Diamond Heart | tom riddle

9.

Fałszywi przyjaciele są jak cienie, podążają za tobą w słońcu, ale pozostawiają cię w ciemności.

Wpatrywałam się w niego uważnie, nie mogąc uwierzyć w to co się dzieje, ponieważ Tom Riddle uczęszczał do Hogwartu pięćdziesiąt lat temu a mimo tego stał przede mną jako szesnastolatek, otoczony tą dziwną poświatą.

- Jesteś duchem? - zapytałam niepewnie.

- Wspomnieniem - odrzekł spokojnie Riddle - wspomnieniem uwięzionym w dzienniku przez pięćdziesiąt lat.

Wskazał na leżący przy olbrzymich stopach posągu mały, czarny notes, który znalazłam w Łazience Jęczącej Marty.

- Dlaczego akurat ja? - zapytałam, patrząc na pewnego siebie chłopaka.

- Właściwie to dziennik nie miał trafić do ciebie - odpowiedział - miała znaleźć go twoja rudowłosa przyjaciółka, nie chciałem mieć do czynienia ze szlamą, ale skoro już go znalazłaś - uśmiechnął się okrutnie - nie będę narzekał, skoro z dnia na dzień twoja magia pomaga uwolnić się mi z piekła, którym jest ten głupi dziennik.

Moje oczy wypełniły się łzami, słysząc okrutne słowa chłopaka, którego dotąd uważałam za przyjaciela.

- Dlaczego to robisz? - załkałam - nic złego ci nie zrobiłam...

Czarnowłosy chłopak roześmiał się a jego chłodny śmiech rozszedł się po całej komnacie.

- Nie obchodzisz mnie - oznajmił, zbliżając się - przez cały miesiąc zdążyłem poznać twoje największe lęki ; to jak w sierocińcu znęcali się nad tobą, jak musiałaś iść do szkoły z używanymi podręcznikami lub jak twój ojciec się ciebie wyparł, doprawdy tragiczne... - przewrócił tylko oczami, gdy skurczyłam się w sobie - to było naprawdę nużące, wysłuchiwać twoich śmiesznych problemów, ale tobie wystarczyło trochę uwagi i to jak ci współczułem, żebyś mnie uwielbiała. Żebyś mi zaufała - roześmiał się, zimnym nieco szyderczym tonem - żebyś uwierzyła, że jestem twoim przyjacielem.

Nie wierzyłam, że byłam tak naiwna, dając się omamić zwykłemu wspomnieniu. Wspomnieniu, które chcę wyssać ze mnie magię, żeby powstać.

- Zawsze potrafiłem oczarować ludzi - mruknął - a szczególnie tych którzy byli mi potrzebni, Catherine.

- Oddaj mi moją różdżkę, chcę wrócić do dormitorium - warknęłam na chłopaka, który uniósł brwi rozbawiony.

- Myślisz, że przestraszę się rozbeczanej szlamy? - zakpił - jeśli tak, to jesteś w dużym błędzie - prychnął - a teraz się zamknij i mnie uważnie słuchaj.

Zamilkłam, patrząc w oczy chłopaka, które ciskały gromy.

- Nie wypuszczę cię stąd, jesteś mi potrzebna - oznajmił chłodno, a ja zbladłam - uwolniłem się z dziennika, ale nie mogę przybrać jeszcze formy cielesnej, do tego potrzebna mi jesteś ty i twoja magia, więc zostaniesz tutaj.

- Nie będziesz mną rządził - fuknęłam, ale chłopak nie zwrócił na mnie większej uwagi - jesteś tylko wspomnieniem, które zamknięto w tym debilnym dzienniku - wskazałam na dziennik - co ty mi możesz... - nie dokończyłam, ponieważ chłopak w krótkiej chwili wymierzył we mnie różdżką.

- Uwierz, mogę - syknął - to, że jestem wspomnieniem, nie zmienia faktu, że zapomniałem jak używać różdżki - zmrużył oczy - więc się w końcu zamknij, to naprawdę nie jest trudne.

Nie odpowiedziałam wiedząc, że tylko pogorszę sytuację w której się znalazłam. Chłopak opuścił różdżkę widząc, że odpuściłam.

- Nienawidzę cię - burknęłam, ale na moje szczęście chłopak nie usłyszał, będąc już po drugiej stronie komnaty - mam nadzieję, że zdechniesz w tym dzienniku.

Chłopak odwrócił się - Prędzej ty tu zdechniesz, Catherine - odciął się - nikt cię stąd nie wyciągnie. Nie pozwolę im na to.

Odszedł zostawiając mnie samą na środku komnaty, przytłoczoną ciszą. Marzyłam żeby się z niej wydostać, aby odzyskać różdżkę i znaleźć się znów w dormitorium. Niepewnie podeszłam do pomnika i usiadłam przy nim.

- Mam nadzieję, że ktoś zauważy moje zniknięcie - mruknęłam cicho - że ktoś tu po mnie przyjdzie...

Złapałam za dziennik, który leżał w wodzie a jego strony przesiąkły całkowicie wodą.

- Znajdę sposób żeby cię zniszczyć - przejechałam palcem po złotych literach - nawet jeśli miałabym przez to umrzeć.