×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

12

×Taeyhung×

ik ben bij Leeloo haar huis, samen schrijven we teksten. alhoewel, ik heb haar dus verteld over me geen inspiratie. en dat ik steeds meer nadenk bij dingen. alsof ik, steeds banger word? ik heb nooit echt angsten of iets gehad, maar ineens lijken het er zo veel. het is raar; net onzeker, het blijft door je heen gaan, maar dan nu met angsten.

Leeloo en ik proberen weer wat te verzinnen, maar dat gaat moeilijk met 2 inspiratieloze zakken. we proberen wat over vriendschap, maar nee dat is het ook niet! we hangen maar een beetje over de tafel. 'ja zo komen we er nooit.' zucht ik. 'ja weet jij iets dan?' ik schud me hoofd. 'nou dan.'

ik schrik van haar reactie, een beetje angstig kijk ik weg, waarom ben ik nou zo angstig? 'uhm.' mompel ik. 'en nu..?' de rilling in me stem is te horen. 'ja weet ik veel.' zegt ze bot. me lichaam zit vol met angst, en zachtjes vraag ik. 'i..is er wat?' ze schud haar hoofd. 'never mind, nee er is niks.'

'leeloo, ik zie aan je dat er wat is..' ze zucht. 'er is echt niks, geloof me nou eens.' ik kijk haar aan. 'Leeloo. ik ken je langer dan vandaag. ik zie het aan je blik.' ze zucht zachtjes. 'fine.' mompelt ze. 'wil je me vertellen wat er is?' ze aarzelt, maar begint te praten. 'ik ehm. zit met iets.' ik zie haar emotioneel worden.

'vertel het me, ik zou je never pijn en willen doen.' ze gaat verder. 'ik ehm, het begon ongeveer al begin van dit jaar; ik heb mezelf nooit geweldig gevonden. ik vond en vind mezelf dik, ik wou er wat aan doen, en sinds de dag van vandaag eet ik weinig.' ze begint zachtjes te snikken. 'ohgod Leeloo,' ik trek haar in een stevige knuffel, en ze begint te huilen in me armen.

'hoelang al?' vraag ik. ze slikt. 'al bijna een jaar.' het gesnik word harder, en ik wrijf over haar rug. 'het geeft niks Leeloo, huil maar.' ze begint steeds harder te huilen. 'je bent absoluut niet dik.' ze huilt nog steeds. 'je kan me niet dik noemen of niet dik vinden, maar voor mijn gevoel ben ik dik af.'

ik word er emotioneel door. 'leeloo, val af op een gezonde manier. doe het voor mij, oké?' ze zucht. 'fine.' ze laat me los, en ik zie al dat het 18;02 is. 'oh so sorry Leeloo, maar ik en bangtang hebben afgesproken om ergens te gaan eten.' ze glimlacht zwak. 'veel plezier samen,' glimlacht ze me toe. ik glimlach terug. 'dankje Leeloo!'

ik loop met haar naar de deur, en ik doe me jas en schoenen aan. dan opent Leeloo de deur voor me. 'byebye, Leeloo!' ik zwaai naar haar en ze terug. ik snelloop naar de locatie. nog steeds, toch wel echt bezorgd en bang over Leeloo.

(A/N ja taekoekje idc als je denkt; lol weer die bitch, maar dit kind is echt me leven binnen, weet ik veel hoe lang al, 4/5 maanden al ma gawd het gaat zo snel 💜. we hebben fk leuke gesprekken, en we kunnen alles delen HOLY SHIT JE BETEKEND ZOVEEL VOOR ME FUCK! maar echt hoor, iedere dag weer, dag in, dag uit, jeez men 💕)

-->

We zitten allemaal aan een tafeltje, gelukkig bestaat er een tafel van 7. ik zit naast Jungkook, en het valt me nu pas eigenlijk op, hoe dicht bij we wel niet zijn. ik voel me daar angstig door, alweer?! ja alweer. ik ben de laatste tijd angstig voor alles. ik krijg gewoon ineens zo veel angsten!

we zitten in een soort van restaurant. je kan er lopend buffet halen. ik en Jungkook waren snel al verkocht, door al het buitenlandse eten. Jungkook heeft wat met kaas, en ik neem roti. ik zag het liggen, en weet dat iemand het er nog over had. het is erg lekker, je handen worden wel vies, maar dat is het zeker waard.

'doet de rest nou zo langzaam, of zijn wij nou gewoon snel?' ik lach. 'ik denk dat laatste.' ik kijk naar onze al lege borden. we gaan stuk van het lachen, en daardoor komt Jungkook zijn hand op me knie. het geeft me een warm, maar toch weer angstig gevoel. dan even later, als we zijn uitgelachen, gaan we weer eten halen.