Unwanted ft ~ 1D

P R O L O O G

Als eerste wil ik zeggen: leuk dat je een kijkje neemt in mijn boek!

En als laatste wil ik je waarschuwen. Dit boek gaat over depressie. Natuurlijk zal het niet de hele tijd alleen maar narigheid zijn om te lezen, omdat ik er ook humor in probeer te verwerken, maar er zijn wel stukjes met zelfbeschadiging. Ik zal het niet te gedetailleerd beschrijven, maar mocht je er niet zo goed tegen kunnen, zal ik het er dikgedrukt bij zetten wanneer het begint en wanneer het eindigt zodat je die stukken over kan slaan als je dat fijner vindt.

Veel leesplezier!!

Madison pov
Weer een nieuwe ochtend. Weer een nieuwe dag vol pesterij. Vol haat en afkeer. Weeshuizen.. nooit echt mijn ding geweest. Geadopteerd worden ook niet om eerlijk te zijn. Niemand moet mij eigenlijk. De meeste gaan voor hele jonge kinderen of zoals de meesten hier zeggen 'alles beter dan jij'.

Met een zucht hijs ik mezelf omhoog en strek mijn rug. Ik gaap even diep en wrijf vervolgens met mijn handen over mijn gezicht. Wakker worden is ook niet makkelijk als je weet dat je dag een rotdag gaat worden. En dan vraag je je waarschijnlijk af: 'maar Madison, hoe weet je nou zo zeker dat je dag een rotdag gaat worden?' Nou kijk, het antwoord is simpel: elke dag hier is een rotdag. Niemand mag mij hier. Al vanaf het begin niet eigenlijk. Dat komt door mijn broer. Samuel Corey Jones. Of zoals hij het liever heeft: Sam. gewoon Sam. Nee niet de Nederlandse uitspraak met de A, maar de Australische met de E. Onze moeder is Australisch, dus wij zijn ook half Australisch.

De rede dat Sam mij het leven zuur heeft gemaakt is simpelweg omdat hij me haat. Hij geeft mij de schuld van dit alles. Dat mam ons heeft achtergelaten en dat we daarom in dit weeshuis zitten. Ik heb nog gezegd toen hij 18 werd: ga dan op jezelf wonen. Maar nee, hij bleef. En waarom? Omdat hij mij wilt zien lijden. Daarom.

Mia, de leidster hier, is 25 jaar. Zij maakt het er ook niet beter op al zeg ik het zelf. Ze zegt er niks van als ik weer eens word getreiterd door Sam of iemand van zijn vrienden. Het is niet dat ze aan de kant van mijn broer staat ofzo. Het is meer dat ze niks meer over hem heeft te zeggen, omdat ze bang van hem is. Hij heeft een soort van het weeshuis overgenomen samen met zijn vrienden Rick en Daan. Mia zorgt nog wel voor alle kinderen en zorgt voor het huishouden en het eten, maar Sams wil is wet hier. Zo gaat het al bijna een jaar.

Na een strijd met mezelf over dat ik in mijn bed wil blijven liggen, maar dat niet mag ben ik eindelijk toch mijn bed uit gekomen. Ik slof naar mijn spiegel en bekijk het wrak dat ik voor me zie. Ik zie er niet uit. Niet alleen omdat ik net uit mijn bed stap, maar ook omdat, ja omdat ik er gewoon niet uit zie. Ik ben lelijk, mager en mijn armen zitten vol met krassen. Ja, dat hoorde je goed. Mijn armen zitten vol krassen. Ik ben er ook niet echt trots op, maar het helpt. Voor even dan. Ik bekijk mijn gezicht nog eens goed. Mijn lip is nog steeds kapot van het tafel incident van gister. Het enige wat ik wilde doen is de lamp boven te tafel vervangen en wat doet Rick? Pats! Lamp tegen mijn kop. Ik val dus om en voor de tweede keer voel ik iets hards tegen mijn gezicht: de tafelpunt tegen mijn lip. Mijn verdiende loon, zei Rick. Loon waarvoor? Een lamp vervangen? Laatste keer dat ik een lamp verving was het nog lief dat ik dat deed..

Nu ik mezelf zo van dichtbij in de spiegel bekijk vallen mij mijn enorme wallen ook op. Opnieuw zucht ik. I'm a mess.

Ik schrik me de tierelier als er ineens keihard op mijn deur wordt gebonkt. Mijn eerste impuls is een trui over mijn kop te trekken die mijn littekens bedekt. 'Wie is daar?' Vraag ik dan. 'Sonni, het is je broer. Je hebt het ontbijt gemist.' Ik rol mijn ogen. Nog zo'n irritante gewoonte van mijn broer. Hij noemt me Sonni. Echt vreselijk. 'Echt, kan je me nooit eens even wakker maken?' Kraam ik uit. 'Moet je maar een wekker kopen. Eigen schuld Sonni.' Dit doet hij dus expres. Hij weet donders goed dat ik geen geld heb. 'je bent echt ongelofelijk Sam! En stop met die vreselijke bijnaam!' Roep ik. Nu ben ik nog chagrijniger dan ik al was. Ik mis bijna altijd mijn ontbijt. Ik heb geen telefoon, geen wekker, niks. Ik had een telefoon, maar die heeft Daan kapot gegooid. Expres. En ja, ik heb al geen geld om een wekker te kopen. Laat staan een nieuwe telefoon!

Ik verwissel mijn pyjamabroek voor een zwarte skinny en trek mijn zwarte vans eronder aan. Mijn shirt had ik al verwisselt met een bordeaux rode trui, maar misschien is een beha ook wel handig om aan te doen. Daarna haal ik een borstel door mijn bruin golvende haar en doe het in een warrige knot. Echt moeite doe ik nooit voor mijn uiterlijk. Het verandert toch niks. Ik zal toch voor iedereen een slons blijven hierzo.

Voor de tweede keer deze ochtend wordt er aangeklopt, maar dit keer is het een normale klop in plaats van dat gebons van mijn broer. 'Binnen.' Zeg ik terwijl ik naar mijn bed loop en daar ga zitten. Mia komt voorzichtig binnen en komt vervolgens naast mij zitten. Haar ogen staan op haar handen gericht die zenuwachtig aan de pluisjes op haar broek friemelen. 'Wat is er Mia?' Vraag ik als ze na een minuut of 2 nog niks heeft gezegd. 'Ik wilde even sorry zeggen.' Ik frons. 'Sorry voor..?' Ze zucht even en kijkt me dan toch aan. 'Dat ik je niet heb wakker gemaakt voor het ontbijt.' Ik glimlach naar haar. 'Ik snap het. Het valt ook niet mee met Sam hier in huis. Maar het wordt beter. Het gaat echt goed komen.' Hoe vaak ik dat al heb gezegd is echt ontelbaar. Het is mijn standaard zin geworden. Ik geloof het niet eens meer als ik het zeg. Ik denk er niet eens meer over na. Mia komt zo vaak zich verontschuldigen bij mij, als Sam haar een keer niet op dr hielen zit, dat ik niet eens moeite doe origineel te blijven in mijn woordkeuze. Mia trekt me dankbaar in een knuffel. 'Morgen komen er weer mensen langs. Ik hoop voor je dat je hier eindelijk een keer weg mag.' Zegt ze na de knuffel. Ik knik en fake een glimlach. 'Ik hoop het ook.' Ik blijf glimlachen tot ze mijn kamer uit is en de deur heeft gesloten. Meteen daarna haal ik deze enorm fake glimlach van mijn gezicht. Ik weet toch wel dat ik niet geadopteerd wordt. Wie wilt er nou zo'n mislukkeling als ik? Niemand dus. Behalve alle rare mensen. Ja dat klopt, ik ben wel eens geadopteerd geweest in deze 5 jaar dat ik hier zit. Maar niks was een match. Iedereen vindt mij maar een irritante verschijnsel dat zich niet open stelt en onopvoedbaar is. Wat verwacht je dan van een griet van 17 die zowel fysiek als mentaal en emotioneel beschadigd is?

No way dat ik ooit nog uit deze rotzooi kom.
Deze rotzooi is nu mijn leven.
Accept it Madison.

YESSS

na een hele lange tijd niet meer bezig te zijn geweest met mijn boeken en wattpad achter me te laten ben ik terug. Ik ben eindelijk weer aan een nieuw boek begonnen!! Het moet nog een beetje op gang komen, dus aan het begin is het nog een beetje saai, maar het wordt beter!!

Ik weet niet hoe vaak ik ga uploaden, want ik zit midden in mijn examenjaar en dat bezorgd reuze veel stress maar ik probeer zo vaak mogelijk te uploaden.

Ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden
Xxx - Me