Unwanted ft ~ 1D

- 42. vergeven -

Ik had heel veel inspiratie voor dit hoofdstuk, maar het kwam er maar niet uit hoe ik me had voorgesteld. Ik ben er nog steeds niet tevreden mee, maar het is al wel wel een stukje beter, dus geniet van nog een hoofdstukje

Xx -me

Madison pov
Diezelfde avond zijn Liam, Louis, Niall, Harry en ik nog in de lounge van het hotel een borreltje aan het doen. De leden van 5 seconds of summer liggen al te pitten. 'Heb je nog nagedacht over mijn voorstel, Maddy?' Vraagt Liam. Ik zucht diep en rol daarbij mijn ogen. Niet alweer he? 'Ik zit er gewoon echt niet op te wachten om met iemand te moeten gaan praten.' Zeur ik. 'En wat als het je helpt?' Vraagt Harry. Oh great, gaat hij zich er ook nog mee bemoeien. 'Hoe gaat praten helpen? Alleen maar praten over mijn "probleem" gaat me alleen nog maar kutter laten voelen.'

'Maar misschien kunnen jullie het door erover te praten, samen oplossen.' Zegt Liam. 'Hoe wil je iets oplossen wat geen oorzaak heeft? Ik heb allang gerouwd om mijn vader, dit is niet een gevoel dat is ontstaan door een specifieke gebeurtenis.' Ik zie Liams moed in zijn schoenen zakken. Ja, goed zo, hou er maar over op nu alsjeblieft. Maar Harry weet toch nog iets tegen te werpen. 'Jullie kunnen samen die oorzaak vinden?' 'Nee!' Harry schrikt van mijn uitbarsting. 'Zeg je alleen maar nee omdat je bang bent? Bang dat het te moeilijk gaat zijn?' Gaat Harry dan stug door. Ik schud mijn hoofd. 'Nee...' mompel ik. 'Of ben je bang voor het onbekende? Misschien is de depressie zo'n groot deel van jou geworden, dat je bang bent het te verliezen.' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, nee echt niet.' Mompel ik weer. 'Ben je bang-' 'hou je kop!' Dit keer schreeuwde ik wel even een stuk harder dan daarnet. Ik merk dat Louis heel erg hard voor zich uit aan het staren is. 'Zeg jij er eens wat van.' Zeg ik dan tegen hem. Wanneer hij me eindelijk aankijkt, zie ik hulpeloosheid in zijn ogen. 'Vraag me alsjeblieft niet om nu te reageren.' Hij vind het lastig zijn stem te negeren. 'Oké, zeg dan maar even niets.' Zeg ik lief, maar Louis vat het anders op. 'Wat bedoel je daar nou mee!?' Schreeuwt hij, waardoor ik achteruit deins in mijn stoel. 'Niks, niks! Ik bedoelde het goed.' Louis schudt wild zij hoofd. 'Bullshit!' Ik slik even, omdat ik het niet kan laten bang te worden van zijn geschreeuw. Ook al weet ik waar het nu vandaan komt, hij is altijd zo intimiderend als zijn 2e stem het overneemt.

'Louis, je moet hem negeren.' Waarschuw ik hem, maar hij blijft zijn hoofd schudden. 'Dat kan ik niet.' Sist hij tussen zijn tanden door. 'Dat kan je wel. Jij bent nog steeds jezelf. Het is jouw lichaam, jouw stem, jouw hoofd en veel belangrijker: jouw hart. Hij mag dan wel van alles aanpraten, maar jij kan ervoor kiezen om ernaar te luisteren.' Wederom schudt hij zijn hoofd. 'Vertel me niet wat ik wel en niet kan! Jij hebt geen idee hoe het is als hij het overneemt!' Schreeuwt hij recht in mijn gezicht en prikt hard met zijn vinger boven mijn borst, waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies. Ik pak zijn vinger en haal hem rustig weg. 'Ten eerste weet ik dat wel, anders had ik nooit van dat dak gesprongen en ten tweede probeer ik alleen maar te helpen. Weetje nog? Dat hadden we afgesproken? Dat we elkaar zouden helpen.' Ik probeer zo rustig mogelijk te praten. Als ik nu woorden terug ga vuren, stimuleer ik zijn woedde in plaats van het te bestrijden. Louis zet hoofdschuddend een aantal stappen naar achter. Zijn gezicht loopt rood aan van woedde, maar dan grijpt hij zijn haar vast en zakt schreeuwend in elkaar. Als hij eenmaal op zijn knieën zit mompelt hij alleen nog maar. Woorden als "hou op" en "Laat me met rust" de anderen kijken geschrokken naar wat er gaande is en lijken nie tte weten wat ze moeten doen. Dat snap ik wel. Je ziet het niet elke dag dat er iemand een stem in zijn hoofd probeert te bestrijden. Ook ik kijk gebroken toe. Ik krijg er zelfs kippenvel van.

Hij is te kwetsbaar om zichzelf controle te geven... dat is het! Hij vindt dat hij de controle niet verdient, omdat hij zichzelf niet kan vergeven. En hij kan zichzelf niet vergeven, omdat ik hem niet vergeven heb.

Er ontsnapt een traan uit mijn ooghoek bij het toekijken naar zijn gevecht met zichzelf. Het ziet er vreselijk uit. 'Ik vergeef je.' Flapt er dan ineens uit. Verbaasd kijkt Louis op. Ook bij hem stroomt er traan na traan over zijn wangen. 'Wat?' Ik zucht diep en besluit het nog een keer te zeggen, maar dan rustig. 'Ik vergeef je.' Louis, maakt kleine bewegingen met zijn mond, maar praat niet, alsof hij naar woorden aan het zoeken is. 'Dat zou jij nooit doen.' Zegt hij na lang nagedacht te hebben. Ik glimlach zwakjes en kniel bij hem neer. 'Nee Louis, dat zou jíj nooit doen. Ík heb het zojuist gedaan. Ik zie in dat elke keer als jouw negatieve stem sprak, er altijd wel een stukje Louis bij zat. Je kon me nooit écht haten. Je wilde me niet naar het feest laten gaan, omdat je bang was dat het fout ging. Je wilde me niet mee op tour, omdat je bang was dat ik haat kreeg. Je hebt zelfs op me gelet in het ziekenhuis toen ik 2 dagen knock out was.' Louis fronst. 'Hoe weet jij dat?' Ik glimlach weer. 'Ashton vertelde het. 'Ik weet gewoon dat jij geen slecht persoon bent. En goed wint altijd van slecht. Dus hoe negatief jouw stem ook mag zijn, jij bezit iets dat veel sterker is dan dat.' Louis veegt even snel zijn tranen weg. 'En wat is dat?' Vraagt hij daarna. Ik leg pak zijn hand en leg die op zijn hart. 'Een hart van goud.' Louis' gebroken gezicht maakt plaats voor een glimlach. Ik verwachtte het totaal niet, maar ik word in een knuffel getrokken. 'Dankjewel.' Fluistert hij snikkend. Ik wrijf geruststellend over zijn rug heen. 'Het is al goed.' Ik kijk over zijn schouder naar de rest die op de bank zit. Niall glimlacht trots naar mij. Harry is nog steeds heel verbaasd en Liam heeft zelfs een beetje waterige ogen.

Heb je hem nou serieus vergeven...?

Ja dat heb ik. Ik dacht dat ik hem daarmee zou helpen, Maar weetje, ik heb mezelf ook geholpen. Het is zo veel fijner om iemand te vergeven. Je kan nooit door anders.

Wat een bullcrap. Je kan prima door, je kan diegene negeren en doen alsof hij niet bestaat. Zie je? Niet zo moeilijk

En toch is het fijner om te vergeven.

Sukkel