Unwanted ft ~ 1D

- 2. we nemen Madison -

Madison
Met veel moeite krabbel ik overeind. Ergens wil ik heel boos worden op mijn broer voor deze stomp, maar iets in mij zegt me dat het hem niks gaat boeien en dat ik beter mijn energie aan iets anders kan verspillen. Zoals jammeren om het feit dat ik hier van mijn lang zal ze leven niet uit ga komen. Net wanneer ik weer recht sta schiet de deur achter mij open die vol tegen mijn hoofd aanknalt. Mijn reactie is daarom ook heel logisch: ik scheld diegene die dat deed meteen uit. 'Godver, moest dat nou echt!?' Met een chagrijnige kop draai ik me om. Oh... Daar gaat mijn super duper kleine kans op adoptie. Ik heb een van de adopteurs uitgescholden.

'Oh, sorry ik wist niet dat je hier stond!' Hij probeert er overheen te lachen met toch ergens een schuldig gezicht. Ik wil nog bozer worden, want ja, ik wordt toch niet geadopteerd, maar besluit dat het misschien niet zo verstandig is. Ik had me erbij neergelegd dat mijn leven hier een hel zou zijn, maar weetje, ik ga een keer een poging doen geadopteerd te worden. Niet dat de kans nog groot is dat dat gebeurt na mijn scheld actie richting een van de adopteurs, maar het is het proberen waard. Dus pers ik maar een fake glimlach op mijn gezicht. 'Dat is oké. Het deed niet zo heel veel pijn. Ik schrok gewoon. Het was ook dom om voor de deur te gaan staan.' Zeg ik met een enorme neppe glimlach wat hij gelukkig niet door lijkt te hebben.

'Goed dat ik je geen pijn heb gedaan. Weet jij misschien heel toevallig waar Mia is?' Vraagt de jongen. Ik graaf diep in mijn gedachten om me te herinneren waar ze heen is gegaan, maar kan helaas op niks komen, dus schud ik mijn hoofd. 'Nee, sorry ik zou niet weten waar ze nu is.' De jongen knikt en lijkt nu ook diep in gedachten. Ergens wil ik lachen om zijn gevecht met zichzelf, maar als ik een goede impressie wil achterlaten moet ik dat waarschijnlijk maar niet doen. 'Ik kan je wel helpen zoeken?' Bied ik aan. Wat ben ik toch weer attent...

Met deze woorden haal ik de jongen uit zijn gedachtes en glimlacht hij naar mij. 'Dat zou fijn zijn. Dankjewel.' Ik draai me om om te beginnen met zoeken en kan daardoor eindelijk deze fake smile van mijn gezicht halen. 'Loop maar mee.' Zeg ik nog altijd poeslief. Als een soort hond komt hij achter mij aangelopen. Eerst controleer ik het hier beneden en als ik haar hier niet zie ga ik verder naar boven, maar nergens is een Mia te bekennen. Bij de een na laatste kamer kom ik Sam tegen. Oh nee, hier heb ik dus echt geen zin in. Even hoop ik onopgemerkt de deur dicht te kunnen doen en verder te lopen, maar de realiteit haalt me helaas in. 'Hey Sonni!' Roept hij. Oh nee, hij staat op. Please loop niet naar me toe. Blijf weg. Blijf weg alsjeblieft. Maar nee hoor, hij komt op ons afgelopen. En om het nog erger te maken slaat hij zijn arm om me heen en klemt daarmee mijn hoofd tussen zijn bovenlichaam en zijn arm om mij vervolgens over mijn hoofd te wrijven wat een soort Einstein effect oplevert voor mijn haar. Heel fijn Sam. 'Adopteer haar maar niet hoor. Er is geen zak aan met haar. Ze is super stom.' Waarom moet mijn broer altijd alles zo overdreven zeggen over mij? Het is laaiend irritant namelijk. 'Kan je me alsjeblieft loslaten?' Vraag ik nogal geïrriteerd. Geen reactie. Nee sterker nog: hij klemt me alleen nog maar dichter tussen zijn kneiter harde bovenlijf een armen.

'Ik bepaal zelf wel wie ik adopteer en wie niet.' Spuugt de jongen bitter terug naar mijn broers opmerking over mij. Van binnen doe ik een vreugdedansje over het feit dat iemand anders eindelijk inziet dat mijn broer een rottig persoon is. Aan de buitenkant probeer ik nog steeds los te komen van Sams houdgreep. 'Rotjong laat me los!' Gil ik, maar nee. Niks. Geen beweging. Het enige wat ik op dit moment zie is zijn benen. Dat brengt me naar plan C. Als vragen niet lukt en schelden ook niet, dan moet het maar met agressie. Met volle vaart trap ik vol in Sam zijn schenen. Uit reflex grijpt hij ernaar en dat geeft mij de kans een aantal meter zijn kamer uit te sprinten.

Helaas brengt plan C ook wat nadelen met zich mee: woedde en wraak. Sams gezicht staat op koken en de kwade bedoelingen zijn dwars door zijn ogen te lezen als brandende kolen onder zijn voeten. Even word ik er heel bang van en al helemaal als hij zich klaarmaakt om naar mij toe te stormen, maar dan blokkeert de bruin harige jongen de deuropening. Sam heeft even een tweestrijd met zichzelf. Ik zie dat hij heel boos op me is en met het liefst het raam uit wilt gooien, maar ik zie ook zijn angst voor de jongen die zich behoorlijk groot houdt tegenover hem. Uiteindelijk geeft Sam me een woeste en dreigende blik voordat hij zich omdraait en de deur in het gezicht van de jongen gooit.

Even blijven we allebei staan van schrik van de harde klap van de deur, maar al snel draait de jongen zich om. Misschien moet ik maar eens zijn naam vragen. Of nee, dit is geen goed moment. Dat staat raar. Zie je het al voor je? 'Dankjewel voor het redden van mijn leven, maar hoe heet je eigenlijk?' Dat zou zo akward zijn, dus laat ik het maar niet vragen. Het dankjewel gedeelte daarentegen klinkt zo slecht nog niet. Misschien moet ik maar dankjewel zeggen.

'Dankje.' Zeg ik dan. Echt super droog, maar ik meen het wel. Ik ben echt dankbaar. 'Het is oké. Deze had je tegoed van die deur in je gezicht.' In grinnik. Wow, een echte lach. Nou ja, lach zou ik het niet noemen. Eerder een grinnik, maar hij was oprecht. Dat heb ik al een tijd lang niet gedaan, echt lachen. Ik besluit maar door te lopen in de hoop dat de jongen niet verder vraagt over mijn broer, maar helaas. Hij vraagt het toch. 'Doet hij dit vaker? Je broer?' Ik sta even stil om na te denken over een antwoord. Zal ik liegen? Ik weet het niet. Ik weet echt niet wat voor een antwoord ik hierop moet geven tegen een onbekende. 'Uhm..' begin ik maar terwijl ik verder begin te lopen. ' Nou... ja.' Het is even stil. 'Soms.' Vul ik mijn antwoord aan als de stilte naar mijn idee te lang wordt. 'Het spijt me voor je.' Zegt de jongen uit eindelijk. Om niet verder te gaan met dit onderwerp kijk ik even over mijn schouder om hem een glimlach te geven, Wat achteraf gezien niet zo slim is geweest. Ik draaide me terug en BAM! Daar stond iemand. Deze persoon reageert hetzelfde als ik bij het deur incident: impulsief en bot. 'Kan je niet even uit je doppen kijken!?' Snauwt een van de bruin harige adopteurs me toe. 'Nou Louis, doe eens normaal.' Zegt de jongen die zojuist met me mee was gelopen. Ik sta even met mijn mond vol tanden wegens deze gemene en directe reactie en weet nog net een zachte 'Sorry' tussen mijn lippen door te persen.

'Ik zie dat jullie Mia al hebben gevonden.' Zegt de jongen die Mia zocht tegen de andere 3. Ze knikken naar hem. 'En, weten jullie al wie jullie willen adopteren?' Vraagt Mia net een tantje te vrolijk als je het mij vraagt. Ik zie dat die ene Louis van net zijn mond open wilt trekken, maar de andere bruin harige van zojuist is hem voor.

'Madison.' Mijn ogen vergroten zich zo'n 5 keer en mijn mond zakt minstens 2 meter naar beneden. Hoorde ik dat nou goed?

'We nemen Madison.'