Unwanted ft ~ 1D

- 15. unwanted -

Madison pov
Ik ben helemaal gesloopt. 2 uur lang heb ik kauwgom onder de tafels vandaan moeten schrapen, de tekeningen van permanent marker moeten wegboenen en alle stoelen op moeten stapelen en ik kan niet meer. Ik ben zo blij dat Ashton mij heeft overgehaald om de klas niet uit te stormen, want ik had niet niet nog 4 dagen aan gekunt. Maar nu mag ik eindelijk naar huis. Met mijn zere poten slof ik langzaam naar de zwarte range rover van Liam helemaal aan de andere kant van het schoolplein. En ja, helemaal naar de andere kant van het schoolplein lopen is zwaar op dit moment. Stiekem hoop ik dat het niet Liam, maar Niall is die mij op komt halen. Ondanks dat hij een van de meest verwarrende wezens is die ooit op deze aardbol heeft bestaan, heeft hij een hart van goud. Ik weet niet waarom, maar die jongen doet iets met mij. Eenmaal bij de range rover aangekomen is mijn humeur weer een beetje opgeknapt. Weetje waarom? Juist: Niall zit achter het stuur. Ik ga helemaal uitgeput naast hem zitten en zucht diep. Eindelijk hebben mijn voeten rust. 'Gaat het?' Vraagt Niall een beetje grinnikend. Ik kijk hem nors aan. 'Ik heb blaren op beide enkels en ik weet bijna 100 procent zeker dat mijn voeten er binnen nu en 5 minuten gaan af vallen als ik nog 1 stap zet.' Oké, ik geef toe. Ik ben professioneel overdrijfster, maar het maakt Niall wel aan het lachen en zijn lach is fantastisch, dus het is het waard. 'Het is maar goed dat de autorit 15 minuten duurt dan.' Grinnikt Niall. Ik knik en lach ook. Ik ben blij dat Niall zich eindelijk opent naar mij toe. De rest van de rit hebben we mee geschreeuwd met de radio. Meer niet eigenlijk.

Eenmaal bij villa a la one direction stap ik de auto uit. Niall, daarentegen, lijkt dat nog niet van plan te zijn. 'Kom je nog?' Vraag ik. Niall wordt langzaam rood en wendt zijn blik af naar de grond. 'Ga jij maar vast, ik moet nog wat doen.' Mompelt hij. Nog wat doen? Ben ik nou gek of probeert hij van me af te komen? 'Niall, wat is er aan de hand?' Vraag ik ineens super serieus en sla mijn armen over elkaar om ook aan te geven dat ik hier serieus over ben. 'Niks. Ga maar gewoon ik zie je zo.' Ik kijk hem even stom verbaasd aan, maar zijn schoenen zijn op dit moment duidelijk veel interessanter voor hem dan ik, dus ik besluit maar gewoon naar binnen te gaan. Daar tref ik Louis en Harry op de bank aan. Louis gunt mij geen blik. Harry wel. Een hele boze als je het mij vraagt. 'Heb ik iets verkeerds gedaan?' Vraag ik. Geen antwoord. Nog steeds gewoon een boze blik. 'Ik vind die taal van jou maar niks.' Zegt Harry dan die inmiddels is opgestaan. Waar gaat dit ineens over? Harry ziet mijn verbaasde gezicht en legt dus uit wat hij bedoelt. 'Aan de telefoon met Louis. Je weet wel echt je plekje te vinden hier hè? Leven in ons huis, bemoeien met opname dagen, eten van ons eten, naar school en weer terug gebracht worden. Wij betalen dat voor jou, maar als er 1 ding niet gaat volgens Madisons regels, oh dan is het niet goed hoor. Dan is mevrouw ondankbaar. Jou wil is hier geen wet en ik vind niet dat je zo'n toon mag aanslaan tegen Louis als hij simpelweg een keertje nee zegt.' Ik sta hier met mijn mond vol tanden. Ik weet oprecht niet hoe ik hierop moet reageren. Wat is dit nou weer voor bullcrap? 'En dat is niet het enige hoor. Want mevrouw Payne denkt alles maar te mogen waaronder de band uit elkaar drijven. Niall is voor jou opgekomen vanmiddag. Die heeft fixe ruzie gehad met Louis, omdat hij jou kant koos. Ik weet niet wat je allemaal met hem doet maar het doet hem niks goeds. Je sleept hem helemaal mee in je zielige vertoning en alles wat hij doet is uit medelijden. Niall vind je net zo goed een zeurkous als wij dat vinden en het gaat niet lang meer duren voordat Liam je ook helemaal zat is en dat is een feit.' Dat is dus de rede dat Niall in de auto bleef... maar alles leek zo oprecht wat hij deed en wat hij zei.

Zie wel? Ze moeten je niet.

Weetje dit keer ga ik niet in discussie met mezelf. Ik heb het door, ze moeten me inderdaad niet. Ik ben nog steeds niet gewild door wie dan ook en dat gaat ook nooit zo zijn. Wie hield ik voor de gek de laatste paar dagen? Weetje ik kan hier wel een wijze les uit halen: heb niet te snel hoop, want uiteindelijk zal iedereen je weer laten vallen. De enige persoon die je kan vertrouwen is jezelf voor de simpele rede dat iedereen te egoïstisch is om volledig van een ander te houden. Ik zou normaal nu gaan huilen, want de woorden van Harry deden ongelooflijk veel pijn. Maar voor een rare rede kan ik nu niet huilen. Ik voel me leeg. Dit keer zijn er geen olifanten op mijn hart gaan staan en is er geen dubbele knoop gelegd in mijn maag. Dit keer is er recht door mijn hart heen geboord en op die plek bevindt zich nu Alleen nog maar leegte. Het is geen eens een gat waardoor er licht te zien is, nee. Het is een diep, zwart gat en er is geen emotie te kennen. Normaal zou ik handelen vanuit mijn gevoel, maar nu ik niet weet wat ik voel weet ik ook niet zo goed wat ik nu moet doen of moet zeggen. Dus ik zeg maar niks. Zonder iemand ook nog maar 1 klein moment van emotie te tonen, loop ik met een strak gezicht naar boven. Ik ga maar mijn spullen inpakken. Want als Liam straks komt met het verhaal dat ik weer terug moet naar het weeshuis, wil ik er klaar voor zijn en meteen weg kunnen uit dit helhol. Ik pak mijn koffer en begin maar gewoon met mijn kleren. Ik merk ook dat ik steeds bozer begin te worden. Ik trek mijn kleren met een ruk van mijn hangers en gooi de rest uit mijn lades om ze vervolgens in mijn koffer te smijten.

Zie je wel? Je bent wel boos.

Doordat ik mezelf geen emotie weet te geven besluit ik maar weer naar mijn 2e ik te luisteren. Ik ben inderdaad boos en goed boos ook. Hoe kunnen mensen nou zo met je gevoelens spelen de hele tijd? Wat voor imbiciel gedrag is dat dan? Ik heb er echt helemaal genoeg van en dat zal ik ze laten merken ook.