Unwanted ft ~ 1D

- 12. goed gesprek -

Madison pov
Ik kom thuis met Niall en loop vrijwel meteen tegen Harry aan die met zijn rug naar me toe staat. De jongens zijn aan het overleggen midden in de gang. Zo, dat is nou handig! Not...

'Guys, waarom staan jullie hier midden in de gang?' Vraag ik. Ze kijken even om zich heen wat er, al zeg ik het zelf, best dom uitziet. Dan haalt Liam zijn schouders op. 'Geen idee eigenlijk.' Zegt hij. Ik grinnik en loop langs ze naar boven. Als ik in mijn kamer kom pleur ik mijn tas in de hoek. Ik moet eigenlijk huiswerk maken, maar ik ben nog lang niet in de school stemming, dus ga ik het niet maken. Ik plof op mijn bank. Vrijwel meteen daarna hoor ik mijn deur open gaan waarna Liam het hoekje om komt lopen. 'Hey.' Zegt hij glimlachend. Ik glimlach terug. 'Hi.' Zeg ik met mijn hand op het plekje naast mij kloppend. 'Hoe was je 2e schooldag?' Vraagt hij. Terugdenkend aan vandaag komt er automatisch een big smile op mijn gezicht. 'Ik heb vrienden gemaakt vandaag.' Vertel ik. 'Dat is fantastisch!' Gilt Liam als een soort van uhm... Ja net als een meid eigenlijk. 'Ze heten Ashton, Luke, Calum en Michael en zijn Australisch net als ik. Oh en ze vormen samen een bandje: 5 seconds of summer.' Liam knikt geïnteresseerd. 'Zozo.' Zegt hij. 'Kleine meisjes worden groot.' Snikt hij overdreven fake. 'Ja hoor, ik woon hier net 2 weken ofzo. Overdrijven is ook een kunst.' Zeg ik waardoor ik Liam aan het lachen krijg. Liams gezicht betrekt, zijn blik gaat naar zijn handen die zenuwachtig aan elkaar binnen te friemelen en het is even stil. Maar uiteindelijk begint Liam weer te praten.

'Zeg eh, ik durf het eigenlijk niet te vragen. Maar...' Liam kijkt me moeilijk aan waardoor ik meteen door heb waarover het gaat. 'Het is oké Liam, vraag maar.' Zeg ik met een geruststellende blik. Of ik het echt oké vind? Nee. Maar ik cijfer mezelf meestal wel weg voor anderen. Dus als Liam dit wilt weten, dan offer ik mijn goede humeur wel op. 'Zeker?' Vraagt hij dan. Ik knik. 'Ja Liam, zeker.' Hij haalt even diep adem. 'Waarom doe je jezelf pijn?' Gooit hij er snel uit. Tja, hoe moet ik dit gaan uitleggen? Het is niet een logische rede ofzo. Of toch wel... Ik zou het niet weten eigenlijk. 'Ik vind dat moeilijk uit te leggen.' Begin ik dus maar. Het is niet gelogen tho. 'Dat is oké, neem je tijd.' Hmm...

Loop weg, je wilt het er niet over hebben

Dat wil ik wel.

Je kan nu nog terug

Als ik A zeg moet ik ook B zeggen

Maar je hebt nog geen A gezegd

Ik zucht diep. Liam daarentegen kijkt me fronsend aan. 'Wat?' Vraag ik als ik het staren te intimiderend vind worden. 'Wat deed je?' Vraagt hij. Well, liegen heeft geen zin meer, dus laat ik alles er maar meteen uit gooien. 'Misschien is dat wel een goede om mee te beginnen. Ik heb een soort van stemmetje in mijn hoofd. Een negatieve die mij vertelt wat ik moet doen, maar dan geen goede dingen. Het is een soort van 2e persoon. Weetje wel? Een duiveltje en een engeltje op je schouder die aan het discussiëren zijn. Zo voel ik me dagelijks. Daarom noem ik mezelf geen optimist en geen pessimist, maar een realist. Voor de simpele rede dat ik soms het stemmetje weet te bestrijden, maar er ook soms aan toe geef.' Liam knikt aandachtig. 'En die vertelt jou om jezelf pijn te doen?' Vraagt hij. 'Logisch dat je dat denkt, maar nee. Dat ben ik volledig zelf. Het stemmetje is een gevecht dat ik dagelijks heb met mezelf. Het pijn doen is meer een ontsnappingsroute. Als ik mezelf pijn doe vergeet ik alles. En ik weet het, veel dingen en vooral betere dingen werken ook als een verdoving, maar niks werkt als goed als dit. Alsof er niks anders meer uitmaakt in mijn leven dan de pijn in mijn arm en het verbergen ervan. Het lijdt af van de echte pijn die ik op dat moment heb. Namelijk de emotionele pijn.' Liam knikt en lijkt diep in gedachtes te zijn. 'Dat is best wel heftig. Ik kan me niet voorstellen hoe heftig je emotionele pijn moet zijn al moet je jezelf zo pijn doen om het weg te laten gaan.' De bezorgde blik komt weer terug. Hij lijkt uit zijn afwezige trans te komen.