Unwanted ft ~ 1D

- 30. toch wel? -

Madison pov
Ik zit al een hele tijd buiten op een stoepje. Het is inmiddels 7 uur, dus het concert begint over een uurtje al. Aan de andere kant van het gebouw hoor ik fans al gillen en achter mij hoor ik de deur van de nooduitgang open gaan en weer dicht. Ik verwacht Liam of Niall of hooguits Ashton, maar niet de persoon die werkelijk naast me komt zitten. Het is Luke. Het is een hele lange tijd stil, maar het is geen pijnlijke stilte. 'Ik wil even zeggen, dat ik niet geloof wat Louis zegt.' Zegt hij na een tijdje. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en glimlach zwak. 'Dankje.' Hij glimlacht terug. 'Wat Liam zei, dat bedoelde hij alleen maar goed-' bullshit dit hoef ik niet te horen. 'Luke laat het alsjeblieft.' Hij is stil, maar schud dan zijn hoofd. 'Nee ik snap wat Liam wilt zeggen. Natuurlijk had hij het eerst moeten vragen, daar heb je helemaal gelijk in, maar hij is gewoon super trots op je en gunt je dat moment op het podium omdat hij weer hoe goed het voelt. Hij wenst je alleen maar het beste toe. Hij geeft je een kans waar miljoenen meiden alleen maar van kunnen dromen. Ik wil je niet pushen, maar ik vraag je alleen om het toch even te overwegen.' Vertelt hij. 'Waarom zeg je dit terwijl je niet eens weet of ik kan zingen?' Vraag ik waarop hij lacht. 'Als dé Liam Payne zegt dat jij kan zingen, dan kan ik daar niet over twijfelen. Ik ben wel benieuwd natuurlijk. Maar, ik wil het alleen horen, als je het op het podium doet.' Zegt hij, geeft me een overdreven grote knipoog en loopt dan weer naar binnen.

Ik heb mijn zang nooit als een potentieel beroep gezien. Niet eens als een hobby, meer als iets wat ik wel eens doe onder de douche of als iets wat ik doe als ik meezing met de radio. Maar Luke heeft gelijk. Als Liam het zegt, zal het dan toch zo zijn?

Natuurlijk niet, liefdadigheid, remember?

Nee, Dit keer ga ik niet naar je luisteren. Ik ga dat podium op.

Als ik het gebouw weer in loop zie ik de hele kliek vrijwel meteen staan. 5 seconds of summer is zich aan het klaarmaken om het podium op te gaan. 'Toi toi toi!' Roep ik enthousiast en geef ze allemaal een knuffel. Luke geef ik als laatste een knuffel, om dankjewel te kunnen zeggen. Hij is immers de persoon die me over heeft gehaald.

Zodra de jongens op zijn krijg ik Lou over me heen. Ze sleurt me zowat de visagie in. 'Wow, Lou calm down.' Grinnik ik. 'We hebben niet alle tijd. 5sos krijgt 3 kwartier, dus ik heb een half uur om je klaar te maken.' Gehaast grist ze primer uit haar huge make up collectie. Terwijl ze bezig is komt Liam naast me staan. 'Hoe is het met de zenuwen?' Vraagt hij. Ik wrijf mijn klamme handen ongerust over elkaar. Mijn maag gaat exploderen denk ik. 'Ik denk dat als ik nu naar de wc ga ik er nooit meer af ga komen.' Zucht ik. Liam grinnikt. 'Het komt goed. Het is niet niks hoor, voor zo veel mensen optreden. Maar geloof mij maar, als je eenmaal bezig bent op het podium, vergeet je alle zenuwen helemaal.' Ik glimlach, maar de speech helpt voor geen meter. Ik heb echt het gevoel dat ik elk moment in elkaar kan zakken. Dat als ik nu opsta, ik door mijn benen zak. Of dat als ik het podium op moet, het in mijn broek doe.

Als mijn make up klaar is, krijg ik een setje kleding in mijn handen gedauwt. Ik kijk er even naar en raak vrijwel meteen in paniek. Het is met korte mouwen. Geschrokken kijk ik Liam en Niall aan die meteen weten wat ik bedoel.

'Lou, ik vind de outfit heel tof, maar weet je wat het echt afmaakt?' Vraagt Niall. Lou fronst en slaat haar armen over elkaar heen. 'Ga jij de visagiste nou vertellen wat leuk staat bij elkaar?' Vraagt ze. Niall krabt ongemakkelijk achter zijn hoofd. 'Nou vertel, ik ben wel benieuwd wat voor een briljant idee je hebt.' Zegt ze. 'Een spijkerjack?' Komt er eerder vragend uit. Lou kijkt bedenkelijk. Haar blik schiet van mij naar mijn outfit en weer naar mij. 'Weetje, Niall. Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar je bent een genie.' Ze loopt naar het kledingrek waar ze een spijker jasje vandaan haalt en aan mij geeft. Opgelucht haal ik adem. Ik loop naar de kleedkamer en kleed me daar om. Precies als ik mijn schoenen aan heb wordt er aangeklopt. Wat een timing. 'Binnen.' Zeg ik terwijl ik mijn veters strik. Niall komt binnen en begint vrijwel meteen te glimlachen. Ik loop naar hem toe om hem een knuffel te geven, maar zijn glimlach is redelijk creepy. 'Wat?' Grinnik ik. 'Je bent prachtig, Madison.' Zegt hij als hij me bij mijn heupen pakt. Ik leg mijn handen in zijn nek. 'Dankje.' Zeg ik en bloos. Ik ben echt slecht in complimenten krijgen. Ik wordt er altijd zo verlegen van. Niall pakt mijn wang vast en streelt zachtjes met zijn duim over mijn wang en voor een klein moment, vergeet ik even alle zenuwen. 'Je moet zo op.' Zegt hij. Thanks Niall, nu zijn de zenuwen terug. Ik zucht diep en friemel wat met mijn vingers. De zenuwen vreten me echt op. Niall merkt het, dus haalt hij mijn handen weg van zijn schouders en pakt ze stevig vast. 'Damn je zweet van hier tot Tokio.' Zegt hij verbaasd. Ik knik en wiebelt van been tot been, omdat mijn handen dat niet meer kunnen. 'He, het komt echt goed.' Zegt hij, maar ik heb alleen maar aandacht voor wat er allemaal fout zou kunnen gaan. Ik kan op zo veel manieren keihard afgaan op dat podium en niet alleen heel Nederland zal dat weten, maar de hele wereld zal het dan weten. 'Kijk me aan, Maddy.' Zegt Niall, dus kijk ik hem aan. 'Ik geloof dat je het kan. De eerste keer is altijd eng. De 2e keer ook. Zelfs de tiende keer en de honderdste keer. Het is altijd lastig om het podium op te moeten en je zo kwetsbaar open te stellen voor zo ontzettend veel mensen, maar jij hebt het talent. Als Liam had gedacht dat jij er niet klaar voor was of dat jij af zou gaan op dat podium, had hij je ook niet de kans gegeven. Het feit dat jij dit mag doen, bewijst jouw talent.' Ik knik. Dat is waar. Liam weet wat hij doet.

'Madison, kom mee, we gaan op.' Zegt Liam die zijn oortje al in heeft. Hij geeft ook een oortje aan Niall en een oortje aan mij. Hand in hand lopen Niall en ik naar het podium achter de andere jongens aan. 5sos komt net het podium af. 'Hey!' Roep ik enthousiast als ik hun blije koppies zie. 'Maddy! Ga je zingen!?' Gilt Ashton. Ik knik. 'Ja, ik weet het, ik ben insane.' Grinnik ik. 'Ik vind het wel gaaf.' Zegt hij. Ik wordt uit mijn gesprek gehaald door iemand van de techniek die een microfoon in mijn handen duwt. 'Wij gaan eerst een opening nummer doen. Als die is afgelopen, roepen we jou erbij oké?' Zegt Harry. Ik knik en zucht diep. De muziek begint te spelen waarna One Direction oploopt. Ik blijf zenuwachtig achter. ' Je hebt echt lef Mads. Echt respect daarvoor.' Zegt Michael die naast me komt staan. Ik glimlach zwak. Ik ga overgeven. Ik ga neer, ik ga dood. Ik kan dit niet.

Plots voel ik een warme hand op mijn schouder. Het is Ashton. Ik glimlach en hij glimlacht terug. Even blijft het oogcontact, maar dan klinkt Liams stem al door de microfoon. Het nummer is afgelopen. 'Je kan dit, zet hem op.' Zegt Ashton met een knipoog. Ik knik en adem nog 1 keer in en uit. Het is nu of nooit.

Nooit dus

Nee niet nu. Niet nu 2e ik...

Je kan dit niet. Je bent er niet klaar voor.

Ben ik wel, Liam zegt het

Liam weet niet hoe jij in elkaar zit. Ik ken jou beter dan hij. Je kan dit niet.

Fack... Ik durf niet meer. Ik wil niet meer. Angstig kijk ik om me heen. Niall werpt een blik de coulise in. Zijn gezicht staat meteen bezorgd. Liams stem klinkt ondertussen luid door de speakers. 'Het is me een eer-' Hij wordt onderbroken door Niall die hem aantikt en seint dat hij even moet wachten. 'Oh, Niall moet even plassen.' Verzint Liam snel. Het hele publiek moet erom lachen. Niall haast zich snel het podium af om naar mij toe te komen. 'Het komt goed. Madison, het komt goed.'

Dat komt het niet

'Hé, negeer haar. Oké, zet haar uit je hoofd. Luister naar mij.' Niall probeert van alles om me rustig te krijgen, maar de zenuwen krijgen de overhand.

Loop weg. Ver weg van dat podium

Moet ik wel weglopen? Is dat een slim idee? 'Madison, je moet even rustig worden. Je bent helemaal rood.' Zegt hij.

Luister niet naar hem

'Madison...' Ik word gek. Ik word echt helemaal gek. Plots voel ik 2 zachte lippen op die van mij. Het duurt even, maar Niall lijkt niet van plan te zijn om te stoppen, dus ik ga erin mee. Zenuwen maken plaats voor vlinders in mijn buik. De wereld om me heen vervaagt en alles lijkt ineens een heel stuk beter te gaan. Mijn adem wordt weer regelmatig en al het zweet lijkt in 1 klap van me af te vallen. Als ik helemaal ontspannen ben stopt Niall weer. Zijn zee blauwe ogen doorboren de mijne. 'Ben je er klaar voor?' Vraagt hij. Ik knik. Ik ben een heel stuk rustiger. 'Ik wil het je horen zeggen.' Zegt hij. 'Ik ben er klaar voor, Niall.' Zeg ik dan. Hij knikt en glimlacht waarna hij zijn hand opsteekt. Ik neem hem dankbaar aan. Samen lopen we het podium op.

'Daar is ie dan! En hij is niet alleen. Madison, kom je jezelf even voorstellen?' Vraagt Liam. Ik knik en loop naar het midden van het podium. Ik kijk even goed rond. Ik zie dat er duizenden mensen zijn, maar ik zie amper gezichten. 'Hi allemaal!'