Unwanted ft ~ 1D

- 27. hij wist het al -

Liam pov
Ik begin me toch wel een beetje zorgen te maken om Madison. Louis heeft echt hele gemene dingen gezegd die eigenlijk echt niet kunnen, dus laat ik maar even kijken of alles goed gaat. Ik klop aan, maar wacht niet tot Niall open doet met binnen komen. Ik frons als Niall snikkend op het bed zit zonder Madison. 'Waar is ze?' Vraag ik. Niall wijst naar de badkamer. 'Ze wilde even alleen zijn.' Snikt hij. Oh nee dat kan niets goeds betekenen. Ik ren meteen naar de badkamer. 'Madison open de deur.' Geen reactie. 'Madison, het is Liam. Open, de, deur.' Het enige wat Ik hoor is een snik hier en daar. 'Als je zelf niet de deur open doet, trap ik hem in, dat weet je.' Het is lang stil. Niall en ik wisselen wat blikken uit, maar dan gaat de deur toch open. Mijn arm wordt vast gepakt en ik wordt naar binnen getrokken. Meteen daarna gaat de deur weer op slot. Ik tref een met rode ogen betraande en bebloede Madison aan. Ze ziet er zo gebroken uit, wat mijn hart ook laat breken. 'Niall mag het niet weten.' Fluistert ze, maar haar stem slaat over van het huilen. 'Je weet dat hij je alleen maar wilt helpen?' Ze schudt haar hoofd. 'Ik wil hem niet bezorgd maken. Ik wil niet dat hij denkt dat ik er zo erg doorheen zit dat ik verloren hoop ben en hij het uitmaakt omdat hij inziet dat ik nutteloos ben.' Ik trek haar in een knuffel. 'Je bent by far niet nutteloos oké? En dat is ook echt niet een rede om het uit te maken. Hij houdt van je, dat zie ik heel duidelijk en hij is heel erg bezorgd om je. Denk je niet dat het veel fijner voor jullie beiden is als jullie alle kaarten op tafel leggen?' Ik trek weer terug om haar aan te kunnen kijken. Haar trieste ogen doorboren de mijne. Louis heeft haar gebroken. Ik weet niet hoe lang dit nog vol te houden is. 'Je heb gelijk Liam. Ik moet het hem vertellen.' Zegt ze. Ze slaat haar ogen neer die onrustig om zich heen kijken. Ze heeft weer eens een discussie met zichzelf. 'Laten we eerst maar eens deze wonden verschonen.' Ik pak haar handen en bekijk haar polsen. Ze heeft allebei de kanten helemaal onder gekrast. Ik slik er even van. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je zo ellendig te voelen dat je jezelf zo veel pijn moet doen om eraan te kunnen ontsnappen.

Als haar wonden en de badkamer weer schoon zijn, komen we de badkamer weer uit komen gaat Madison bij Niall zitten. Ze kijkt me even angstig aan dus geef ik haar een geruststellende blik en een glimlach en verlaat daarna weer de kamer.

Als ik mijn kamer weer binnenkom kijk ik verbaasd naar de situatie die gaande is. De hele kamer ligt overhoop en Louis zit huilend, ik herhaal, huilend in Harry's armen. 'Ik ben zo'n lul, Harry. Ik ben zo'n lul.'

Madison pov
Ik friemel onrustig aan de naad van mijn shirt. Hoe moet ik het hem nou vertellen?

Niet

Dat is geen optie. 'Ik moet je wat vertellen.' Mompel ik dan maar als beginnetje en trek mezelf uit de knuffel waar we inmiddels al zo'n 10 minuten in zaten. 'Niall kijkt me bezorgd aan wat me alleen nog maar zenuwachtiger maakt. 'Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.' Niall legt zijn hand op mijn hand. 'Je kan me alles vertellen.' Ik knik en glimlach wat moeilijk. 'Zoals je weet ben ik depressief. Een aantal jaar geleden was het op een bepaald dieptepunt dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik wilde van de emotionele pijn af en toen heb ik iets heel, heel erg ontzettend doms gedaan en ik doe het nu nog steeds.' Ik zucht even en laat een traan vallen. Ik heb hem nog geen seconde aan durven kijken. Niall duwt mijn kin omhoog en kijkt me lief aan. 'Je kan me gewoon aankijken hoor. Ik bijt niet.' Ik grinnik, maar trek dan mijn hoofd weg. 'Ik vind het lastig om iemand aan te kijken als ik dit soort dingen vertel.' Niall knikt. 'Dat snap ik.' Zegt hij dan. Ik zucht diep. 'Ik uhm...' gosh, dit is zo lastig. 'Ik zie dat het je heel veel moeite kost om te vertellen en ik vind het lastig om dat te moeten zien dus zeg maar niks.' Zegt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Wil je het niet weten?' Vraag ik. Hij schud zijn hoofd. 'Dat is het niet. Ik weet wat je wilt gaan zeggen, Madison. Ik weet het al sinds de eerste dag dat je bij ons was.' Mijn maag draait om. Hij wist het dus wel? 'Hebben we het wel over hetzelfde?' Vraag ik voor de zekerheid. 'Dat je jezelf opzettelijk pijn doet?' Wauw... Hoe weet hij dat nou weer. 'Wat? Hoe? Huh...' Niall spreid zijn armen wat voor mij het teken is om erin te kruipen. Hij slaat zijn armen stevig om me heen. 'Toen ik je wilde helpen met uitpakken en ik al jouw truien zag was ik meteen al bezorgd. Een depressief meisje met bijna alleen maar lange mouwen in haar kast is meestal geen goed teken. Vervolgens pakte je nog een trui waar je mesje uit viel. Je verborg het bijna meteen, maar ik had hem al gezien.' Ik slik de brok in mijn keel weg. Tenminste dat probeer ik, maar ik faal en laat nog een paar tranen vallen. 'Die keer na de ruzie met Louis in jouw kamer toen je de badkamer in ging stuurde Liam iedereen weg. Ik bleef iets langer staan omdat ik wist wat je aan het doen was. Liam zag aan mij dat ik het wist en aan zijn blik te zien wist ik dat jij het hem had verteld.' Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Er gaat zo veel door me heen op dit moment. Toch heb ik wel 1 vraag. 'Waarom zei je er niks over?' Vraag ik. 'Omdat ik aan je reactie zag de eerste dag dat je het niet wilde vertellen. Je was doodsbang dat ik erachter zou komen. Je was er duidelijk niet klaar voor en ik ga je niet dwingen mij iets te vertellen als je daar niet klaar voor bent.' Ik pak zijn hand en verstrengel onze vingers. 'Je hebt het net weer gedaan of niet soms?' Vraagt hij voorzichtig. Ik knik langzaam waarna er weer een aantal tranen vallen. 'Het spijt me. Ik snap het als dit een enorme afknapper is-' Ik word onderbroken door zijn lippen op die van mij wat ik niet had verwacht, maar ik ga er wel in mee. Na een lange, tedere kus trekt hij weer terug. 'Als het een afknapper was geweest, had ik dat wel laten merken aangezien ik het al 2 maanden weet. Ik hou niet minder van je omdat je dat doet. Maak ik me super bezorgd? Ja dat wel, maar de rede dat ik van je hou is omdat je zo'n goed hart hebt en zo lief en onschuldig bent.' Ik glimlach. 'Je bent de beste.' Mompel ik. 'Weet ik toch.' Grinnikt hij.