×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

38

×namjoon×

ik ga met me handen huilend ruw door me haar als de realiteit in me wordt gezogen. 'WAT HEB IK GEDAAN,' ik begin hard te huilen en schreeuwen. 'WAAROM BEN IK ZO'N MONGOOL OM DIT AAN TAEYHUNG AAN TE LATEN DOEN!' ik huil steeds harder en harder en krimp in 1.

'WAAROM BEN IK OOK ZO'N SUKKEL OM DEZELFDE FOUT OPNIEUW TE GAAN MAKEN.' flashbacks komen naar boven en me ogen worden steeds wijder. ik schud me hoofd ruw en begin nog harder te huilen. alle flashbacks komen weer naar boven en daar zijn ze.

×flashback; ik loop met me handen in me zakken over de straten, het is vrij koud en stil. het heeft gesneeuwd en dat is vrijwel irritant met uit glijden etc. dan krijg ik enorme honger dus besluit naar de eerste etens winkel te gaan die ik zie. ik zie in me ooghoeken jongens naar me staren.

ik probeer het te negeren maar de gloeiende ogen voel ik tegen me rug aan branden. ik ben best bang voor ze geworden dus bestel simpel een broodje gezond. ik ga bij het raam zitten en begin met eten. totdat de jongens ineens op me afstappen en me ruw aan me arm vastpakken.

'mee komen jij,' sist er iemand in me oor en trekt me van me plek af zodat ik wel mee moet lopen. ik probeer mezelf los te rukken, maar de greep van hun is te sterk. ik word getrokken in een klein steegje en word op de grond gegooid. ik bedek met me handen en armen me hoofd.

maar dat heeft weinig zin als er ruw in me buik wordt getrapt waardoor ik tegen de grond aan word gedrukt. ik probeer luid te schreeuwen waar uiteindelijk niks van uit komt. de ijzere bloed smaak dringt me mond binnen en me lichaam wordt er naar en krachtloos van.

ik probeer nog een keer tot hulp te schreeuwen wat ruw mee gaat met me ademhaling. totdat ik alweer een trap in me buik krijg en dan begin te overgeven. ik schrik als ik geen over geefsel overgeef, maar gewoon alleen maar rood bloed. als de trappen meer en harder worden voel ik me zwak.

ik hijg luid en kijk moeizaam om me heen, door de zwarte vlekken van alle pijn gaat het moeilijk. bijna heel me ogen zien zwart door alle pijn en de weinige kracht die ik heb. ik voel nog vele hardere klappen tegen me benen en armen, maar me kracht wordt steeds minder en minder.

ik schrik van het laatste wat ik enigzins nog kan zien van voelen; iemand pakt een doosje. in het doosje zitten witte enorme pillen die allemaal in me mond worden geduwd. ik schrik er duidelijk van en ineens verlies ik me bewustzijn. ben ik dood?

×reality; dit was de zwaarste periode van me leven, het enige wat ik nu kan is erop terug kijken. ik ben een paar dagen niet bewusteloos geweest en werd wakker in het ziekenhuis. maar iemand van de jongens die er wat van wist? nee. ik de moed om het te vertellen? nee.

ik leef in trauma's door dit, het waren 9 dronken jongens die me in elkaar sloegen. en sinds toen haatte ik alcohol, maar toch heb ik weer gedronken. daardoor heb ik Taeyhung gedreigd. ik moest dit nooit zeggen, dan was alles beter. nu heb ik me aan de missie gehouden.

ik heb de deal met mezelf en de baas verbroken: of ik word vermoord of de rest. als ik niks zou zeggen zou ik vermoord worden, als ik de jongens zelf zou vermoorden was ik op vrije voeten. ik heb het verbroken, ik wil dood. de jongens moeten blijven leven en doorvechten door alles.

ik bijt op me onderlip en staar maar uit het raam, tranen vullen mijn ogen en rollen over me wangen. 'jullie weten niet wat jullie te wachten staat bangtan.' ik begin te snikken. 'dit is nog maar het begin, het spijt me zo erg..' ik hoor dan ineens een stem. 'wat zei je?'

ik zie yoongi voor de deur opening staan, maar ik probeer weg te zien komen van dit. 'WTF TAEYHUNG,' ik ren naar beneden terwijl Yoongi me achter volgt. ik ren naar buiten en neem hem in me armen. hij zit helemaal onder het bloed en ik ben opzoek naar hartslag.