×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

4

×namjoon×

ik ben weer aan het huilen. ik zak op de grond in elkaar en begin liggend te janken. de tranen vallen over de koude, houten vloer en ik krimp in elkaar. langzamerhand verlies ik me kracht. ik wist niet dat hij zo was..

ik schrik als ik geklop op de deur hoor. ik huil alleen maar harder. op een gevend moment maak ik al me spelden los en gooi het op de grond. ik krab over me hoofd. dan wordt er nu 10keer harder op de deur gebonkt. 'TYF OP!' schreeuw ik huilend.

ik hoor dan een kind huilen. ik zucht en begin nog harder te huilen. 'IK DOE MENSEN PIJN, IK DOE IEDEREEN PIJN!' ik huil nog harder en zak nog meer in elkaar. 'WAAROM LEEF IK NOG!' schreeuw ik zo hard, dat me keel ervan pijn doet.

alleen kan ik niet stoppen met huilen, alleen maar huilen en huilen.. het is niet meer eerlijk, waarom moet IK zo gezien worden?! ik wil het niet meer, ik ben er klaar mee! niemand is er voor me, iedereen denkt aan zichzelf!

zelfs bangtang! ze vergeten me gewoon! ze vinden me net zoals ik lelijk en dom! 'WAAROM LEEF IK DAN NOG!' ik begin nog harder te huilen. het enige wat ik kan is huilen. ik zucht diep en laat mezelf leeglopen van de tranen.

even later, kijk ik met betraande ogen in de spiegel. heel me make-up is uitgelopen en ik verwijder het met mycelair water. ik zucht diep als alles van mezelf af is. nu kan ik weer eens kijken naar; Namjoon. ik wrijf in me ogen, ik ben gewoon moe geworden van het huilen. ik zucht diep en haal me neus op.

dan slenter ik mezelf naar boven en pak wat 'namjoon' kleding uit de 'kast'. ik trek het aan, en kijk naar mezelf. kan je zien dat ik gehuild heb? naja, niet zo snel. maar er is niemand die dicht bij me kop wilt komen.

ik zucht en pak me tas en doe me spullen erin. ik sla de tas over me rechter schouder en loop naar beneden. beneden aangekomen pak ik de sleutels en open de deur. ik voel de koude wind tegen me aankomen en snel sluit ik de deur. ik loop bibberend van de kou weer terug naar huis.

thuis aangekomen ruik ik de geur van ramen die Jin aan het voorbereiden is. ik hoor hem zingen. sinds epiphany is ie veel opener geworden met zijn zang. ik ben trots op hem, en ik hang me jas op. ik loop de woonkamer in en zie dat niemand er is, behalve Yoongi en Jimin.

ze zien er beide niet goed uit. boos? gebroken? nee, ze kunnen niet gebroken zijn. het zijn angels. angels flying. angels can't falling, Namjoon. it's can't! ik ga op de bank zitten en vriemel maar wat op me telefoon. net zoals de andere twee. de laatste tijd, lijkt het alsof iedereen iets verbergt.

ik zucht, waarom denk ik dat nou? ik besef nu pas dat me keel dood gaat van de dorst. door het huilen, denk ik. ik sta op en loop naar de keuken voor water. daarin zie ik Jin koken. hij zingt een nummer en schrikt zich dood als ik de kamer in kom. ik kan mezelf niet beheersen en ga stuk van het lachen.

'JE MOEST JE KOP ZIEN!' zeg ik nog steeds lachend. Jin lacht hard mee en klapt in zijn handen. ik vul daarna een glas met water en ga op het aanrecht zitten. als ik wil drinken, begin ik automatisch weer te lachen, waardoor ik bijna stik.

'NAMJOOON, HAHAHAHA,' zo lachen we nog even door. inmiddels al met de slappe lach zelfs! maar als ik weer in de woonkamer zit, besef ik me iets... ik heb in tijden nooit zo hard gelachen. nooit, niks, niemand. en bij Jin voelde het, anders?

is het nou, anders?

-->

weer terug van het huis, open ik de deur snel. ik word zo nog Rudolf met deze kou! ik open bibberend de deur, en schrik van Jin die er ineens voor staat. 'aaa namjoonie hyung!' zegt hij en hij opent de deur, die hij vervolgens weer sluit.

nog steeds bibberend loop ik naar binnen. hij doet als een echte eomma, me jas en schoentjes uit. 'namjoon?' zegt hij dan ineens. 'h..m..?' zeg ik bibberend. hij komt iets dichterbij en plaats zijn handen op me koude wangen.