×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

44

×jimin×

het licht van me leven lijkt even geen droom te zijn zoals altijd, dit is de echte realiteit. ik begin te trillen aan heel me lichaam en ik voel me weer me gevoel krijgen. het is een heel raar gevoel en ik strijd ervoor om me ogen te openen. er gaat niks anders in me hoofd om dan stress.

ik heb eigenlijk geen idee ik strijd om wakker te worden, maar ik doe me uiterste best. op een gevend moment lukt het en zit ik rechtop op het ziekenbed, luid aan het hijgen. ik merk dat me ademhaling minder goed gaat en klik op een rood klopje zodat er dokters komen.

meteen rennen er mensen naar binnen en helpen me verder met regelmatig ademhalen. ik volg de instructies en in volle paniek ben ik toch gekalmeerd. uiteindelijk als de spanning me teveel wordt, vertelt iemand me dat ik me ogen moet sluiten. ik sluit voorzichtig me ogen.

pijnlijke dingen van de jongens schieten me steeds naar binnen wat me afleid. maar langzamerhand begin ik me steeds meer op me gedachtes te focussen en vergeet alles om me heen. ik vergeet de mensen, de situatie, de pijn, alles. me gedachtes zijn voor getrokken.

als je wakker wordt mag je naar huis.
als je wakker wordt kan je ze helpen.
als je wakker wordt kan je overleven.
als je wakker wordt zijn ze trots.
als je wakker wordt zie je ze weer.
als je wakker wordt kan je sporten.
als je wakker wordt kan je het avontuur van een leven aangaan.

me ogen openen zich weer en ik zie trotse doktoren aan me zijde staan, ik weet niet hoe ik me moet voelen. ik knijp in me arm om te kijken of dit een droom is. maar het is geen droom, dit is de realiteit. tranen vullen mijn ogen. het is me gewoon gelukt? 'wat is er gebeurt?'

zeg ik me tranen weg vegend, waarop geantwoord wordt; 'u heeft een auto- ongeluk gehad.' ik knik. 'maar hoelang lig ik hier al,' ik heb geen idee wat ik kan doen of vragen. 'ongeveer een maand.' me ogen springen wijd open. 'een maand?!' ze knikken. 'wilt u anders wat eten?'

ik schud een beetje te ruw met me hoofd waardoor hij hard bonst, 'nee dankje, ik hoef niet.' ze fronsen hen wenkbrauwen, 'het is goed om nu even wat te eten jimin.' ik schud me hoofd. 'geef me maar een glas water, dat is goed.' een zucht verlaat 1 van hun lip.

en dan loopt degene weg om waarschijnlijk een glas water voor mij te gaan halen. de rest van de doktoren gaan ook weg, met uitzondering van iemand die blijft staan. 'park jimin?' ik kijk haar aan. ze kijkt in haar notitie boekje. 'min Yoongi heeft hier na gevraagd voor Jung Hoseok.'

ik hef me wenkbrauw op, maar dan opeens staan me ogen wijd open van angst en spanning. ik ga met me volle kracht rechtop zitten, 'JUNG HOSEOK WAAR IS!-' ik word onderbroken van de vrouw die me weer laat liggen. 'vertel me wie was Jung Hoseok.' ik adem onregelmatig.

'm-mijn beste vriend, h-hij w-was ook b-bij het o-ongeluk,' zeg ik luid snikkend van de tranen. ik krijg een doekje en de vrouw gaat naast me zitten, 'weet je nog iets? over het ongeluk?' ik denk even na, maar schud voorzichtig me hoofd. 'i-ik weet n-niks meer..'

'ik weet alleen dat Jung Hoseok bij het ongeluk was, ik weet niet waarom, ik weet echt niet waarom.' me hart klopt weer sneller en begin luid te hijgen waardoor ik rechtop ga zitten. dan komt de man aan met drinken, hij gaat naast me zitten en geef me het. ik zie er een vloeistof in.

'is dit wel echt water?' vraag ik me wenkbrauw fronsend, maar hij knikt waardoor ik het maar drink. me hoofd bonst daardoor hevig en me adem haling veranderd naar niks. 'DIT IS GEEN WATER.' zeg ik luid hijgend. ik begin luid te schreeuwen totdat ik me bewustzijn verlies.

*BEEEEPPPP*

-->

ohmygod

~💔♡
~681