Unwanted ft ~ 1D

- 19. weggejaagd -

Madison pov
'Maddy?' Ik wordt uit mijn gedachtes gehaald door Niall. 'Gaat alles goed?' Vraagt hij, waarschijnlijk omdat ik al een tijdje stil ben. Ik knik en glimlach, maar die glimlach verdwijnt na Louis reactie. 'Maddy, gaat het goed?' Imiteert hij Niall. 'Louis doe is niet zo kinderachtig.' Vuurt Niall terug. 'Kinderachtig? Ik begon heel aardig net hè! Zie je, dit is precies mijn probleem!' Louis staat woest op. 'Jij zeurt constant tegen mij aan dat ik de boosdoener ben, terwijl jij net zo goed fout zit!' Hij spuwt zijn woorden uit als oud vuil en zijn gezicht staat letterlijk op koken zo rood is die op dit moment. 'Sorry, ik zat fout dit keer. Ik had niet tegen je mogen snauwen.' Verontschuldig ik me. Maar natuurlijk is het niet goed genoeg voor de berggeit. 'Dit keer? Dit keer!? Nee zeker niet. Jij bent al sinds het begin dat je hier bent het probleem en dat weet je dondersgoed! Ik ben serieus geneigd om dat stomme contract van dat stomme weeshuis door te scheuren en je per direct terug te sturen! Je bent een schande voor onze band, heel One Direction valt uit elkaar en dat is jouw schuld! Wanneer ga je dat inzien, Sonni?' Sonni... hoe laag kan hij zinken? De hele speech is net zoals elke andere, maar serieus Louis? Sonni? Ik sta zelf nu ook op om niet het gevoel te hebben dat ik kleiner ben dan Louis en kijk hem eerst heel woest recht in zijn ogen aan om aan te geven dat hij te ver is gegaan. 'Jij noemt mij de fout? Ik ben de oorzaak van het uit elkaar vallen van de band? Dan zal ik je eens wat vertellen, Louis. Dat is pure bullshit! Wie was degene die mij haate zonder me te kennen? Wie was degene die mij een klap verkocht? Wie is degene die de hele tijd alleen maar met zijn vingertje naar mij wijst om hemzelf minder schuldig te laten lijken? Dat ben jíj, Louis. En ik had veel van je verwacht, Maar Sonni? Echt waar?' Ik kan het toch weer eens niet laten om te breken. Dit is werkelijk het dieptepunt. Erger dan dit kan het niet worden. That's it, ik ga terug. Ik ga terug naar het weeshuis. 'Weet je wat? Je bent een lul, Louis en ik ga het niet accepteren. Ik ga per direct mijn spullen pakken want gefeliciteerd, het is je gelukt. Je hebt me weggejaagd.' Ik kijk hem nog heel eventjes aan. Ik hoopte hem te raken met deze woorden, maar zijn blik lijkt van ijzer. Hij toont totaal geen emotie. Fine, dan niet. Ik ben weg hier. Ik draai me om om vervolgens de trap op te stormen. Ik hoor achter mij nog mensen mijn naam roepen, maar wat heeft het voor zin? Het enige wat ze gaan doen is mij proberen te overtuigen te blijven en omdat ik weet dat het ze gaat lukken draai ik me niet om. Ik wil echt weg hier.

Ik ga echt weg hier.

~ ••• ~

Na ongeveer een half uur hoor ik mijn deur open gaan. Nee, ik ben nog niet aan het inpakken. Ik zit nu simpelweg met een kop thee en een deken over me heen op mijn bank voor me uit te staren. Het duurde langer dan verwacht tot er iemand naar me toe kwam, maar dat maakt niet uit. Niks maakt meer uit. Ik ga toch wel weg.

Ik verwachtte Ashton, maar het is Niall die binnenkomt. Hij staat even stil, maar zegt dan hi. 'Hey.' Mompel ik terug, nog steeds in de leegte starend. 'Mag ik naast je komen zitten?' Vraagt hij voorzichtig. Ik antwoord niet en kijk hem ook niet aan. Het enige wat ik doe is mijn deken aan de kant schuiven om plek voor hem te maken waarna Niall naast me komt zitten. Af en toe stroomt er een traan over mijn wang, want ik heb geen zin meer om ze in te houden of om ze weg te vegen. 'Je gaat me niet kunnen overtuigen.' Mompel ik, omdat ik weet dat hij dat gaat proberen. 'Dat weet ik.' Nu pas kijk ik hem aan. Oh, dus hij komt me niet overtuigen. Oké dan... 'Ik wil alleen heel graag gezegd hebben hoe ik me voel voordat ik je nooit meer ga zien.' Hij richt zijn blik van de vloer af om mij aan te kijken. Zijn oceaan blauwe ogen doorboren de mijne. Ik kijk mensen bijna nooit helemaal aan als ik tegen ze praat, maar nu ik Niall zo aankijk merk ik pas hoe mooi zijn ogen zijn.

Walgelijk, super cliché dit, Madison.

Shut up brein. Just, shut the fuck up. Ik merk ook nu ik hem zo aankijk, dat hij rode ogen heeft wat betekent dat hij net heeft gehuild. 'Je hebt gehuild.' Zeg ik. Hij knikt en haalt zijn neus even op. Ondertussen stroomt er bij mij nog een traan over mijn wang, die Niall, zoals altijd heel lief met zijn duim weg veegt en wat mijn buik wederom gekke dingen laat doen. 'Dat is hoe ik me voel.' Zegt hij en haalt zijn hand weer van mijn wang af wat ik ergens best jammer vind. 'Verdrietig?' Vraag ik. Hij knikt. 'Ik haat het om de band uit elkaar te zien vallen en ik haat het om te zien hoe gemeen Louis tegen je is en dat hij weer terug valt in zijn oude gewoontes. En dat doet mij echt super veel pijn.' Ik knik langzaam. 'Daarom ga ik ook weg.' Zeg ik. 'Maar dat is juist het ding. Jij bent het enige hier wat mij nog wel goed laat voelen, Madison.' Ik zet mijn thee neer en draai me naar hem toe om hem goed aan te kijken. Om te kijken of hij niet liegt, want ik ben heel confused momenteel. Ik laat hem goed voelen? Hoe kan ik, een aan alle kanten gebroken, depressieve en volledig mislukt schepsel, nou iemand goed laten voelen? 'Ik weet dat je een laag zelfbeeld hebt, Maddy en dat het dus lastig te geloven is voor je, maar ik ben heel serieus. Louis ziet alleen maar wat hij wilt zien. Hij praat hemzelf aan dat hij je niet moet en dat je slecht bent voor de band en Harry volgt hem daarin, maar dat ben je zeker niet. Ik zie je compleet anders. Ik zie dwars door je heen hoe je echt bent, Madison.' Hij pakt mijn hand vast, waar ik van schrik, maar ik laat het gewoon over me heen komen. Ik weet oprecht niet wat er nu gebeurt. Ik heb veel vragen, maar laat ik er maar 1 tegelijk stellen. 'Wat zie jij dan?' Dat is mijn grootste vraag. 'Ik zie een super dappere meid. Een doorzetter met een heel goed hart. Je bent mooier dan je je beseft van binnen en van buiten. Echt waar.' Hij doet zijn best het oogcontact te behouden, maar ik vind het heel apart om hem nu aan te kijken, want niemand heeft ooit zulke lieve woorden over mij gezegd. Op mijn vader na dan... 'Wat probeer je hiermee te zeggen, Niall?' Ik durf hem inmiddels weer aan te kijken. 'Ik probeer te zeggen...' hij stopt even en bijt dan op zijn lip alsof hij moed aan het verzamelen is het te vertellen, dus ik geef hem een bemoedigend kneepje in zijn hand om te laten zien dat hij het kan vertellen.

'...dat ik van je hou.'