Unwanted ft ~ 1D

- 38. een stom voorstel -

Vol schaamte kom ik weer beneden, maar vooral helemaal geshockeerd. Mijn lichaam trilt helemaal en mijn leven lijkt maar voorbij te blijven flitsen alsof ik nog steeds aan het vallen ben. Liam had zijn vest al om me heen geslagen en biedt me een flesje water aan. Ik neem hem aan, maar ik tril zo erg dat de helft er overheen gaat en ik het ook niet mijn mond in krijg. Iedereen is dood stil voor een hele lange tijd. Dit is denk ik de langste ongemakkelijke stilte die ik ooit heb beleefd. 'Ik vind je heel dapper.' Zegt Harry dan plots. Ik reageer er niet op, maar blijf in de leegte voor me uit turen. Je zou denken dat er nu van alles door me heen gaat, maar dat klopt niet. Ik ben blanco. Helemaal leeg. Ik voel niets op de enorme knoop in mijn maag en de brok in mijn keel na.

'Laten we maar even om gaan kleden.' Stelt Liam voor. Iedereen stemt ermee in en begint weer naar hun kamers te lopen. Ik slof er een beetje hulpeloos achteraan. Vlak voordat ik mijn kamer binnenloop komt Liam weer naar me toe. 'Red jij dat? Alleen met Niall?' Vraagt hij. Ik knikt lichtjes en doe niet eens de moeite een glimlach te faken. 'Ja, prima.' Liam geeft me 1 knikje en een zachte kus op mijn voorhoofd voordat hij zijn kamer binnen loopt. Traag loop ik de kamer in waar Niall al zijn spijkerbroek aan heeft. Als hij mij ziet zie ik dat zijn ogen helemaal rood zijn en dat er nog steeds tranen over zijn wangen lopen. Vervolgens trekt hij snel zijn shirt over zijn hoofd en trekt mij dan in een knuffel.

'Je liet me zo ontzettend schrikken.' Snikt hij. Thanks, want dat schuldgevoel was nog niet erg genoeg ofzo... 'Ik hou van je, echt waar. Het was nooit de bedoeling om zo boos te worden op jou terwijl het Louis was die me eigenlijk irriteerde. Ik reageerde het af op jou en dat was onredelijk.' Ik antwoord nog steeds niet. Mijn hoofd is op dit moment een grote leegte. Ik kan gewoon niet op een goed antwoord komen. 'Please zeg iets.' Snikt hij weer. 'Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.' Ik trek terug uit de knuffel en plof op het bed. Mijn onderlip begint opnieuw te trillen en voor ik het weet stromen er alweer tranen over mijn wangen. 'Ik schaam me dood, Niall.' Hij komt naast me zitten om zijn hand op mijn been te leggen en met zijn duim rondjes te draaien. Het bekende gevoel komt weer opborrelen in mijn buik wat een gekke combinatie maakt aangezien ik me nog steeds klote voel.

'Waarom schaam je je zo dan?' Vraagt hij. 'Ik heb zojuist zo iets stoms gedaan! Elke keer als ik iemand aankijk gaat er alleen maar door me heen dat ze me aanzien voor een depressief wrak dat bijna zelfmoord heeft gepleegd! Ik ben alleen maar een last op jullie schouders en dat is niet eerlijk. Jullie horen te genieten van jullie levens, maar ik ben er om het te verpesten.' Niall pakt mijn kin lichtjes vast en draait zo mijn hoofd zodat ik hem wel aan moet kijken. Ik doe mijn best om weer weg te kijken. 'Niet wegkijken.' Zegt Niall wat ik dus niet meer doe. Zijn zee blauwe ogen doorboren mijn bruine ogen. 'Jij bent geen last, hoor je me? Ik hou zielsveel van jou en ik hou niet alleen van de happy jou. Ik hou helemaal van jou zoals je bent en help je graag door deze moeilijke tijd heen. En ik weet zeker dat de rest er ook zo over denkt. Dit schuldgevoel is iets wat je jezelf aanpraat, omdat je er erg van bent geschrokken, maar het is niet waar.' Ik glimlach zwak door mijn tranen heen. 'Ik hou ook van jou.' Mompel ik waardoor er een grote glimlach ontstaat op Nialls gezicht. Met zijn duim veegt hij mijn tranen weg, zoals hij altijd al heeft gedaan. Langzaam komt zijn gezicht dichterbij en voel ik zijn warme lippen op die van mij.

Na een lange, gepassioneerde kus trekken we terug, omdat de deur open gedaan wordt waar Liam te vinden is. Trots kijkt hij toe. 'Jullie hebben het weer bijgelegd?' Ik en Niall knikken waarna Niall mijn hand pakt en onze vingers verstrengeld. 'Mooi, ik wil het moment niet verstoren, maar ik wil wel even met je praten, Maddy.' Ik knik en schuif een stukje op zodat Liam naast mij kan gaan zitten. Er komt waarschijnlijk iets van een speech aan ofzo. Typisch Liam. Hij komt naast me zitten met een diepe zucht. 'Ik heb het er even met de rest over gehad, ook met Niall trouwens, en wij willen voorstellen...' Ik kijk hem afwachtend aan. Ik heb zo'n onderbuikgevoel dat het niet heel veel goeds is. 'Dat je met iemand gaat praten. Een professional.' Mijn ogen worden groot. Dit is juist wat ik nooit heb gewild. Wat nou praten? Wat gaat praten helpen dan? Ja, dan weet nog iemand op de wereld dat ik klaar ben met het leven, maar wat maakt dan het verschil?

'Madison...?' Oh ja, Liam wacht nog steeds op reactie, dat is waar. 'Nee.' Liam schudt zijn hoofd. 'Volgens mij begrijp je me niet goed. Het was geen vraag.' Mijn hart schiet mijn keel in. Dit gaaf hij niet menen toch? 'Neeneeneenee, jij begrijpt míj niet. Laat ik het even beter articuleren voor je: nee.' Ik draai me naar Niall toe en trek mijn hand los uit de zijne. 'En jij? Jij bent het hier gewoon mee eens?' Hij bijt zachtjes op zijn lip en stamelt daarna iets waar ik geen logische zin van kan maken. 'Niall!?' Hij stopt met stamelen om te zuchten. 'Ik vind dat het belangrijk is dat het goed met je gaat en we zijn in deze maanden nog niet echt iets opgeschoten dus we willen alle opties bekijken om te zorgen dat jij beter wordt.' Ik schud wild mijn hoofd. 'Jullie kunnen mij niet dwingen.' Ik sta op, maar Liam trekt me terug. 'Denk er alsjeblieft over na.' Ik knik en glimlach. 'Tuurlijk, Liam. Ik zal even nadenken.' Ik trek een bedenkelijk gezicht die ik na 2 seconde alweer van mijn gezicht verwijder. 'Zo, nagedacht. Mijn antwoord is nee!' Ik stuur nog 1 doodsblik naar Liam voordat ik boos de kamer uit storm waar ik, 3 keer raden, juist: tegen Louis aanloop. Ik heb hem nog niet gezien sinds mijn poging en heb eerlijk gezegd ook niet echt de behoefte om hem te zien, maar hij is het daar niet mee eens.

'Madison, gaat het wel?' Ik bal mijn vuist even en heb de neiging gewoon door te lopen, maar ik ontspan weer en zet een fake glimlach op en knik dan. Ik moet snel weg, want ik ga deze glimlach niet lang volhouden. 'Weet je dat heel zeker?' Ach wie hou ik voor de gek? Niemand geloofd deze lach... mijn glimlach maakt plaats voor een trillende onderlip. 'Nee, Nee het gaat totaal niet.' Zonder er erg in te hebben stort ik in Louis zijn armen. Ik verwachtte dat hij me weg zou duwen, maar in plaats daarvan slaat hij ook zijn armen om mij heen en houdt me stevig vast. 'Ze willen me naar iemand sturen om te praten.' Snik ik. Louis blijft stil, dus trek ik terug. 'Jij denk dat ook of niet soms?' Hij schudt zijn hoofd en geeft me een geruststellende glimlach. 'Wat ik denk is dat jij moet doen waar jij je goed bij voelt.' Ik glimlach terug en dit keer oprecht.

'Kom.' Louis pakt mijn hand en trekt me met hem mee. 'Waar gaan we heen?' Vraag ik. 'We moeten even praten...'