd. hopend dat de pijn zich hierdoor een beetje kan verminderen. maar niets is minder waar en alle pijn en druk wordt erger. dan sluiten mijn ogen zich en dwaal ik weg.

×

ik ben in een kamer gestuurd, geen idee hoeveel tijd er ooit tussen zat, ik kan niet naar de tijd kijken. ik bedoel, wie dafuq kan er naar de tijd kijken als je geen tijdsbesef hebt? en ik zit hier waarschijnlijk al iets van bijna een jaar, ik zou aan alles moeten wennen hier.

misschien is dit altijd wel me thuis geweest, ik heb anders geen idee waar ik vandaan zou komen. ik woonde altijd al hier, anders heb ik geen idee waar anders! maar waarom weet ik hier niks van? ik wil het zo graag uitzoeken, maar ik kan amper lopen of amper iets.

ik word altijd door een zwart masker meegetrokken ergens en moet het daar zien te overleven. ik ben het gewend geraakt en moet er maar mee leren omgaan. als het al heel me leven zo gaat, waarom kan ik dat nu ineens niet? ik ben echt een slappeling, precies zoals die gek zei.

nu snap ik wat hij bedoelde want echt wat ben ik mislukt en waardeloos in me leven zeg. gewoon een steen die niks kan, letterlijk niks; ik ben alles kwijt geraakt aan mezelf. ben ik ooit gelukkig geweest? heb ik ooit goede tijden gehad? heb ik ooit mensen gekend? woon ik hier?

-->

geen spoilers

~💔♡
~476